Morgunblaðið - 12.12.2014, Blaðsíða 29

Morgunblaðið - 12.12.2014, Blaðsíða 29
MINNINGAR 29 MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2014 ævi. Sjálfstæður var hann og fór sínar eigin leiðir allt til dauða- dags. Þegar ég hugsa um það líf sem hann lifði og það sem hann gerði þá fyllist ég stolti og auð- mýkt miðað við hvernig tímarnir eru í dag. Elsku afi, það er komið að kveðjustund. Ég og fjölskyldan mín þökkum þær samverustundir sem við áttum saman. Það friðar, gleður, léttir lund og lokar hjartans undum, að eiga’ í hug sér helgan fund, með horfnum ævistundum. (Ágúst Böðvarsson) Einar Aðalsteinn, Eyrún og börn. Hann nafni minn, langafi og vinur er látinn. Það er víst nú sem leiðir okkar skilur. Á þessari kveðjustund fyllist hugur minn þakklæti og ég hugsa til tímanna og minninganna sem við áttum saman. Þú hafðir heldur betur lif- að tímana tvenna, nærvera þín var hlý, þú varst hress, víðlesinn og mikill viskubrunnur. Ég man þegar við horfðum saman á skipasiglingarnar á Nrk um norska firði í rólegheitunum, þú fræddir mig um landafræði, bauðst mér súkkulaðirúsínur og sagðir mér sögur frá því í gamla daga og það var líkt og heimurinn stöðvaðist, ekkert annað skipti máli en stundin, hér og nú. Og í öll hin skiptin sem við ræddum um daginn og veginn og lífið í gamla daga. Að leiðarlokum er mér efst í huga forréttindi og virðing fyrir að hafa átt að langafa mann sem lifði mestu umbreytingatíma sem yfir land og þjóð hafa gengið. Ég kveð þig með hlýhug og söknuði, elsku langafi. Ég veit að langamma tekur þér fagnandi. Hve ljúft og gott að sofna í sælli trú á sigur þess er firrir lífið grandi. Ég veit að einmitt þannig kvaddir þú – þín þrá var eins og morgunn yfir landi. Og ég sé best í húmi haustsins nú hve heiðríkur og fagur var þinn andi. (Jóhannes úr Kötlum) Jón Hlífar Aðalsteinsson. Það er vafalítið rétt að reynsla bernskuára getur sett mark sitt á fólk og fylgt því allt lífið. Móðurbróðir minn Jón Einars- son, smiður á Neskaupstað, er lát- inn, 94 ára að aldri. Móðir mín Helga Einarsdóttir, tveimur ár- um yngri, lifir bróður sinn. Örlög- in höguðu því þannig að tveggja og fjögurra ára voru þau systkinin aðskilin og umgengust ekki um árabil. En á unglingsárum hittust þau aftur og eftir það voru þau alla tíð mjög náin. Hvort heldur það voru árin sem þau misstu eða annað sem réði því þá var afar kært þeirra á milli og þau ákaf- lega samrýmd allt til hins síðasta. Nú syrgir Helga bróður og einn sinn besta vin. Vináttutengslin náðu einnig til maka þeirra, Þorbjargar Vil- hjálmsdóttur og Odds Sigur- bergssonar. Það þótti ávallt mikið tilhlökkunarefni þegar von var á Jóni og Þorbjörgu suður. Þá áttu þau fjögur góðar stundir saman, vandað var til matar og drykkjar og glatt á hjalla. Það var spjallað og skemmt sér og lítt hugað að klukkunni þó áliðið væri. Jón Einarsson bar með sér reisn og fágun menntaðs manns í besta skilningi þess orðs. Maður- inn minn lét þau orð falla eftir fyrstu kynni af Jóni að hér færi ís- lenskur aðalsmaður. Jón átti mörg áhugamál. Hann var ljóð- elskur og þekkti og kunni skil á ógrynni ljóða. Hann var fróðleiks- fús og fylgdist vel með, næmur á umhverfi sitt og