Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Qupperneq 83

Hassanturninn
Það reyndist vera nákvæmlega þetta sem hún ætlaðist til og álíka
efablandinn og heima þegar hann þurfti langtímum saman að aka um
London á mesta annatímanum, settist hann upp í bílinn og þau fóru
að aka um og svipast eftir turni. Aksturinn var áhættusamur því að
hann hafði ekki áttað sig á þeirri reglu að þeir áttu réttinn sem
beygðu til hægri og fyrir bragðið hlutu Marokkóbúar að falla í áliti
hjá honum við hver einustu gatnamót. En honum til nokkurrar
undrunar komu þau fljótlega auga á eitthvað sem hlaut að vera
turninn sem veitingahúsið þeirra dró nafn sitt af og þau lögðu því
bílnum og fóru út til að skoða hann. Eins og hann hafði spáð var
þetta óskiljanlegur turn, rétthyrnd, rauð bygging með skrauti sem
þau botnuðu ekkert í og gersneyddur allri fegurð.
„Jæja,“ sagði hún þegar þau höfðu starað þegjandi á turninn
nokkra stund neðan af öruggri götunni. „Hann er víst eldgamall.“
„Hann virðist vera gamall,“ samsinnti hann.
„Það hlýtur að vera gott útsýni ofanaf honum,“ sagði hún. „Sjáðu,
það er fólk þarna uppi.“
Og það var reyndar fólk uppi á turninum.
„Við gætum farið upp,“ sagði hún næst.
„Hvað þá?“ sagði hann með ofsa sem var aðeins að hálfu leyti
uppgerð. „Þér er ekki alvara? Alla leið þangað upp? Eg þori að veðja
að þarna er ekki einu sinni lyfta. Eg ætla ekki að fara að klöngrast alla
þessa leið til þess eins að gefa vasaþjófum færi á mér. Það mætti líka
segja mér að það kostaði skildinginn að fara þarna inn.“
Hún svaraði ekki heldur rölti hægt áfram að litla, kyrkingslega
grasblettinum kringum turninn. Hann elti hana, fylgdist með
hreyfingum hennar með ólundarlegri ánægju: hún var í dökkbláu
ullarpilsi og peysu og í skærri birtunni voru flíkurnar gæddar mattri
og hlýrri áferð sem fór undarlega vel við hörund hennar. A grasblett-
inum nam hún staðar og sagði án þess að snúa sér að honum:
„Mig langar til að fara upp.“
„Vitleysa,“ sagði hann en elti hana samt að turnbyggingunni.
Hann vissi að hún var búin að taka ákvörðun og hann var of hræddur
við þetta land til að þora að láta hana fara eina og hann skammaðist
sín líka fyrir að hún skyldi hafa hugrekki til að halda áfram þótt hún
væri hrædd. Honum gramdist að vita að þótt hún væri hálflömuð af
hugleysi þá myndu athafnir hennar stangast á við það: hún myndi
71