Morgunblaðið - 12.12.2014, Síða 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2014
þegar ég, þá aðeins 6 ára gamall,
kom til þín eftir skóla upp á
Kirkjuveg og fékk hjá þér bestu
kjötsúpu í heimi og þú geymdir
hana alltaf í gömlum ísboxum í
frystikistunni og hitaðir hana upp
í örbylgjuofninum, svo lékum við
saman með bílinn sem var alltaf
geymdur undir fóninum. Ég man
fyrst þegar að ég fór með þér á
rúntinn á Ford Broncoinum og
var ég þá ekkert smá forvitinn um
alla þá ýmsu hluti sem voru í hon-
um, þú sýndir mér símann og fjór-
hjóladrifið, alla mæla og allt sem
hafði einhvað að gera með þennan
elskulega Bronco. Þegar að þú
svo fluttir upp á Hlévang var ég
ekki rosalega ánægður fannst
eins og þú byggir á hóteli, en ég
komst fljótt yfir það. Hjá þér fékk
ég alltaf annaðhvort kandís eða
kóngabrjóstsykur, svo hlustaði
maður á allskonar gamlar plötur
á fóninum og söngst þú alltaf þá
svo fallega með. Man ég líka þeg-
ar ég prófaði alla þá hatta sem þú
áttir og ekki varst þú alltaf
ánægður að sjá mig með þá á
hausnum en gerðir þó ekkert í
því. En það man ég best hvað ég
var heillaður af þessum bláa hring
sem þú barst alltaf á baugfingri
og var ég alltaf að fá hann lán-
aðan. Einu sinni spurði ég hvort
ég mætti eiga hann og fékk ég
alltaf sama svarið „Þú færð hann
þegar ég er allur“. Skildi ég aldrei
hvað þetta þýddi almennilega fyrr
en núna og ber ég hann á hendi
mér er ég skrifa þetta. Allar veiði-
ferðirnar, ferðalögin og veran í
Ólafsfirði var stór hluti af lífi
mínu. Á þessum síðustu dögum
þegar ég sat þarna hjá þér þá
gerði ég mér grein fyrir því
hversu kær mér þú ert og hversu
mikið ég elskaði þig. Þessar æð-
islegu minningar sem ég á með
þér munu koma mér í gegnum
þessa sorg og áður en ég kveð þig
í síðasta sinn þá vil ég að þú vitir
að minningu þinni verður haldið
hátt á lofti það sem eftir er. Ég
mun sakna þín með öllu mínu
hjarta. Guð blessi þig og varð-
veiti, elsku afi minn.
Lífið rennur sem lækur
með lygnu og djúpan hyl
grefur sér farveg og fellur
um flúðir og klettagil.
Við bakkana beggja megin
blandast hin tæra lind
uns lækurinn orðinn er
allur annarra spegilmynd.
Lækurinn minnir á lífið,
lindin er tær og hrein,
í fljótið ber hann öll fræin
sem falla af næstu grein.
En fljótið er lífsins ferja
er flytur með þungum straum
ljóðið um lindina tæru,
lækjarins óskadraum.
(Sigurður Hansen)
Þinn afastrákur,
Bjarki Freyr.
Þórólfur Sæmundsson var afi
minn. Ég var svo ótrúlega heppin.
Ég átti afa sem las sögur, líka
draugasögur, fyrir litla stelpu,
kenndi henni vísur og bænir. Ég
átti afa sem átti risastóran kart-
öflugarð og bestu kartöflurnar og
hann eldaði bestu kjötsúpu í
heimi. Ég átti afa sem elskaði að
syngja og var alltaf til í að skella
plötu á fóninn og hafa söngstund.
Ég átti hafa sem var með skalla
og sagði að það væri vegna þess
hann hefði alltaf verið að skalla
boltann í fótbolta. Ég átti afa sem
kenndi mér að veiða, passaði mig
þegar ég var veik og færði mér
ristað brauð og te. Ég átti afa sem
var með hjólhýsi á Laugarvatni,
þar sem tíminn var yndislegur og
ófáar gönguferðirnar sem enduðu
á ís. Ég átti afa með hatt sem
keyrði um á jeppa og fór í jeppa-
túr að Kleifarvatni 92 ára. Ég átti
afa sem var stríðinn og sagði
brandara, en svo ljúfur og vildi
allt fyrir mig gera. Ég átti afa
sem varð 100 ára og gaf gull af
minningum. Ég átti besta afa í
heimi, hann afa minn, ég mun allt-
af sakna hans en þá á ég allar fal-
legu minningarnar.
