Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Page 93

Tvö Ijóð
ég vaki
hengdur í snöru úr eigin innyflum
renn á sápu og brýt öll bein
ég drep mig með kvöldblaðinu
og kastast niður af tíunda himni
í leit að fyrirgefningu á götunni meðal fólks
og þú slátrari
sligaður af öryggi ríkisins
hvað hugsarðu þegar nóttin skellur á og sýnir þér kúpuna
þegar fyrsta babblandi ópið er neytt
upp úr fanganum
einsog við fæðingu
og legvatnið rennur?
ertu þá smár andspænis þessu blæðandi fyrirbæri
skjálfandi af næstum mennskum krömpum
með brostinn andardrátt deyjandi
í höndum þínum?
og herpist hjartað saman í hálsinum
þegar þú snertir lífvana útlimina
með höndunum sem strjúka leyndardóma eiginkonu þinnar?
segdu mér það slátrari
svo Ijósmóðurstörfin sem þú neyðist til að stunda
í nafni þess að ég lifi
opinberist mér
á minni eigin tungu
fanginn sagði
ég vil ekki deyja inni
ég vil verða hengdur úti í eyðimörkinni
með hjartað móti kaldri döguninni
þar sem fjöllin nærast á sjóndeildarhringnum einsog flugur
þar sem sandurinn brennur með silfurtungum
™m vi
81