Morgunblaðið - 30.12.2014, Page 27

MINNINGAR 27
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. DESEMBER 2014
✝ Sigmundur ÓliReykjalín
Magnússon, vél-
fræðingur og fyrrv.
umdæmisstjóri hjá
Vinnueftirliti ríkis-
ins á Norðurlandi
eystra, Mýrarvegi
115, Akureyri,
fæddist í Syðri-
Grenivík í Grímsey
4. desember 1923.
Hann lést á öldr-
unarheimilinu Hlíð 17. desem-
ber 2014.
Foreldrar hans voru Siggerð-
ur Bjarnadóttir, f. á Hóli í Þor-
geirsfirði 1.9. 1900, d. 26.10.
1993, og Magnús Stefán Sím-
onarson, f. í Sauðakoti á Upsa-
strönd í Eyjafirði 8.10. 1899, d.
1.6. 1969. Systkini Sigmundar
eru: 1) Ingibjörg Hulda, f. 15.9.
1922, d. 8.8. 1937, 2) Jóhannes
Höskuldur Reykjalín, f. 20.5.
1925, d. 27.8. 2007, 3) Jón Stefán
Reykjalín, f. 6.10. 1926, d. 18.11.
2012, 4) Bjarni Reykjalín, f. 5.12.
1928, d. 17.12. 1928, 5) Bjarni
Reykjalín, f. 30.6. 1930, og 6)
Jórunn Þóra, f. 21.6. 1932. Sig-
mundur kvæntist 2.9. 1950 Guð-
rúnu Önnu Kristjánsdóttur, f.
2.9. 1931, d. 12.10. 2007. For-
eldrar hennar voru Guðrún
Finnbogi Rútur Jóhannesson,
börn Einar Jóhannes, f. 3.9.
1983, og á hann eina dóttur,
Þórir Freyr, f. 6.2. 1992 og Finn-
bogi Rútur, f. 13.4. 1994.
Sigmundur og Guðrún hófu
búskap á Hjalteyri 1950 þar sem
Sigmundur var vélstjóri við
Síldarverksmiðjuna um tuttugu
ára skeið. Árið 1967 fluttu þau
til Akureyrar og bjuggu lengst
af í Kotárgerði 14. Heimili
þeirra var á stundum einskonar
áningarstaður fyrir vini og
vandamenn sem áttu leið um
Akureyri og voru Grímseyingar
þar tíðir gestir. Þá bjuggu þau
um 15 ára skeið í Furulundi og
síðast í Mýrarvegi. Sigmundur
útskrifaðist úr vélskólanum
1953 og tók sveinspróf 1964.
Hann var vélstjóri við síldar-
verksmiðjuna á Hjalteyri frá
1948 til 1967, umboðsmaður
Skeljungs á Norðurlandi og frá
1972 umdæmisstjóri hjá Vinnu-
eftirliti ríkisins á Norðurlandi
eystra þar til hann lét af störf-
um 1993. Hann var einnig
stundakennari við Iðnskólann á
Akureyri. Sigmundur var virk-
ur í félagsstarfi Sjálfstæðis-
félagsins á Akureyri um langt
skeið og gegndi þar fjölda trún-
aðarstarfa. Þá var hann félagi í
Oddfellowreglunni á Akureyri,
stúku nr. 2 – Sjöfn frá árinu
1968.
Útför Sigmundar fer fram frá
Akureyrarkirkju í dag, 30. des-
ember 2014, og hefst athöfnin
klukkan 13:30.
Þórný Jóhannes-
dóttir, f. 20.8. 1896,
d. 15.2. 1935, og
Kristján Guð-
mundur Eggerts-
son, f. 1.2. 1893, d.
8.6. 1963. Börn Sig-
mundar og Guð-
rúnar eru: a) Þórir
Ottó, f. 12.12. 1950,
d. 3.2. 1973, unn-
usta Svanhildur
Björg Jónasdóttir,
sem lést 1993, sonur þeirra er
Þórir Sigmundur, f. 8.10. 1973
og á hann þrjú börn. b) Þórný
Kristín, f. 11.5. 1954, giftist Guð-
mundi Sigurbjörnssyni, þau
skildu, börn: Björn Þór, f. 12.9.
