Morgunblaðið - 12.12.2014, Blaðsíða 31

lætið buga sig, hann var alltaf
kátur og klár í bátana.
Kjartan hafði marga kosti sem
vinnufélagi og þeir helstu voru
jákvæðni hans og eljusemi. Enda
var maðurinn vel liðinn af öllum
sem einum og var það mikið reið-
arslag þegar þær fréttir bárust
okkur að Kjartan hefði kvatt
þennan heim.
Það er skrýtið að sjá á eftir
góðum dreng, sérstaklega þegar
um eins ungan mann og hann er
að ræða og er að byrja á nýjum
ævintýrum. Það er einhvern veg-
inn svo ósanngjarnt.
Kjartans mun verða sárt
saknað af okkur vinnufélögum
hans og viljum við jafnframt
koma okkar innilegustu samúð-
arkveðjum til hans nánustu.
F.h. starfsmanna Eplis ehf.,
Bjarni Ákason.
Í febrúar árið 1981 lagði sam-
heldinn hópur sjálfstæðra ein-
staklinga leið sína í Ölfusborgir
til að fagna lokum samræmdu
prófanna. Það var fyrsta ferðin
af mörgum sem hópurinn fór
saman, þá unglingar á sextánda
ári. Þetta var öflugur hópur sem
fór sínar leiðir og tókst að útvega
bæði sumarbústaði og langferða-
bíla til að eiga saman ógleyman-
legar stundir. Hópur sem var
kannski ekki endilega að fara að
sigra heiminn en lét ekki alltaf
segja sér fyrir verkum.
Kjartan, eða Kjarri eins og
hann var kallaður, var hluti af
þessum hópi sem fylgdist að í
gegnum Álftamýrarskóla og fóru
flest saman í Menntaskólann við
Hamrahlíð. Minningarnar um
Kjarra í gegnum þetta tímabil
endurspeglast auðvitað í því
hversu einstakur ljúflingur hann
var, en á sama tíma fágaður töff-
ari.
Árgangur 1965 í Álftamýrar-
skóla taldi sig sérfræðinga í að
pæla í tónlist en Kjarri var nú
framsýnni en það og innleiddi
Donnu Summer og diskóið,
þannig að allt í einu kom líf í
bekkjarpartíin. Kjarra fannst
það ekki nóg því hann dró strák-
ana með í dansskóla svo allir
yrðu klárir í Grease-æðið. Það
þótti hið eðlilegasta mál að stelp-
ur dönsuðu en Kjarri stóð fyrir
því að strákarnir létu ekki sitt
eftir liggja. Hann fór þar fremst-
ur í flokki og heillaði alla upp úr
skónum. Travolta-sporin óað-
finnanleg og eftirminnileg og
tekin í sannri gleði yfir að vera
til.
Kjarri var plötusnúðurinn
okkar og kom með tónlist sem
ekki hafði heyrst áður í skólan-
um og lærði manna fyrstur þá
kúnst að láta eitt lag fléttast inn í
annað þannig að hægt var að
dansa án þess að stoppa á milli,
bara töff.
Það fór undarleg bylgja um
hópinn þegar fréttin barst um að
Kjarri hefði kvatt í síðasta sinn.
Það var enginn tilbúin, enginn
fyrirvari, við hugsuðum flest á
sama veg, stórt skarð í hópinn og
ekki orðin fimmtug. Hópurinn
hefur hist nokkuð reglulega í
gegnum árin og alltaf eru okkur
minningarnar kærar. Það er
óendanlega skemmtilegt að hitt-
ast, rifja upp gömul kynni og
heyra af lífshlaupi félaga sem
hittast sjaldan. Þrátt fyrir að
langur tími líði á milli getum við
alltaf tekið upp þráðinn. Hjartað
slær í takt og við eigum dýr-
mætar minningar saman og í
smærri hópum. Margir hafa haft
samband innan hópsins og við
höfum rifjað upp góðar minning-
ar, þær ylja okkur eins og öllum
aðstandendum.
Við viljum senda eiginkonu,
sonum, systrum og ástvinum öll-
um okkar innilegustu samúðar-
kveðjur. Í okkar hópi lifir minn-
ingin um fallegan dreng sem gaf
mikið af sér og var hvers manns
hugljúfi.
Æskufélagar úr Álftamýrar-
skóla,
Edda Hrönn, Ólafur Jóhann,
Ragnheiður, Páll og Þrúður.
