Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Side 21

Snorri Hjartarson
og silfurbleikan hring (ó unga hönd)
sem hvarf á stekktíð fyrir löngu, löngu.
Ljóð fá ekki miklu breytt, því miður. í ræðunni sem Snorri flutti —
á íslensku - við afhendingu bókmenntaverðlauna Norðurlandaráðs
sagði hann m. a.:
Hlutverk skálda er annað nú en áður var, og verður mér þá fyrst
hugsað til nítjándu aldarinnar þegar skáld voru víða í fylkingarbrjósti
þar sem barist var fyrir frelsi, auknum lýðréttindum og þjóðlegri
endurreisn, voru í senn þjóðskáld og þjóðhetjur. En þó nú sé öldin
önnur og kvæði geti fáu breytt, hafa skáld ærið hlutverk að leysa af
hendi: vekja samkennd og samúð, opna augu fólks fyrir því sem
fagurt er og gott, og þá vissulega einnig hinu sem illt er og rangsnúið,
túlka tilfinningar sínar og viðhorf á þann hátt sem ljóðið eitt fær gert.
Segja má að kveðskapur Snorra taki grundvallarbreytingum með
Laufum og stjörnum. Form ljóðanna einfaldast mjög, framsetning
þeirra verður meitlaðri og orðfærri, en um leið margræðari en áður.
Hér er ekki rúm til að rekja skáldferil Snorra að neinu ráði. En þar
sem Lauf og stjörnur ber með sér vonsvik og hverfleikatilfinningu
skáldsins, er aftur bjartara yfir síðustu bókinni, Hauströkkrinu yfir
mér, þrátt fyrir nafnið. Skáldið er komið í meiri sátt við sjálfan sig,
hverfur á vit bernskuminninga, yrkir opnum huga um undur náttúr-
unnar og mannlífsins.
Þú lýtur yfir flötinn
gefinn ljósi og dul
himins og jarðar
skin á himni
skuggi þess á jörð.
(Lindin í mónum)
Snorri Hjartarson var hlédrægur maður, átti fáa en nána vini; ég
held hann hafi í lífi sínu verið fremur einangraður. Eg fann hjá
honum löngun til að rjúfa þessa einangrun, og sú viðurkenning sem
honum hlotnaðist á síðustu æviárunum var honum mikils virði þegar
af þeirri ástæðu. Það er gott til þess að vita að hann hafi haft fullan
þrótt til að koma á vettvang og gleðjast með glöðum á Háskólahátíð í
9