1974, hann á tvö börn, og Arna
Rún, f. 1.8. 1978, hún á fimm
börn. c) Stefanía Gerður, f. 9.6.
1958, maki Helgi Jóhannesson,
börn Anna Kristín, f. 5.11. 1977,
maki Smári Sigurbjörnsson og
eiga þau þrjú börn, Magnús
Gunnar, f. 14.11. 1980, maki Sig-
rún Lóa Svansdóttir og eiga þau
þrjá syni, Jónína Björg, f. 14.8.
1989, sambýlismaður Magnús
Jón Magnússon og á hann tvo
syni, og Helga Þóra, f. 18.11.
1991, sambýlismaður Hall-
grímur Kristján Gíslason. d)
Sigrún Hulda, f. 4.3. 1963, maki
Nú kallið er komið og hinsta
kveðjustund runnin upp. Öllum
kvölum þínum og erfiðri þraut-
argöngu er nú lokið. Það er
sárara en orð fá lýst að þurfa
að horfa á eftir báðum foreldr-
um sínum deyja úr þessum ill-
víga sjúkdómi, krabbameini.
Móðir okkar, Guðrún Anna, yf-
irgaf jarðvist okkar 12. október
2007. Pabbi var hvorki heill né
hálfur maður eftir fráfall henn-
ar enda voru þau afar sam-
rýmd, enda voru þessar elskur
gift í 57 ár. Mikið tómarúm var
í lífi hans eftir fráfall hennar.
Pabbi kom okkur öllum veru-
lega á óvart og var hreint ótrú-
legur hvað hann var duglegur
og spjaraði sig vel. Stórt skarð
var höggvið í fjölskyldu okkar
3. febrúar 1973 þegar Þórir
bróðir okkar lést á heimili okk-
ar. Unnusta hans var Svanhild-
ur Björk og er hún látin. Eft-
irlifandi sonur þeirra er Þórir
Sigmundur, fæddur 8. október
1973.
Við systkinin trítluðum
æskusporin okkar á Hjalteyri
þar sem pabbi var verkstjóri í
Síldarverksmiðjunni. Árið 1967
fluttum við frá Hjalteyri til Ak-
ureyrar í höllina okkar í Kot-
árgerði 14. Þar var ávallt líf og
fjör. Á heimilum okkar ríkti
ætíð mikil ást, kærleikur og
samstaða. Foreldrar okkar
voru gjarnan kölluð Simbi og
Dúna og voru þau vel metin og
mikil heiðurshjón. Það var mik-
ill gæfu- og hamingjubrunnur
að alast upp hjá þeim og okkur
systrum gott veganesti út í líf-
ið. Það var bæði mikil og stór
gjöf sem pabbi gaf okkur systr-
um og fjölskyldum okkar í veik-
indum sínum, en hann veitti
okkur mikla ást, hlýju, vænt-
umþykju og endalaus faðmlög,
oft af veikum mætti. Dýrmæt
minning sem mun lifa sem ljós í
hjörtum okkar. Pabbi tók veik-
indum sínum af mikilli herra-
mennsku og æðruleysi, enda
dugnaðarforkur. Hann var ekki
vanur að gera mikið úr hlut-
unum eða kvarta, þannig var
hans persóna. Pabbi var með
sanni höfðinginn okkar allra og
við systurnar drottingarnar
hans. Mamma og Þórir munu
nú taka á móti pabba og breiða
á móti honum faðm sinn og
varðveita hann.
Með sárum söknuði, hinstu
kveðjuorð til þín, elsku besti
pabbi minn. Ég þakka þér af
einlægni fyrir allt. Hvíl þú í
friði, guð gefi þér góða og far-
sæla ferð til morgunlandsins.