Nú á ég afa á himnum og veit
að hann mun vaka yfir mér og
mínum. Ég kveð hann með bæn-
inni sem hann kenndi mömmu og
hún mér.
Láttu nú ljósið þitt
loga við rúmið mitt.
Hafðu þar sess og sæti,
signaði Jesús mæti.
(Höf. ók.)
Þín afastelpa,
María.
Elsku afi minn. Það er margt
sem fer í gegnum hugann á mér
núna þegar þú ert farinn frá okk-
ur. Gleði og þakklæti fyrst og
fremst og svo margar minningar.
Ég man þegar þú varst álfakóng-
ur á þrettándanum, mér fannt þú
svo svakalega flottur og tignar-
legur kóngur og ég var svo stolt
að geta sagt vinum mínum að
þarna færi afi minn. Ég man líka
þegar ég var dregin á Karlakórs-
samsöng og hvað mér fannst
þetta leiðinlegt bara smáskotta,
en þetta vandist og nú er þetta
mér ómissandi að hlusta á Karla-
kórinn syngja. Þau gleymast líka
seint öll ferðalögin á Laugarvatn,
í fína hjólhýsið ykkar ömmu sem
þið voruð svo ægilega stolt af. Ég
man þegar ég var búin að fá mér
nokkur húðflúr að ég kveið svo
fyrir því hvað þú myndir nú segja,
að barnabarnið þitt væri búið að
krota á sig alls konar vitleysu, en
aldrei sagðir þú neitt neikvætt við
því. Elsku afi minn. Ég vil þakka
þér fyrir allt sem við áttum sam-
an, ég bið að heilsa öllu fólkinu
mínu þarna uppi þangað til minn
tími kemur.
Guð blessi þig. Þín dótturdótt-
ir,
Laeila.
Aldraður og afar kær frændi
okkar, einstakur vinur og veiði-
félagi, Þórólfur Sæmundsson, er
fallinn frá. Dætur hans héldu hon-
um dýrðlega veislu á 100 ára af-
mælinu á Hlévangi í Keflavík fyr-
ir nokkrum vikum. Hann var
mikill gleðigjafi, söngmaður og
hrókur alls fagnaðar á langri ævi,
maður sem margir sakna sárt og
ekki síst við sem fengum svo oft
að njóta þeirrar miklu lífsorku
sem í honum bjó og hann veitti
ótæpilega af áður en heilsan
þvarr síðustu árin. Okkur langar
sérstaklega til að minnast þess
hvernig við tengdumst honum og
samskipta okkar við hann sem
okkur þykir afar vænt um.
Faðir Þórólfs, Sæmundur
Rögnvaldsson, og afi okkar, Þor-
leifur Rögnvaldsson, voru bræð-
ur. Þeir fluttust um líkt leyti frá
Óslandshlíð í Skagafirði til Ólafs-
fjarðar og stunduðu frá öðrum
tug tuttugustu aldar búskap þar í
Hornbrekku og Hlíð jafnframt
sjómennsku. Mikil vinátta og
samheldni ríkti með þeim bræðr-
um og afkomendum þeirra. Með
þeim frændum Þórólfi og Sig-
valda syni Þorleifs tókst svo náin
og traust vinátta að góðlátleg
kerskni sem þeir brugðu oft fyrir
sig virtist fremur skerpa hana en
draga úr. Þegar við systkinin
komum til vits og ára þótti okkur
fátt skemmtilegra en að upplifa
samskipti þeirra. Það var því mik-
ill hvalreki fyrir okkur þegar Sig-
valdi hafði frumkvæði að því að
bjóða Þórólfi með okkur árlega í
laxveiði. Við höfðum innhlaup í
Svartá í Húnaþingi og þar hófst
þessi þáttur í lífi okkar. Þá voru
þeir frændur óaðskiljanlegir fé-
lagar okkar á árbakkanum og
kvöldvökum í veiðihúsinu. Oft
voru börnin okkar með. Þá var
Þórólfur í essinu sínu, ólmaðist
við þau, söng fyrir þau kvæði og
fór með langar þulur, gátur,
ógleymanlegar sögur úr Ólafs-
firði o.fl. Úr þessu varð óborgan-
leg skemmtun sem börnin sem nú
eru orðin fullorðin minnast enn
með mikilli gleði og væntum-
þykju. Þetta voru dásamlegir
tímar og Þórólfur þar í aðalhlut-
verki. Lífsorkan og listin að gefa
lífinu lit var honum í blóð borin.