samfélag. Hann hafði sérstaka ánægju af því að ferðast, fræðast og kynnast fólki og ræða við það á sinn sérstaka yf- irvegaða hátt. Hann var vinmarg- ur og hélt þeim góða sið að heim- sækja oft vini sína og vandamenn. Til góðra vina liggja gagnvegir. Sérlega minnisstæð er ferð með þeim hjónum um sveitirnar fyrir austan, þaðan sem þau systkinin Jón og móðir mín eru ættuð og hann átti sín bernskuár. Í þeirri ferð var komið við í kaffi í eldhúsinu á Skriðuklaustri og set- ið þar á bekkjum sem Jón hafði smíðað löngu fyrr sem ungur maður. Hann strauk sínum fag- mannshöndum um smíðisgripina og sá að allt var eins og fyrr. Ljóst var að hagleiksmaður hafði þar vandað til verka eins og Jóns var von og vísa. Í þessari dagslöngu bílferð fræddi Jón okkur um margt frá fyrri tíð. Þá röðuðust saman í huga mér staðir og sögubrot úr æsku þeirra systkina sem ég er afar þakklát fyrir. Nú er þessi góði frændi minn horfinn á braut. Ég mun ekki framar finna þétt og hlýtt hand- tak hans né ljúft klapp á öxlina. En minningar lifa. Fyrir hönd móður minnar og fjölskyldu sendi ég þeim systrum Margréti og Kristínu Björgu og öðrum ætt- ingjum innilegar samúðarkveðj- ur. Margrét Oddsdóttir. Þegar ég minnist uppvaxtarára minna í Neskaupstað kemur í hugann orðtakið að það þurfi heilt þorp til að ala upp barn. Auk góðra foreldra naut ég velvildar og tilsagnar fjölda fólks sem lét sig hag minn varða. Ég varð þeirrar sérstöku gæfu aðnjótandi að í nágrenni við æskuheimili mitt bjuggu þrjár föðursystur mínar með fjölskyldum sínum og var mikill samgangur milli frænd- fólksins. Ein systranna var Þor- björg Vilhjálmsdóttir sem var gift Jóni S. Einarssyni, og á neðri hæðinni hjá þeim bjuggu Einar og Björg, faðir hans og stjúpmóðir. Ég á hlýjar bernskuminningar úr þessu húsi þar sem ég mætti alltaf mikilli væntumþykju. Við Rúnar bróðir minn vorum stundum kost- gangarar í Miðgarði 3 ef mamma og pabbi fóru að heiman. Þar lærðum við til dæmis að lesa með bandprjónsaðferð Bjargar. Á unglingsárunum fékk ég bygging- arvinnu hjá Jóni sem var umsvifa- mikill og farsæll húsasmíðameist- ari á þessum árum í Neskaupstað. Fyrst í stað var ég í smávægileg- um verkum á trésmíða- verkstæðinu sem Jón hafði byggt sér skammt frá heimili sínu. Þar áttum við Jón oft góðar stundir tveir saman sem standa mér nú fyrir hugskotssjónum; lyktin af ferskum hefilspæni og sagi kveik- ir á minningunni. Jón var hlýr maður og rólegur í fasi, yfirveg- aður, oft alvörugefinn en þó stutt í kímnina. Þéttur á velli, þéttur í lund. Það var alla tíð gott og traustvekjandi að vera í návist hans. Það var steinsnar á milli heim- ilis þeirra Jóns og Þorbjargar og foreldra minna. Jón hafði þann sið í áraraðir að ganga við hjá þeim, einkum á laugardagsmorgnum. Þá var drukkið kaffi og spjallað í eldhúskróknum. Þessar heim- sóknir voru þeim ánægjuefni en urðu mömmu ekki síður dýrmæt- ar eftir að pabbi dó 2005. Mamma og Jón höfðu bæði alist upp á Hér- aði við kröpp kjör og verið sam- tímis á Ketilsstöðum á Völlum á fjórða áratugnum. Þau deildu því minningum um margt. Eftir að mamma flutti til Egilsstaða og síðar Fáskrúðsfjarðar var það fastur liður í ferðum mínum aust- ur að við