Þegar raunir þjaka mig,
þróttur andans dvínar,
þegar ég á aðeins þig,
einn með sorgir mínar.
Gef mér kærleik, gef mér trú,
gef mér skilning hér og nú.
Ljúfi drottinn lýstu mér,
svo lífsins veg ég finni
láttu ætíð ljós frá þér
ljóma í sálu minni.
(Gísli á Uppsölum.)
Þín elskandi stóra stelpa,
Þórný Kristín.
Hjartans pabbi minn. Þess-
ari stund hef ég kviðið í 7 ár.
Alveg frá því mamma fór
snöggt frá okkur árið 2007. Þá
misstum við öll mikið, en mest
þú, pabbi minn. Lífsförunaut-
urinn og þinn besti vinur hvarf
og með henni fór hluti af þér.
Þannig líður mér einmitt núna.
Með þér fer hluti af mínu
hjarta. Þú varst mér og mínum
miklu meira en pabbi og afi. Þú
varst fyrirmyndin, traust okkar
og klettur, úrlausnabesti við-
gerðarmaður sem ég hef hitt,
sá sem maður gat alltaf leitað
til og stólað á hvar og hvenær
sem er. Þú varst heiðarlegri og
traustari en nokkur sem ég
þekki, lítillátur, hógvær, heil-
steyptur, nægjusamur og um-
fram allt duglegur.
Þið mamma voruð góð-
mennskan uppmáluð, alltaf var
stokkið til ef einhver þurfti að-
stoð. Eins og Þórir frændi orð-
aði þetta svo vel í skrifum sín-
um við andlát mömmu, alltaf
mætti hún ef einhver var á
tímamótum eða mannfagnaður
var í fjölskyldunni og skipti þá
engu hvort við bjuggum hér-
lendis eða erlendis. Við vorum
svo heppinn að þú komst oft og
heimsóttir okkur í Mosó. Hér
leið þér vel. Stutt var í sun-
daugina, stutt niður að sjónum
þar sem við fórum oft í göngu-
túra og horfðum út á sjóinn.
Ég hef leitast við að viðhafa
og halda á lofti þeim grunn-
gildum sem þú hafðir að leið-
arljósi við mitt uppeldi. Það er
að kenna sonum mínum það að
vera heiðarlegir, samviskusam-
ir, metnaðarfullir og duglegir,
þá séu þeim allir vegir færir.
Ég mun reyna að vera þeim
það sem þú varst mér, þá efast
ég ekki um vegferð þeirra inn í
lífið verði farsæl.
Ég var þeirrar gæfu aðnjót-
andi að vera dóttir þín, og mun
nú reyna að ylja mér við að þú
kvaddir þennan heim saddur og
sáttur við allt og alla. Minn-
ingar um mikinn mann, smá-
vaxinn með stórt hjarta og
stóra sál, munu ylja um
ókomna tíð.
Þín elskandi dóttir,
Sigrún.
Hann Sigmundur tengda-
pabbi minn er látinn 91 árs að
aldri. Sigmundur var hægur,
yfirvegaður og nákvæmur en
umfram allt var hann traustur
maður í gegn. Ég get sagt með
vissu að aldrei bar skugga á
okkar samskipti síðan ég kom
inn í fjölskylduna fyrir 40 ár-
um. Það hefðu þó verið nægar
ástæður til, sérstaklega þegar
baldinn og kraftmikill ungur
maður fór að bera víurnar í
eina heimasætuna á bænum.
Hann tók mér vel og ég bar
óttablandna virðingu fyrir hon-
um enda var hann á þeim tíma
einnig prófdómari í Vélskólan-
um þar sem ég var við nám.
Stráklingurinn var smeykur um
að prófdómarinn myndi nú láta
strákinn kenna á því að vera
dandalast með ungri heimasæt-
unni. En þar þekkti ég hann
ekki rétt, nei fagmennskan,
traustið og virðing fyrir öðrum
var miklu sterkari en strákling-
urinn áttaði sig á, hann fékk
réttlátan dóm eins og aðrir.