✝ Hilmir Högna-son fæddist 27.
ágúst 1923. Hann
lést á dvalarheimili
aldraðra, Hraun-
búðum í Vest-
mannaeyjum, 5.
desember 2014.
Foreldrar hans
voru Högni Sig-
urðsson frá Vatns-
dal, Vestmanna-
eyjum, f. 23.
september 1874, d. 14. maí 1961
og seinni kona hans Guðný
Magnúsdóttir frá Norður-
Búðarhólshjáleigu í Landeyjum,
f. 17. júlí 1882, d. 4. júlí 1966.
Hálfsystkin hans voru Sigurður,
f. 4.10. 1897, d. 31.8. 1951,
Ágústa Þorgerður, f. 17.8. 1901,
d. 7.11. 1948, Hildur Ísfold, f.
18.2. 1904, d. 14.12. 1926, Guð-
mundur, f. 10.5. 1908, d. 18.4.
1982, Haukur, f. 7.7. 1912, d.
13.4. 1993 og Elín Esther, f. 7.5.
1917, d. 7.9. 1992. Hilmir
kvæntist eftirlifandi eiginkonu
sinni, Öldu Björnsdóttur, f. 4.
júlí 1928, 10. janúar 1948. Þau
eignuðust átta börn. Þau eru: 1)
Hörður, f. 12.12. 1947, maki
Marentza Poulsen, f. 10.11.
arsson, látinn, börn þeirra eru:
a) Alda, f. 1973, maki Kristján
Georgsson, sonur þeirra er
Bjarni Rúnar, b) Hrefna, f.
1980, c) Iðunn, f. 1981, maki
Tryggvi Bjarnason, börn þeirra
eru Gunnar Ingi og Anna Birna,
5) Inga Jóna, f. 8.3. 1963, 6)
Högni, f. 4.2. 1964 dóttir hans
er a) Snædís, f. 1986, barn henn-
ar er Andrea Björk, b) kjör-
sonur er Birkir Þór, f. 1982,
maki Helga Sóley, barn hans er
Jón Bjarki, 7) Óðinn, f. 1.4.
1965, barn hans er a) Regína
Ósk, f. 1985, maki Anton Rafn
Gunnarsson og 8) Örn, f. 1.4.
1965, maki Annika Morit
Guðnadóttir, börn þeirra eru: a)
Þorsteinn Ingi, f. 1989 og b) Sól-
veig Alda, f. 1996.
Skólaganga Hilmis var í
Barna- og Gagnfræðaskóla
Vestmannaeyja og í Vélskóla og
Iðnskóla Vestmannaeyja. Hann
stundaði sjómennsku í stuttan
tíma á Sjöstjörnunni og á Hal-
kion. Eftir það lærði hann raf-
virkjun. Þá iðn stundaði hann
m.a. hjá Haraldi Eiríkssyni,
Fiskiðjunni og Sjúkrahúsi Vest-
mannaeyja. Eitt ár, 1973 vann
hann hjá Bræðrunum Ormsson í
Reykjavík.
Útför Hilmis fer fram frá
Landakirkju í Vestmannaeyjum
í dag, 12. desember 2014, kl. 13.
1950, börn þeirra
eru: a) Fríða María,
f. 1974, maki Albert
Þorbergsson, börn
þeirra eru Sunneva
Líf og Þorgeir Atli,
b) Ingi Björn, f.
1980, 2) Hrefna, f.
3.7. 1949, maki
Ólafur Örn Ólafs-
son, f. 14.1. 1947,
börn þeirra eru a)
Hilmir, f. 1969, b)
Örvar Guðni, f. 1976, maki
Harpa Theódórsdóttir, börn
þeirra eru Salka Sól, Klara og
Högni, c) Andri, f. 1983, maki
Heiða Lind Heimisdóttir, börn
þeirra eru Heimir Örn og Lilja
Björk, d) Sindri, f. 1983, maki
Dýrleif Bjarnadóttir Þormar,
börn þeirra eru Alda Guðrún og
Hilmir Bjarni, börn Dýrleifar
frá fyrri sambúð eru Hlynur,
Snæbjörn og Dagný, 3) Guðný
Sigríður, f. 19.2. 1951, börn
hennar eru: a) Helgi Karl, f.
21.4. 1974, börn hans eru Helga
Ósk, Hafdís Alda, Heiðrún Inga
og Hrefna Björk, b) Margrét
Andrea, f. 1981, c) Hörður
Snær, f. 1984, 4) Birna, f. 2.4.