Því miður missti Sigvaldi heilsuna
mörgum árum fyrr en Þórólfur en
við héldum fjölskylduveiðiferðum
áfram, aðallega í Blöndu, og þá
var okkur sérstök ánægja að því
að hafa Þórólf með á meðan kraft-
ar hans entust til að lífga upp á
veiðistemninguna. Þessar sam-
verustundir voru ekki síst dýr-
mætar vegna þess að Þórólfur
settist tiltölulega snemma að í
Keflavík með sinni góðu konu,
Guðrúnu, og dætrum þeirra, en
við bjuggum annars staðar á land-
inu.
Þórólfur hafði mikla og góða
söngrödd sem hann hélt nánast til
æviloka. Hann starfaði marga
áratugi í Karlakór Keflavíkur og
eins og hans var von og vísa lagði
hann sitt af mörkum til að glæða
félagsandann og fjörið í starfi
kórsins.
Það eru mikil forréttindi að fá
að kynnast manni eins og Þórólfi
Sæmundssyni. Hann var enda-
laus uppspretta af lífsgleði og
krafti til að gera samferðafólki
sínu dagana ánægjulega og glað-
lega. Fáa þekkjum við sem eru
traustari vinir vina sinna. Við
þökkum Þórólfi einstakar sam-
verustundir og biðjum Guð að
blessa minningu hans.
Lárus, Guðrún og Þórleifur.
Í dag kveðjum við föðurbróður
minn Þórólf Sæmundsson. Líf
hans náði að fylla öldina. Hann
hét Egill Þórólfur, var fæddur í
Brekkukoti í Óslandshlíð í Skaga-
firði, frumburður bændahjóna
sem höfðu mikið dálæti á Egils-
sögu. Hann ólst upp í Ólafsfirði
sem var alltaf hans heimabyggð
og mér er minnisstætt að þegar
hann sagði frá draumum sínum
gerðust þeir alltaf í Ólafsfirði. Þar
ólst hann upp við búskap og sjó-
mennsku sem varð svo aðalstarf
hans um langan aldur. Þórólfur
var glaðsinna, félagslyndur og
mikill áhugamaður um íþróttir og
söng. Sjómennskan truflaði auð-
vitað þátttökuna í áhugamálunum
fram eftir aldri en þegar hann
hætti til sjós undir 1970 varð hann
virkur þátttakandi í Karlakór
Keflavíkur um árabil og var um
skeið talinn elsti starfandi karla-
kórsmaður á landinu. Þórólfur
frændi hefur verið hluti af lífi
mínu frá því ég man eftir mér og
vettvangurinn var ekki Ólafs-
fjörður heldur Keflavík en þar
settist hann að í heimabyggð
Gunnu sinnar fljótlega eftir að
þau gengu í hjónaband. Heimili
þeirra var sérstaklega fallegt og
þar fengu dugnaður hans og list-
fengi hennar að njóta sín.
Þórólfur var afburða duglegur
maður, ekki endilega mikill burð-
armaður en verklaginn og með af-
brigður fljótvirkur og snarpur.
Hann var mikill áhugamaður um
verkefni sín hverju sinni og sagt
var að hann gengi aldrei um
bryggjurnar í Keflavík heldur
hlypi af því að mikið lá við að leysa
allt fljótt og vel. Þótt hann yrði
sjómaður var hann fram eftir öllu
sjóveikur og því var það framan af
hlutskipti hans að vera landfor-
maður og stjórna aðgerð og beitn-
ingu, hvort sem var í Ólafsfirði
eða Keflavík og þannig nýttust
hæfileikar hans sérstaklega vel.
Frá árinu 1951 og fram til 1967
gerði Þórólfur út Ver KE 45
ásamt Erlendi Sigurðssyni mági
sínum og Sveinbirni Eiríkssyni
mági Erlendar. Ég varð þeirrar
gæfu aðnjótandi sem unglingur
að vinna undir stjórn þeirra Er-
lendar og Þórólfs í tvö sumur.