Sigmundur undi sér vel innan
um tæki og tól, hann í sínum
ljósbláa slopp, allt var í reglu,
umbúið, merkt og með teygju
utanum. Mikið göntuðumst við
yngra fólkið yfir „teygjudeild-
inni“ eins og við kölluðum að-
ferðafræðina. Grímsey, náttúr-
an þar og aflabrögð
heimamanna kölluðu ætíð
sterkt á tengdapabba, hann
fylgdist vel með. Á hverju vori
fór hann í egg og síðsumars á
lundaveiðar. Við Stefanía nut-
um þeirrar gæfu að fara með
tengdapabba í egg og vorum þá
þrjú við bjargsig, eitt vorið
m.a. í norðanbarningi. Í Gríms-
ey var Sigmundur sannarlega á
heimavelli, ekki síst var lær-
dómsríkt og gaman að sjá
hann, Bjarna og Jóhannes
bróður þeirra, meðan hans naut
við, vinna saman og skipta
fengnum eftir gömlum reglum,
allt varð að vera samkvæmt
hefð. Iðjusemi var tengdapabba
í blóð borin, ég man varla eftir
því að hann sæti nema þá bara
yfir fréttum og veðri, alltaf var
hann við iðju í einhverju formi.
Á eldri árum var Sigmundur
frumkvöðull að því að „bjarga“
gömlum vélbúnaði úr gömlu
síldarverksmiðjunni á Hjalteyri
og gera upp fyrir Verkmennta-
skólann. Þar naut hann sín vel,
launin voru kaffi á kennarastof-
unni. Gamla gufuvélin stendur
nú sem ný í anddyri skólans og
ber vinnubrögðum tengda-
pabba gott vitni. Aldrei man ég
eftir að tengdapabbi minn
hækkaði róminn, þyrfti að
trana sér fram eða talaði
óvirðulega um nokkurn mann,
allt var sömu rósemi gætt.
Sjaldan bað hann annan um
greiða, allt reyndi hann að
leysa sjálfur á sinn hátt. Bæði
hann um greiða var hann inni-
lega þakklátur fyrir hjálpina.
Síðustu árin eftir að tengda-
pabbi varð einn var hann
heimagangur hjá okkur Stef-
aníu, en oft þurfti að ýta á hann
að koma í mat, ekki vildi hann
láta hafa fyrir sér. Að þekkja
og kynnast slíkum manni eru
forréttindi og gerir hvern mann
betri.
Takk, kæri tengdapabbi fyrir
viðkynninguna, heimasætuna
og samveruna öll árin.
Helgi Jóhannesson.
Elsku afi, nú ertu farinn á
vit nýrra ævintýra og kominn
til ömmu. Það er svo margt
sem ég á þér og ykkur að
þakka og margar stórkostlegar
minningar um ykkur sem munu
alltaf verða mér ofarlega í
hjarta.
Mín fyrsta minning með okk-
ur sem kemur upp í huga minn
er þegar við vorum að brasa í
brekkunni bak við hús í Kot-
árgerðinu í Willysnum. Mér
fannst þú vera eitthvað glanna-
legur og bíllinn farinn að halla
fullmikið þannig að þú hleyptir
mér út og ég horfði frekar á en
auðvitað varstu ekki glanna-
legur, þú hafðir fullkomna
stjórn á aðstæðum eins og allt-
af. Alltaf allt pottþétt.
Þau voru ófá ferðalögin með
ykkur ömmu, bæði innanlands
og erlendis og mér er minn-
isstætt í „heimsreisunni“ okkar
þegar við vorum að baða okkur
á Ítalíu þegar við þurftum að
skola af okkur sápuna með ís-
köldu vatni því þú varst ekki
með nógu mikið klink, það var
hressandi, afi minn. þú varst
svo duglegur að brasa með mér
og gerðir allt fyrir mig og
meira til.