1953, maki Gunnar Ingi Ein-
Elsku vinur. Nú er komið að
kveðjustund og þá ert þú far-
inn. Farinn frá mér. Farinn frá
börnum þínum og litlu barna-
börnunum öllum. Það fæddist
lítill Hilmir 4. desember, dag-
inn áður en þú kvaddir. Hann
verður sólageisli eins og öll hin.
Nú ætla ég að rifja upp
gamla góða daga. Ég vann í
bakaríi niðri við bryggju, 17 ára
gömul. Einn daginn kom hópur
af ungum mönnum sem voru í
skóla skammt frá. Þeir voru all-
ir svangir og þyrstir og pönt-
uðu hjá mér eitthvað að drekka
og ný góð vínarbrauð. Ég af-
greiddi þá og þeir stóðu þarna
allir og nærðu sig á þessu góð-
gæti. Það var ekki um nein sæti
að ræða. Þetta gerðu þeir dag
eftir dag og dag eftir dag. Ég
sá ekki að neinn væri öðruvísi
en hinir. En það var einn sem
sendi mér neista sem ég fann
ekki fyrr en ég settist við hlið-
ina á honum á balli. Þá sagði
hann „Er nú konan mín loksins
komin“ og síðan höfum við
dansað. Dansinn var auðvitað
alla vega. Það voru börn að
fæðast og fagnaður með hverju
barni. Þér fannst sjálfsagt að
taka fullan þátt í barnauppeldi
og heimilisstörfum og þú gerðir
það af alúð. Nú vantaði stærri
íbúð og það endaði með því að
byggja hús. Þetta þurftu marg-
ir að gera, engin leið að fá leigt.
Vinirnir lögðu í þetta líka og þá
hoppuðu þeir á milli og hjálp-
uðu hver öðrum. Svo var það
þegar Birna litla var þriggja
ára að við fluttum í húsið. Það
var aldeilis ekki tilbúið, bara
tvö svefnherbergi og eldunar-
aðstaða. Svo kom hitt hægt og
sígandi og við öll hamingjusöm
að eiga nú hús. Börnin stækk-
uðu og hjálpuðu til og allt gekk
vel. Þegar ég fór að mála vildir
þú alltaf hjálpa mér við und-
irbúning og frágang. Ég fór svo
að vinna mína handavinnu og
seinna fórum við Gunný að
prjóna lopapeysur og húfur í
gallerí Heimalist. Þá varst þú
alltaf tilbúinn að vinda lopann
fyrir okkur báðar og það gerðir
þú syngjandi sæll og glaður,
aldrei stynjandi.
Já, þetta gekk allt eins og í
lygasögu og við stóðum saman í
hverju sem á gekk. Nú bið ég
guð og englana að vernda þig
og okkur öll.
Alda Björnsdóttir.
Elsku pabbi. Efst í huga
okkar er þakklæti fyrir að hafa
átt þig að. Til eru minningar
um að hafa setið á hnjám þér á
kofforti í eldhúsi ömmu í Vatns-
dal, hún að baka lummur á nýju
Rafhavélinni. Fyrir utan skarta
Klettsvík, innsiglingin, bátur og
klettarnir. Eldur í gömlu kola-
eldavélinni, afi í herberginu inn
af eldhúsinu. Á túninu var
Bleikur á beit og rauða kusa
skammt frá, aligæsir og hænsni
í námunda við hlöðuna, í
skemmu var uppeldi á hæns-
naungum. Gummabíll á hlaðinu.
Þetta var umhverfi þitt og okk-
ar fyrstu árin. Þær eldri þótt-
ust duglegar að hjálpa til við að
byggja „húsið“, naglar voru
færðir heim, ef við fengum aur,
t.d. fyrir að sækja mjólkur-
flöskur eða skottast í sendiferð
fyrir nágranna, fóru þeir í
byggingabauk. Við færðum þér
nesti fyrir þrjúkaffið og heyrð-
um sönginn í þér langt að, und-
ir hljómuðu hamarshöggin. Þið
vinirnir hjálpuðust að og
Gummi bróðir þinn, sem var
besti frændinn okkar allra, var
óspar í hjálpræðinu. Við flutt-
um í „húsið“ þótt eldhúsinnrétt-
ing væri ekki komin, þú slóst
bara upp appelsínukössum í ris-
inu og við systkinin fjögur öll
saman í einu herbergi. Nú liðu
árin og fjölskyldan stækkaði
um önnur fjögur börn. Þær
eldri eiga minningar um þig
með tvö börn í fangi og tvö eins
nálægt þér og þau komust.