heimsóttum Jón á Norð- firði. Við ræddum gjarnan þjóð- málin sem hann fylgdist vel með og hafði vel ígrundaðar en varkár- ar skoðanir á. Fyrr á árum var Jón virkur í bæjarmálum og gegndi trúnaðarstörfum fyrir Framsóknarflokkinn í Neskaup- stað. Ekki varð ég þess var í sam- tölum okkar að hann fylgdi flokks- línu enda var hann málefnalegur og íhugull. Jón var ákaflega ern og hélt fullu minni og dómgreind alla tíð. Hann var vel lesinn og upplýstur og mér virðist sem hann hefði verið vel til fræði- mennsku fallinn. Jón missti konu sína, Þor- björgu, 2007 eftir langt og farsælt hjónaband. Nú þegar Jón er fall- inn frá er mamma ein eftirlifandi af því frændfólki sem samanstóð af systkinunum frá Hátúni og mökum þeirra á Norðfirði. Kyn- slóðin sem myndaði umgjörð bernskunnar er að hverfa. Það er sannarlega þakkarvert að hafa fengið að njóta þessa góða fólks í uppvextinum. Jón skipar þar stór- an sess enda hef ég notið velvildar hans alla mína ævi. Þorpið sem ól mig upp verður fátækara að hon- um gengnum. Blessuð sé minning Jóns Einarssonar. Vilhjálmur Árnason. Jón Sigfús Einarsson var þétt- ur á velli, þéttur í lund, gegnheill maður og grandvar. Jón var kvæntur föðursystur minni, Þor- björgu Guðríði Vilhjálmsdóttur frá Hátúni á Nesi í Norðfirði. Það má því með sanni segja að Jón hafi orðið einn af fjölskyldu Há- túnssystkina, sem heldur hefur fækkað í. Í minningu minni er Jón stór og sterkur, ég hændist að honum þegar ég fékk að fara á Norðfjörð, stundum fannst mér ég vera son- ur hans og að ég ætti að fara í iðn- nám hjá honum. Þau hjón Jón og Þorbjörg voru gestrisin í meira lagi og trygg sínum. Í húsinu þeirra bjuggu foreldrar Jóns, þau Björg og Einar, Björg var fóst- urmóðir Jóns, og amma allra barna í fjölskyldunni. Svo var einnig í húsinu Sigurður bróðir Þorbjargar. Húsið stóð lengi eitt við Miðgarð. Ýmsum þótti rétt að kalla húsið Miklagarð. Gestrisni Jóns hélt áfram eftir að Þorbjörg var dáin. Hann fylgdist vel með mér ef ég var á ferð um Austur- land og vildi að fjölskyldan liti við. Stundum vorum við samsíða í að hittast, það kom fyrir að Jón hringdi þegar fjölskyldan var komin í mitt Oddskarð. En það var einmitt Oddskarðið sem Jón vildi losna við, hann beið spenntur etir Norðfjarðargöngum Jón var stoltur iðnaðarmaður, stoltur af verkum sem standa, eins og Gunnarshúsi sem hann kom að ungur maður, smíðaði stóra borðið í veitingastofunni, sjúkrahús, Netagerðina og ótal íbúðarhús. Faðir minn og Þorbjörg voru samsíða í barnahópnum. Víst er að þau bundust miklum vináttu- böndum, enda tryggð mikil meðal Hátúnssystkina. Móðir mín einn- ig féll inn í þennan hóp. Þegar þau Bjarni og Þorbjörg voru dáin hélt Jón mikilli tryggð við móður mína þar til hún féll frá úr algleymi sínu. Ég minnist ferðalaga þeirra hjóna og fleiri úr systkinahópn- um. Þær ferðir voru hátíðir, hvort heldur innan lands eða utan, í Skagafirði þar sem Steingrímur bróðir þeirra bjó, í Reykjavík eða Djúpavogi þar sem Sigfinnur og Valgeir bjuggu, eða í afmælum systkinanna. Jón var alltaf vel akandi, fór vel með sína bíla og hefur orðið mér fyrirmynd í þeim efnum. Þó Jón hafi gengið inn í stóran systkinahóp átti hann líka systk- ini. Ég