Tímarit Máls og menningar - 01.02.1987, Side 120

Tímarit Máls og menningar
— Settirðu virkilega bensín á bílinn? spurði aðkomumaðurinn og
reis á fætur.
— Hvað, já. Atti ég ekki að gera það?
Hann svaraði ekki en glotti hrikalega. Sjoppu-Mæja varð ringluð á
svipinn.
Hann borgaði fyrir bensínið, keypti sígarettupakka og yfirgaf
sjoppuna.
Hanna sat kyrr stutta stund en stökk síðan út til að horfa á eftir
bílnum aka hægt burt. Þetta var kolsvartur volvó með R-númeri.
A meðan sagði Baddi inní sjoppunni:
— Það ætti að taka skírteinið af svona fíflum. Það var vínstybba af
honum.
Hanna lét augun fylgja bílnum út afleggjarann. Hann fór löturhægt.
Tvisvar á leiðinni stöðvaðist hann.
Síðan hljóp hún heim. Hún var óvanalega uppspennt. Rauk inní
eldhús þar sem móðir hennar sat með kjaftakerlingu. Henni dauðbrá
eins og hún ætti ekki von á öðrum en sjálfri sér inní þetta hús. Eftir
kveðju og hik fórnaði hún útsýninu úr eldhússglugganum og flýði
konurnar inní herbergið sitt, lagðist á rúmið og lét dálitla ró færast
yfir hugann. Það sem hafði sett hana í uppnám var brosið. Vitandi sig
ófríða skildi hún ekki hvers vegna svona gæi og auk þess bláókunn-
ugur var að gefa henni bros. Samkvæmt venju lá beinast við að af-
klæðast með honum í huganum og hún taldi sig hafa hlaupið heim í
þeim tilgangi. Nú kom hún sér ekki til þess.
Reyndar gat hún ekki hugsað sér það.
Reyndar alls ekki.
Bíllinn fór stuttan spöl eftir þjóðveginum og beygði inn syðsta
afleggjarann. Hann stöðvaðist rétt hjá frystihúsinu.
Bílstjórinn drap á vélinni. Kveikti sér í sígarettu og dró viskípela úr
djúpum frakkavasa.
Það hafði rökkvað hratt. Með hverri mínútu virtist bregða birtu.
Skammlífur dagur samkvæmt árstíma. Rökkrið eða fjarlægðarmun-
urinn hafði breytt gráum lit hafsins í dökkbláma. Allar öldur hafði
lægt því veðrið var orðið alkyrrt. Uppvið slitna bryggjuna virtist
vatnsborðið varla haggast.
108