Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Qupperneq 117

Saknab
herbergi. Að lokum leiddi hann hana að lokrekkju, klæddi hana úr
öllum fötunum og naut ásta með henni.
Við hinn ljúfa dagdraum rann á hana mók. Sýnin frá strandhótelinu
umbreyttist hægt og skýrar eftir því sem svefninn sigraði, í aur-
bleyttan þjóðveginn og bifreiðina sem brunaði áfram. Sjónarhorn
hennar var í bílnum, samt var hún ekki sjálf þar. Aðeins ekillinn,
ljóshærði draumaprinsinn sem hafði ekkert ákveðið svipmót í huga
hennar. Hann gaf í með þéttu handtaki á stýrinu og samanbitnar
varir. Þetta var eini bíllinn á þjóðveginum og hann virtist stöðugt
auka hraðann, umkringdur fjöllum og hæðum en í fjarlægð eygði
hann ólgandi hafið.
Og brátt kom þorpið í ljós. . .
Hún hrökk upp við skell í útihurðinni. Kipptist við með lágu kveini:
Hellirigning og þjóðvegurinn bíllaus. Fótatak. Hún flýtti sér fram en
sá engan í forstofunni. Henni hlaut að hafa misheyrst. I huga hennar
bergmálaði tómleiki hússins. Tómleiki hússins var ekkert nýtt.
En það var eitthvað meira. Eitthvað ógnvekjandi í loftinu. Hún
hugsaði og fannst það ekki hennar eigin hugmynd: „Það er einhver á
leiðinni.“
Hún flýtti sér í stígvél og vatteraða úlpu og hljóp í rigningunni útí
sjoppu.
A leiðinni leit hún ekki við en fannst húsið horfa á eftir sér í löngu
útpældum hugarmyndum: . . . Þegar hún var lítil og það var hvorki
og lítið né of stórt. Það var bara eins og það átti að vera. Síðan fór það
að verða lítið . . . og umkomulaust. . . og hún náði uppí ryðgað
þakskeggið . . . og ryðið breiðist hægt en stöðugt um þakið og
málningin flagnar af veggjum . . . hurðin lasin og fúnar. . .
Það var farið að minna hana óþægilega á gömlu yfirgefnu húsin í
þorpinu sem ekki var hirt um að rífa og ekki voru nothæf fyrir annað
en skrílslæti í krökkunum. Enginn til að gera þau upp og búa í þeim
því fólkið flutti suður og engir nýir komu í staðinn.
Sjoppan var full af tómleika og vægum vonbrigðum sem komu ekki á
óvart. Þrír krakkar úr 12ára bekk voru að gramsa í myndbandahillun-
um. Hún heilsaði og þau heilsuðu vingjarnlega á móti. Hún fann
105