hef aldrei talið mig lista- ljósmyndara en ávallt er ég stolt- ur af mynd af Jóni með Helgu systur sinni. Í myndinni skín í gegn systkinaþel. Enda voru Helga og Oddur stundum með í Hátúnsfjölskyldu. Að leiðarlokum þakka ég Jóni alla tryggð við foreldra mína og þess sem ég fékk að njóta hjá hon- um og Þorbjörgu, frænku minni. Verði Jón Sigfús Einarsson Guði falinn og minningin um hann heiðrist í vitund þinni. Vilhjálmur Bjarnason. Fréttin af láti Jóns Einarsson- ar kom ekki alveg óvænt. Af hon- um hafði dregið síðasta árið og kraftar voru á þrotum. Hann hélt þó sínu andlega atgervi til hins síðasta. Vinskapur okkar Jóns er orð- inn langur. Þegar ég kom fyrst til Norðfjarðar fyrir rúmum fjörutíu árum kynntist ég honum fljótlega. Margrét dóttir hans og Elín Kristjana kona mín voru æskuvin- konur. Við Jón höfum síðan átt margar góðar stundir saman. Hátt ber ferð um Vöðlavík og Við- fjörð undir leiðsögn hans og Þor- bjargar konu hans fyrir mörgum árum. Það var góð kennslustund í sögu héraðsins. Síðustu þrjá ára- tugi hef ég svo átt margar ferðir á Norðfjörð. Aldrei hef ég farið þar um án þess að heimsækja þau hjón og síðan hann eftir lát Þor- bjargar. Jón var skemmtilegur maður og viðræðugóður. Hann var vitur og lífsreyndur. Hann átti erfiða æsku en braust áfram af eigin rammleik og dugnaði, og komst vel af. Meðan Þorbjörg lifði varð hver heimsókn að veislu með ríkulegum veitingum. Þessari reisn hélt Jón eftir lát Þorbjargar. Honum var höfðingsskapur og snyrtimennska í blóð borinn. Jón hafði alla tíð brennandi áhuga á málefnum líðandi stundar og vildi hag Norðfjarðar og Austurlands sem mestan. Hann fylgdist vel með öllu og hafði á því skoðanir sem hann hélt fram af hógværð og festu. Jón var svo lánsamur að geta búið í sama húsinu í yfir sextíu ár. Fyrir aðeins rúmu ári síðan flutti hann í Breiðablik, íbúðir aldraðra, og undi hag sínum þar vel meðal gamalla vina sinna. Hann náði 94 ára aldri. Langri og farsælli ævi er nú lokið. Við hjónin viljum þakka fyrir það, að hafa átt þennan góða, heil- steypta mann að vini. Blessuð sé minning Jóns Ein- arssonar. Gizur og Elín Kristjana. Fyrstu kynni mín af Jóni S. Einarssyni húsasmíðameistara voru þegar ég sótti um sumar- vinnu hjá honum árið 1968 þá 15 ára gamall. Jón tók vel í þessa beiðni og vann ég hjá honum á sumrin og var síðan á samningi hjá honum frá 1971 til ársins 1975 þegar ég flutti til Reykjavíkur um haustið. Jón reyndist mér góður kennari og uppalandi. Á þessum fyrstu árum kynntist ég einnig Einari, föður Jóns. Hann reyndi að innprenta okkur strákunum að nýta gamalt efni í stað þess að henda því, en á þessum árum höfðum við ekki skilning á þessu. Ég tel að það hafi verið forrétt- indi að læra hjá húsasmíðameist- ara eins og Jóni þar sem við feng- um að kynnast því að steypa upp hús yfir sumartímann og smíða innréttingar yfir vetrartímann. Jón átti verkstæði með góðum vélum og búnaði. Hlýjar minningar koma upp í hugann þegar ég hugsa til kaldra vetrardaga og búið var að kveikja upp í kamínunni á verkstæðinu með spæni og spýtnaafgöngum. Jón kenndi okkur að brýna spor- járn og hefiltennur og ég dáðist alltaf að því þegar hann endaði á því að