Þið tókuð við mér þegar ég
þurfti mest á því að halda og
veittuð mér ást og umhyggju,
þið voruð klettarnir mínir frá
því ég var með bleyju.
Þú fórst með mér út í
Krossanes og ætlaðir að kaupa
handa mér skellinöðru en ég
var ekki að leita mér að vespu
sem var hjóluð í gang á þeim
tíma þótt ég væri meira en til í
að eiga hana í dag. Þetta varð
að vera Honda MT og þú redd-
aðir því, byrjuðum á einni en
svo komstu með aðra í plast-
kössum frá Grímsey og hana
gerðum við upp saman sem
veitti mér ómælda ánægju, hún
var líka miklu kraftmeiri en sú
fyrri.
Þú lést ekki staðar numið
þar því ekki leið á löngu þar til
þú mættir með VW bjöllu heim
í Kotárgerðið og þegar ég
spurði þig fyrir hvern þetta
væri þá sagðirðu alltaf að hún
væri fyrir ömmu en ég vissi
innst inni að þetta væri ekki
fyrir ömmu, hvað ætti hún að
vilja eða hafa not fyrir gamla
bjöllu. Í þessu brasaðir þú í
næstum tvö ár og það fyrir
mig! Þú gerðir allt fyrir fólkið
þitt, bæði þú og amma. Allar
mínar æskuminningar með
ykkur eru svo stórar og mér
svo mikilvægar.
Ég er svo ánægður að þú
náðir að vera með mér í sumar
á brúðkaupsdegi okkar og
virkilega stoltur að hafa haft
þig mér við hlið í kirkjunni, það
var mér ótrúlega mikilvægt.
Þið voruð mér alveg stór-
kostleg og takk fyrir allt, afi
minn.
Þú varst hraustur, þjáning alla
þoldir þú og barst þig vel,
vildir aldrei, aldrei falla:
Uppréttan þig nísti hel.
Þú varst sterkur, hreinn í hjarta,
hirtir ei um skrum og prjál;
aldrei náði illskan svarta
ata þína sterku sál.
(Matthías Jochumsson)
Y.N.W.A. Þinn,
Björn þór.
Elsku afi minn, um þig gæti
ég skrifað heila bók. Afi minn
ljónshjarta.
Afi var yndislegur maður,
hjartahlýr, klár, hreinskilinn,
hógvær, algjör prinsipps-maður
og góðmennskan uppmáluð.
Það var oft gaman að gamla
manninum, hann vildi hafa
hlutina á hreinu og ekkert
mátti bregða út af vananum. Þó
að verkið væri ekki stærra en
að negla einn nagla niðri í bíl-
skúr þurfti samt að fara í sér-
stakan vinnuslopp.
Við afi áttum gott og traust
vinasamband og gátum talað
um allt milli himins og jarðar.
Það voru forréttindi að eiga afa
að og fá að eyða miklum tíma
með honum. Í dag kveð ég ekki
bara afa, heldur líka góðan vin.
Minningarnar sem rifjast
upp eru margar en nokkrar eru
mér þó ofarlega. Þegar litla
gikknum leist ekkert á sunnu-
dagssteikina hjá ömmu sinni
lumaði afi yfirleitt á pizzu og ís
í frystinum inni í bílskúr, úti-
legurnar í Vaglaskógi, sólar-
stundir á pallinum í Furulundi
og að skokka út í búð að kaupa
ástarpunga og ávaxtagraut. Já,
það á svo sannarlega við núna
að þegar upp er staðið eru það
litlu hlutirnir sem að skipta
mestu máli.
Á föstudagskvöldi í septem-
bermánuði sátum við afi við
eldhúsborðið í Mýrarveginum
og borðuðum kvöldmat saman.
Ég fann það fljótt að við sátum
ekki tvö við eldhúsborðið held-
ur þrjú. Á móti mér sat fal-
legur engill sem fylgdist bros-
andi með. Eins og hún sagði
alltaf sjálf koma verndararnir
til okkar í góðu og það gerir
hún svo sannarlega líka.