Sögu- og söngstund.
Þú tókst fulla ábyrgð á upp-
eldi barna þinna; bleiuskipti,
böðun, lestur fyrir svefninn, allt
til jafns við mömmu. Það sýnir
hvað þú elskaðir hana mikið. Á
daginn vannstu við rafvirkjun
en í aðgerð á kvöldin. Hjólaðir
heim í morgunkaffi, hengdir
bleiur á snúru og tókst þær inn
í þrjúkaffinu. Konurnar í ná-
grenninu litu mömmu öfundar-
augum, þær hafa sagt okkur
það sjálfar. Mamma segir að þú
hafir stöðugt verið syngjandi og
stundum hafi hún þurft að
stoppa þig af í söngnum til að
tala við þig. Þá hafi amma
Guðný, sem sá ekki sólina fyrir
þér, sagt: „Æ, ekki trufla
hann.“ Seinna, þegar þú vannst
sem rafvirki á sjúkrahúsinu,
var aldrei vandamál að finna
þig, sama hvar þú varst staddur
í húsinu. Lagt var við hlustir og
heyrðist þá iðulega söngur eins
og t.d.: „Eigir þú yl, handa sjó-
manni er Sjöstjarnan skín.“ Þú
hafðir góða frásagnarhæfileika
og varst vel að þér í sögu,
landafræði, stærðfræði og
tungumálum. Kom það sér oft
vel þegar við krakkarnir lærð-
um undir próf. Stutt var í grín-
ið hjá þér, þegar þú greipst
mömmu, dansaðir með hana um
stofugólfið og daðraðir við hana
á leikrænan hátt, tísti í okkur
af kátínu. Þú dansaðir kringum
jólatré öll jól. Ef jólatré var
ekki til fannstu aðra lausn, eins
og þegar amma Ingveldur bauð
okkur í kjallarann til sín, þá
settirðu greni í gólfvasa og þið
Jón mágur mömmu dönsuðuð
með okkur börnin í kringum
vasann. Sú stund var jafnhátíð-
leg og hefði það verið alvöru-
jólatré. Stundum kom það fyrir
að veðurguðirnir slógu út raf-
magninu svo myrkur varð í
húsinu. Þá var ekki annað í boði
en að setjast niður, kveikja á
kerti og svo sagðir þú drauga-
sögur af Móra eða Olnboga-
draugnum, aldrei vorum við
börnin jafnróleg og þá. Þessar
stundir köllum við „kerta-
kvöld“. Ástarkveðja, Guð geymi
þig.
Hrefna, Gunný, Birna og
Inga Jóna Hilmisdætur.
Á göngu með pabba.
Elsku pabbi minn, nú er
göngu okkar lokið. Við áttum
margar ómetanlegar stundir er
við gengum um eyjuna okkar
og allar sögurnar sem þú sagðir
mér og ákvarðanir sem við tók-
um saman verða geymdar á
besta stað í mínu hjarta. Þú
varst alltaf tilbúinn ef ég þurfti
þína aðstoð í hverju sem var og
lagðir þig allan fram svo verkið
færi sem best úr hendi. Mikið
vildi ég að allir ættu svona góð-
an pabba eins og þig því þá
væri heimurinn miklu betri og
sanngjarnari. Þú kenndir mér
að takast á við fjöllin og náttúr-
una og vara mig á hættunum
þar. Það voru ófáar stundir sem
við áttum á Vatnsdalshólnum
við alls kyns gróðursetningu
eða þangað til sjónin þín var
nánast horfin og þú steigst á
birkihrísluna. Þá leið þér ekki
vel en við gerðum bara gott úr
því og pössuðum okkur betur
næst. Þegar galleríinu ykkar
var lokað rak ég augun í litlu
söguna sem þú skrifaðir um
Litlu lundapysjuna fyrir
Sunnudagaskólann þar sem hún
lá á stofuborðinu á Túngötunni
og sagði við þig: við verðum að
gera eitthvað meira við þetta
pabbi minn. Eftir nokkrar yf-
irferðir og lagfæringar á sög-
unni las ég hana fyrir ykkur
mömmu og að þið skylduð tár-
ast bæði sagði mér að nú væri
sagan fullkomin. Göngutúrarnir
voru farnir að styttast í restina
og fórum við stundum í knatt-
spyrnuhúsið að ganga og leidd-
ist þér ekki að sjá börnin spila
fótbolta og að sjálfsögðu tókstu
nokkur skot þegar boltinn barst
til þín. Túngatan fram og til
baka voru síðustu spelirnir sem
við gengum og lentum stundum
á spjalli við kirkjugarðsvörðinn
á þeim stað þar sem grafreit-
urinn þinn hefur verið valinn, já
nær heimilinu okkar á Túngötu
22 gat hann ekki verið. Pabbi
minn, ég mun alltaf elska þig út
í geim og aftur heim.