strjúka tönninni eftir lóf- anum til að fá sem best bit í hana. Ef vélar voru ekki í gangi var út- varpið haft á. Jón fylgdist vel með fréttum og menningarlegu efni í útvarpinu. Ef einhver söngvari sem hann hafði dálæti á var að syngja í útvarpinu þá sagði hann „Nú fáum við okkur sæti og hlust- um“. Ég hef í seinni tíð litið á þetta sem ákveðinn uppeldislegan þátt í náminu hjá honum. Þegar ég hef komið í heimsókn til Neskaupstaðar þá hefur það verið fastur liður að heimsækja Jón til að rifja upp gamla tíma og ræða bæði bæjarmálin og þjóð- málin. Jón fylgdist vel með öllu, bæði bæjarmálum og þjóðmálum. Einnig hafði hann áhuga á að fylgjast með því sem ég var að fást við og hvernig gengi. Ég þakka fyrir allar þær góðu minningar sem nú streyma fram þegar ljóst er að Jón er ekki leng- ur meðal okkar. Þessar góðu minningar munu lifa áfram svo lengi sem ég lifi. Sigurður Guðjónsson. Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir, elskulegur afi og langafi, EINAR ÓLAFSSON, fyrrv. skipstjóri og útgerðarmaður, Smáragötu 9, Vestmannaeyjum, andaðist sunnudaginn 30. nóvember. Hann verður jarðsunginn frá Landakirkju laugardaginn 13. desember kl. 14.00. Blóm vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vilja minnast Einars er bent á líknarfélög. . Viktoría Ágústa Ágústsdóttir, Ólafur Ágúst Einarsson, Halla Svavarsdóttir, Agnes Einarsdóttir, Kári Þorleifsson, Viðar Einarsson, Dóra Björk Gunnarsdóttir, Hjalti Einarsson, Dagmar Skúladóttir, afa- og langafabörn. ✝ Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur samúð og hlýhug vegna andláts og útfarar eiginmanns míns, föður, tengdaföður, afa og langafa, ÓSKARS KATÓS AÐALSTEINS VALTÝSSONAR. Þökkum starfsfólki Dalbæjar fyrir frábæra umönnun. Soffía Guðmundsdóttir, Guðmundur Óskarsson, Arna Hafsteinsdóttir, Rakel Óskarsdóttir, Gunnar Guðmundsson, Þóra Óskarsdóttir, Haukur Jónsson, Óskar Óskarsson, Anna Jóhannesdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. Innilegar þakkir fyrir samúð og hlýhug við andlát og útför eiginkonu minnar, móður okkar, ömmu, langömmu og langalangömmu, LÚLLEYJAR ESTHERAR LÚTHERSDÓTTUR. Fyrir hönd fjölskyldunnar, . Hallur Jónasson. ✝ Ástkær sonur minn, bróðir okkar, mágur og frændi, SIGURGEIR I. SIGURÐSSON, Bárðarási 14, Hellisandi, varð bráðkvaddur á heimili sínu miðvikudaginn 10. desember. Hann verður jarðsunginn frá Ingjaldshólskirkju fimmtudaginn 18. desember kl. 14.00. Fyrir hönd aðstandenda, Steinunn R. Kristjánsdóttir. ✝ Okkar ástkæri JÓHANNES S. PÁLSSON frá Furubrekku, Staðarsveit, Arnarheiði 13a, Hveragerði, lést á hjúkrunarheimilinu Ási Hveragerði miðvikudaginn 26. nóvember. Útförin hefur farið fram í kyrrþey. Ástríður G. Jóhannesdóttir, Gunnlaugur Björnsson, Gísli J. Gíslason, Hólmfríður Skaftadóttir, Guðmundur Svavarsson, Hrafnhildur Gunnarsdóttir, barnabörn og barnabarnabörn. ✝ Okkar kæri frændi og vinur, SIGTRYGGUR SIGURÐSSON málarameistari, lést á Landspítalanum þriðjudaginn 2. desember. Útförin fer fram frá Neskirkju mánudaginn 15. desember kl. 15.00. Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir. Systkinin úr Hólmgarði og vinir.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.