Vinnulag var til fyrirmyndar,
meðferð á afla sérstaklega góð og
frændi minn alltaf reiðubúinn til
að leiðbeina og kenna og áhugi
hans smitaði út frá sér. Það er
mér líka minnisstætt að alls stað-
ar þar sem Þórólfur kom vegna
útgerðarinnar var hann aufúsu-
gestur.
Ég fylgdi honum á verkstæði, í
heildsölur og verslanir þar sem
hann talaði glaðlega við fólk og
fékk alla tíð fyrirtaks þjónustu,
skemmtilegar viðtökur og gekk
beint að öllum sem máli skiptu.
Að leiðarlokum flýgur margt í
gegnum hugann. Að baki er löng
ævi. Síðustu árin var frændi oft
fjarlægur en hélt vel góðu skapi
og samskiptahæfni. Í heimsókn
hjá honum á Hlévangi var jafnan
viðkvæðið að honum liði vel, hvað
allir væru góðir við hann og alltaf
var nóg að gera. Þannig kveður
hann jarðlífið eins og með bros á
vör. Minningarnar um hann ylja
og lýsa upp og hann var fyrir-
mynd sem hafði mikil áhrif á mig
á þroskaárum unglingsins sem ég
er ævinlega þakklátur fyrir. Ég
sendi dætrum Þórólfs, tengda-
syni og öllum afkomendum inni-
legar samúðarkveðjur, langri ævi
er lokið en góðar minningar lifa.
Sæmundur Rögnvaldsson.
Að hryggjast og gleðjast
hér um fáa daga,
að heilsast og kveðjast.
- Það er lífsins saga.
(Páll J. Árdal)
Nú þegar við kveðjum góðan
dreng, Þórólf Sæmundsson, þá er
margs að minnast. Hann stundaði
lengi sjómennsku og var góður
fiskimaður bæði á sjó og landi.
Fyrstu kynni mín af Þórólfi voru í
gegnum Karlakór Keflavíkur, þá
var kórinn 15 ára. Þórólfur var
með mjög góða bassarödd og
hafði brennandi áhuga á öllum
söng. Í mörg ár vorum við saman í
stjórn kórsins og var hann alltaf
boðinn og búinn til að taka að sér
þau verkefni sem voru aðkallandi.
Sem dæmi um dugnað þeirra
hjóna má nefna að þau ásamt
kvennaklúbbskonum úr kórnum
komu ár eftir ár til að pakka sæl-
gæti sem selt var fyrir jólin til
styrktar byggingu félagsheimilis
kórsins.
Þórólfur og Guðrún urðu mikl-
ir vinir okkar hjóna og fórum við
oft saman í laxveiðitúra þar sem
gjarnan var slegið á létta strengi.
Einnig fórum við til Kýpur og
nokkrar ferðir með Karlakór
Keflavíkur.
Nú kveðjum við hjónin þennan
sæmdarmann og söknum hans
mikið.
Fjölskyldu hans vottum við
samúð okkar.
Guðmundur Haukur
Þórðarson.
úrunni. Hann var líka veiðimað-
ur og hlotnaðist mér sá heiður
eitt sinn að fara með honum að
veiða lax. Þar ríkti mikil spenna
hvort við næðum einhverjum
fisk á land eða ekki, mér fannst
það kannski ekki skipta öllu
máli en það var mikilvægt fyrir
hann.
Það gat verið langt að keyra
til Vopnafjarðar á hverju sumri.
En það er engin rós án þyrna
og tilhlökkunin að koma í Snæ-
fell vó upp hina löngu bílferð.
Það var bjargföst trú Höskuld-
ar að Vopnafjörður væri heit-
asti staður á landinu og að á
sumrin væri þar stöðug blíða.
Höskuldur eyddi mörgum
stundum í garðinum í Snæfelli.
Þar þurfti að hlúa að blómum,
slá grasið, setja niður kartöflur
að vori og taka þær upp að
hausti. Hann benti manni á
rjúpu sem hafðist við í brekk-
unni fyrir ofan húsið og sýndi
manni þrastarhreiður sem hann
hafði fundið.