Örn Hilmisson.
Elskulegur afi okkar, Hilmir
Högnason, lést 5. desember síð-
astliðinn, 91 árs að aldri.
Afi og amma, Alda Björns-
dóttir, eignuðust átta börn og
voru afar samheldin hjón. Það
má segja að afi hafi verið langt
á undan sinni samtíð að því
leyti að hann tók virkan þátt í
heimilishaldinu og veitti ömmu
mikinn stuðning og hvatningu
til þess að stunda listsköpun
sína. Þeir eru varla margir af
þessari kynslóð sem höfðu slíkt
viðhorf til húsbóndahlutverks-
ins. Afi starfaði sem rafvirki og
var án efa fær í sínu starfi,
svona yfirvegaður og vandvirk-
ur sem hann var. Þá hafði hann
einstaklega fallega söngrödd og
söng mikið og er það vafalaust
ástæða þess að börn þeirra
hjóna eru afar söngelsk. Þá var
afi hagyrtur mjög og var gefin
út fyrir nokkrum árum bók með
safni af kvæðum hans. Afi var
líka flinkur í höndunum og
reyndi svolítið fyrir sér í út-
skurði með ágætum árangri.
Þónokkuð liggur af handverks-
munum eftir þau hjón, en eftir
að afi hætti að vinna sem raf-
virki urðu þau amma þátttak-
endur í rekstri lista- og hand-
verksgallerís í Eyjum. Þau fóru
að vinna saman að ýmsum mun-
um, eins og til dæmis svoköll-
uðum lundakörlum sem voru
vinsælir, og gekk samstarf
þeirra hjóna vel á þessu sviði
sem og öðrum. Þarna fékk afi
líka hlutverk sem hann fékk
sína útrás í, því það var honum
erfitt að hætta að vinna enda
með eindæmum hraustur og
með fulla starfsorku. Afi hefði
vafalítið getað átt þónokkur góð
ár til viðbótar á vinnumarkaðn-
um, hefði það verið í boði.
Við systkin vorum lengi vel
einu barnabörn ömmu og afa
sem bjuggu ekki í Eyjum, og
vorum því í aðeins minna sam-
bandi. Það var þess vegna
ávallt mikil spenna fyrir ferðum
til þeirra og eru minningarnar
sterkar og hlýjar. Að sjá húsið
á Túngötunni og ömmu og afa
oftar en ekki fyrir utan að bíða
okkar. Reyndar fannst okkur
líka svakalega spennandi að
koma óvænt í heimsókn og birt-
ast skyndilega inni í stofu. Við-
brögð afa og ömmu voru alltaf
svo mikil, og gleðin ósvikin yfir
því að fá okkur í heimsókn. Afi
var einstaklega hlýr og ljúfur
maður og bjó yfir miklu jafn-
aðargeði. Og vitið til, það
reyndi nokkrum sinnum á það,
því það er alveg á hreinu að
yngstu synir þeirra hjóna hafa
reynt hressilega á þolinmæðina,
enda uppátækjasamir með ein-
dæmum. Svo vorum við nú
nokkur af barnabörnunum sem
áttum okkar spretti á unglings-
árunum, en amma og afi náðu
nú yfirleitt því besta fram í
okkur, sem fáir aðrir náðu.
Þrátt fyrir ótvíræða hæfi-
leika afa í söng og orði var
hann ekki vanur að hafa sig
mikið í frammi. Það kom því
skemmtilega á óvart, og er okk-
ur ógleymanlegt, þegar afi stal
senunni og hélt stórskemmti-
lega ræðu í brúðkaupsveislu
Fríðu Maríu og Alberts.