Höskuldur fylgdist alltaf vel
með því sem var að gerast í
okkar lífi þrátt fyrir að oft liði
langur tími á milli þess að við
sæjum hann, hann hringdi
reglulega og spjallaði um dag-
inn og veginn.
Hvíl þú í friði.
Hafrún.
Elsku „afi síns“. Fyrst fannst
mér þetta allt saman svo ósann-
gjarnt, en þegar ég fór að
hugsa betur út í þetta, þá er líf-
ið ekkert svo ósanngjarnt því
ég er nokkuð viss um að þú sért
hæstánægður með það að vera
loksins sameinaður ömmu Guju
á ný. Sú hefur tekið vel á móti
karlinum.
Það er skrítin tilhugsun að
eiga núna engan afa og enga
ömmu. Skrýtið að hugsa til þess
að nú er enginn á Vopnafirði og
líklega er enginn að fara þang-
að næsta sumar. Allar minning-
arnar lifa samt með okkur
barnabörnunum.
Þú varst alltaf að slá grasið
eða að bauka eitthvað í skúrn-
um með hákarl og þessa vondu
lykt sem fylgdi honum. Þú plat-
aðir mig bara einu sinni til að fá
mér bita. Svo smíðaðirðu með
okkur skip og keyrðir með okk-
ur niður á höfn að telja upp öll
skipin. Það er ein minning sem
gleymist seint og það er þegar
þú sagðir „ég keyri bara þar
sem best er að keyra“ og varst
á miðjum veginum.
Ég vildi að ég hefði getað
farið með Viktoríu og hina
litluna á sumrin til ykkar. En
ég segi þeim bara sögur í stað-
inn. Ég mun aldrei gleyma þér,
elsku afi síns. Ég veit að þú hef-
ur það mun betra núna þar sem
þú ert kominn til ömmu Guju.
Elska þig alltaf.
Ingibjörg Jóns.
Elsku afi, þá ertu farinn frá
okkur. Það er alltaf erfitt að
kveðja en með einlægri von og
hugsun um að nú séuð þið
amma sameinuð á ný kveð ég
þig, þó með miklum söknuði og
hlýjum og dýrmætum minning-
um. Að fá að vera hjá ykkur
ömmu í Snæfelli var ómetan-
legt. Allar göngurnar upp á
fjallið þar sem þú sýndir mér
fallega fjörðinn, hákarlasmakk-
ið inni í bílskúr, kaplarnir við
eldhúsborðið þar sem ég fylgd-
ist með þér full aðdáunar og
ekki er hægt að sleppa því að
minnast á einstaka blístrið þitt
við aksturinn út í kaupfélag. Al-
veg ógleymanlegt. Það sem þú
varst góður og gaman að spjalla
við þig um daginn, veginn og
veðrið gegnum síma þar sem
ferðunum á Vopnafjörð fór
fækkandi þegar árin liðu. En
það var mér ótrúlega kært að
njóta jólanna 2009, 2010 og 2011
með ykkur ömmu hjá pabba í
Austurgerði. Ég er svo þakklát
fyrir það að Mikael Bjarki hafi
fengið að þekkja þig og kynnast
þér og eigi minningar um þig.
Að koma til þín á Sólvang,
sitja með þér og halda í mjúku
höndina þína og segja þér frá
öllu mögulegu var notalegt. Það
þurfti ekki svör frá þér til að
vita að innst inni varstu að
hlusta og þótti vænt um þessar
frásagnir. Heimsóknirnar til þín
hefðu vitaskuld mátt vera fleiri
en það var ánægjulegt að fagna
með þér 88 ára afmælinu á Sól-
vangi 9. nóvember sl. Þú varst
svo fínn og flottur.
Frá fimmtudegi, 27. nóvem-
ber sl., gat ég ekki hætt að
hugsa til þín, biðin var óþægileg
og það var sárt að hugsa til
þess að þú myndir ekki ná þér,
við Mikael Bjarki báðum Guð
að láta þér líða vel og vernda
þig. Á mánudagsmorgni, 1. des-
ember, kom svo símtalið frá
pabba sem ég var búin að reyna
að búa mig undir, samt var
virkilega erfitt að heyra að þú
værir látinn.
Nú ertu kominn til elsku
ömmu og ég trúi því að þið vak-
ið yfir og verndið okkur sem
eftir stöndum og söknum ykkar
svo sárt.
Hversvegna er leiknum lokið?