Já, það er ómetanlegt að eiga
afa og ömmu, og það svona
langt fram eftir aldri. En allt
hefur jú sinn tíma. Við munum
sakna afa Hilmis mikið en ylj-
um okkur við dýrmætar og góð-
ar minningarnar um hans fal-
lega bros og hlýja faðm. Megi
allar góðar vættir vernda og
styrkja elsku ömmu okkar á
erfiðum tímum og ljósið fylgja
afa í ferðalaginu langa.
Fríða María og Ingi Björn.
„Það er kominn maður!“
sagði amma í Vatnsdal þegar
pabbi kom þangað. Hann var
augasteinninn hennar og einka-
barn með Högna afa sem átti
þegar sex börn fyrir. Uppkomið
fólk.
Vatnsdalur var austur á eyju
og þau voru þar með búskap en
nú er þar hraun sem er þrjátíu
metrum ofar en bærinn. Við
pabbi gengum þangað oft en
þar er nú vaxinn gróðrarlundur
á hól.
Það hjálpuðust allir að með
fjölbreyttan búskapinn í Vatns-
dal en þar voru hænur, hestar
og kýr. Ánægjuleg upplifun fyr-
ir ungan dreng og stutt í fjör-
una og klappirnar, þar var afa-
pollur sem var vinsæll
baðstaður.
Í upphafi búskapar pabba og
mömmu bjuggum við á þriðju
hæð Vatnsdals.
Fyrsta minning mín með
pabba var sigling á trillunni
hans út að Ystakletti en þá var
ég fjögurra eða fimm ára gam-
all er hann sótti fugl til veiði-
manna sem þar lágu við. Man
ég ennþá lyktina af sjónum og
smellinn þegar lundakippurnar
skullu í djúpgrænan sjóinn.
Þegar pabbi fór í vélskólann
sem hann kláraði var hann á sjó
undir stjórn Ásmundar á Lönd-
um á Sjöstjörnunni, þar á með-
al við síldveiðar norðan við
land. Hann var líka með Stebba
í Gerði á Halkion en mamma
fékk hann í land þegar hann
vildi fara á togara en þau voru
þá byrjuð búskap. Þá fór hann
að læra rafvirkjun því þá var
verið að breyta úr jafnstraum
yfir í riðstraum. Rafvirki var
hann hjá Haraldi Eiríkssyni.
Þegar fjölskyldan stækkaði
fór hann að byggja við Túngötu
sem var ærinn starfi og hafði
mikinn stuðning af bróður sín-
um Gumma, sem var vörubíl-
stjóri.
Söngurinn var líf og yndi
pabba sem létti honum störfin.
Pabbi var hagmæltur og talaði
fallegt mál. Hann gerði vísur á
jólakort. Hann gaf út ljóðabók-
ina Vatnsdals-Hilmir og barna-
bókina Litla lundapysjan, sem
gefin var út á átta tungumálum.
Samband þeirra mömmu var
einstakt enda stór fjölskylda.
Systkinin átta. Bjarni Karlsson
prestur sagði mér að hann hefði
tekið þau til fyrirmyndar þegar
hann gaf verðandi brúðhjónum
heilræði. Pabbi var heilsu-
hraustur þar til hann var orð-
inn rúmlega níutíu ára en þá
fór að halla undan fæti.
Pabbi minn kæri,
ég kveð þig með brag,
og hugsa um þig hvern einasta dag.
Drottinn þig dæmi, í liðið með sér.
Og minningin góða í hjarta mér er.
Liðinn er tíminn, er lást þú, ég söng,
um lunda og lindir og jökulvötn
ströng.
Húmar að kvöldi við hamranna þil,
hérna í Eyjum við veðranna skil.
Vaki nú drottinn við hlið þér um
stund,
veiti mömmu styrk til að ganga um
grund.
Góð er þín elska í minningarreit.
Ekkert er fegurra í fjölskyldusveit.
Þinn elsti sonur,
Hörður.
Hilmir Högnason HINSTA KVEÐJA
Endar nú dagur, en nótt er nær,
náð þinni lof ég segi,
að þú hefur mér, Herra kær,
hjálp veitt á þessum degi.
Vertu yfir og allt um kring
með eilífri blessun þinni,
sitji Guðs englar saman í hring
sænginni yfir minni.
(Sig. Jónsson frá Presthólum)
Sunneva Líf og Þorgeir Atli.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. DESEMBER 2014