Ég leita en finn ekki svar.
Ég finn hjá mér þörf til að þakka
þetta sem eitt sinn var.
(Starri í Garði)
Elsku afi, hvíldu í friði og
hafðu þökk fyrir allt sem þú
hefur gert fyrir mig. Ég mun
ætíð hugsa til þín og ömmu.
Kristín Jónsdóttir.
Afi varð 88 ára áður en yfir
lauk. Hann lifði tæpt ár eftir að
amma fór. Þau voru gift í sextíu
ár.
Það var einstakt að koma í
heimsókn til þeirra afa og
ömmu á Vopnafjörð. Móttök-
urnar voru höfðinglegar og
minningar um sumardvöl þar
sem krakki eru ófáar. Minn-
isstætt er til dæmis þegar ég
fékk að leigja kartöflugarð af
afa eitt sumarið. Viðskiptin
voru formleg og það var afar
spennandi að hafa eigin garð til
að hugsa um. Merkilegt nokk
skilaði greiðslan fyrir garðinn
sér aftur í budduna mína fljótt
og vel án þess að á það væri
minnst. Afi smíðaði mark í
garðinum eitt sumarið sem ég
var þar og gerði ekki athuga-
semdir þó boltinn skoppaði á
húsþakinu eða byldi á glugg-
unum. Þolinmæðin gagnvart
uppátækjum manns var heil-
mikil þegar hugsað er til baka.
Stundum fékk ég að fara með
afa og Gunnari í símavinnubíl-
inn. Það var mikið sport enda
fékk maður þá að handleika tal-
stöðina og fá í nefið hjá Gunn-
ari. Svo var hægt að lauma sér í
Halls-brjóstsykur ef vel bar í
veiði. Þetta voru sjálfsagt ekki
nema partar úr degi en gátu
virkað ótrúlega langir þegar
keyra þurfti út í sveit, enda sat
maður á verkfærakassa fyrir
aftan farþegasætið.
Seinna meir var ég svo hepp-
inn að fá að vinna tvö sumur í
símavinnunni með þeim bræðr-
um. Félagsskapurinn var góður
og enn voru Halls-molarnir á
sínum stað. Afi keyrði og
fræddi unga vinnumanninn um
það sem á vegi varð. Hann
þekkti hvern bæ og hverja þúfu
í sveitinni og allar fuglategundir
í ofanálag. Seinna mátti maður
svo eiga von á að vera spurður
út úr um staðhætti og hvaða
fugla við sáum. Allt var þetta
með hæglátum hætti afa. Það
var alltaf gott að vera með hon-
um.
Heima í Snæfelli naut afi sín
vel í bílskúrnum á sumrin. Þar
voru verkfærin og þar var hægt
að dytta að hlutum í ró og næði.
Þar hékk líka oft uppi hákarls-
biti sem gestir fengu flís af. Og
gott ef það var ekki súrmatur í
kassanum úti í horni. Afi pass-
aði að maður bæri sig rétt að
við sláttinn. Enn var notuð ára-
tugagömul framlengingarsnúra
sem ég fór með sláttuvélina á
fyrir margt löngu – lagfærð í
bílskúrnum og bætt með rauðu
einangrunarteipi. Það var svo
sannarlega ekki verið að skipta
út því sem hægt var að bæta.
Þau amma voru einstaklega
nægjusöm og nýtin.
Afi missti helst ekki af frétta-
tíma. Á morgnana voru fréttir
og veður tekin í eldhúsinu og
jafnvel lagður einn kapall á
meðan. Í símavinnunni var
hlustað í bílnum og á kvöldin
átti hann sinn stað í sófanum.
Afi horfði með mér á stórmótin
í fótbolta á sumrin en skemmti-
legra þótti honum að detta inn í
góða bíómynd. Ekki var verra
ef gamlar kempur á borð við
Anthony Quinn létu sjá sig – þá
lifnaði yfir honum öllum.
Afi og amma voru einstök.
Þau umvöfðu mann hlýju þegar
maður kom í heimsókn og vildu
helst ekki sleppa af gestum
hendinni. Þau voru samrýnd í
verkunum og garðurinn í Snæ-
felli var stolt þeirra.
Eftir standa góðar minningar
og þakklæti fyrir allar góðu
stundirnar og ráðleggingarnar.
Daði.