Við Jónína systir brölluðum
heilmargt með afa og ömmu
þegar við vorum litlar og ég
minnti afa reglulega á það þeg-
ar ég hjálpaði honum í seinni
tíð. Þakklætistár streymdu nið-
ur vanga gamla mannsins. Í
dag streyma þau niður mína
vanga, elsku afi minn. Þakklæti
mun ávallt vera mér efst í
huga, þakklæti fyrir skilyrðis-
lausa ást og umhyggju frá ykk-
ur, afi minn og amma.
Með bros svo breitt að augun lok-
uðust.
Faðmlögin fleiri en stjörnur á himni.
Hlátur svo einlægur að allir hlógu
með.
Handaband sem ég held í að eilífu.
Takk fyrir árin öll, elsku afi
minn. Orð fá því ekki lýst hvað
ég mun sakna þín mikið. Þín,
Helga Þóra.
Elskulegur afi minn er far-
inn frá okkur. Afi Simbi var
einstök manneskja; rólegur,
jarðbundinn, hógvær, lítillátur
og alltaf brosandi. Bros hans
geislaði af hlýleika, þakklæti og
væntumþykju og þannig var
hann einmitt. Ótal minningar
skjóta upp kollinum þegar litið
er til baka og alltaf er afi eins,
tilbúinn að hjálpa og hlusta og
gengur í verkin. Afi var virki-
lega útsjónarsamur og verklag-
inn og nýtti það sem til féll. Yf-
irleitt var hann úti í skúr eða á
bakvið hús að dytta að ein-
hverju eins og hann sagði og
var ekkert að gera mikið úr
verkunum þó þau væru langt í
frá smá. Allt frá garðsláttuvél-
um upp í risavaxnar vélar. Það
er margt að þakka og ég er svo
sannarlega þakklát afa mínum
fyrir þær stundir sem við átt-
um saman, þó þær hafi ekki
verið margar hin síðari ár.
Takk fyrir allt, elsku afi. Þín,
Anna Kristín.
Það er erfitt að lýsa því
hversu lánsöm við sem þekkj-
um ekkert annað en að eiga afa
Simba að höfum verið. Hann
var og verður alltaf fyrirmynd
þeirra sem voru svo lánsöm að
leita til hans, svo hlaðinn af
góðum gildum og mannkostum
að full upptalning væri ómögu-
leg.
Afi þekkti bara eina aðferð
til að leysa verkefni, hún var
100%. Ekkert slump, fljótfærni
eða hálfkák. Ef þú hefur hlut
nálægt þér sem hann kom ein-
hvern tíma nálægt eru allar lík-
ur á því að hann gangi enn og
muni geri það í þónokkurn tíma
enn.
Afi gekk sjálfur í takt við
það, eins og gott svissneskt úr.
Traustur, hógvær og yfirveg-
aður en alltaf til staðar, alltaf á
sínum stað og alltaf á réttum
stað. Sund á hverjum einasta
morgni á sama tíma, ekkert
kaffi eftir klukkan 6 og svo
mætti lengi telja. Stöðugur eins
og klettur í lífi sem okkur sum-
um virðist ekki alltaf svo ein-
falt.
Að vera í liðinu hans var því
afar gott. Þar fengu allir stuðn-
ing og mikið þurfti að ganga á
til þess að breytingar yrðu á
liðsskipan, í hvora áttina sem
var.
Elsku afi. Minningarnar um
þig eru svo ótalmargar og hver
einasta ein er góð. Frá fyrstu
stund á ferð í hjólhýsinu, þegar
þið amma keyptuð nýtt sjón-
varp til að strákurinn gæti séð
HM 95 almennilega og alveg til
kveðjustundarinnar á hjúkrun-
arheimilinu þar sem þú tókst
svo blíðlega utanum mig.
Það er enginn maður sem ég
lít jafn mikið upp til og þín, það
mun ég alltaf gera. Þú varst
ekki bara góður maður, þú
varst sá besti. Þinn,
Einar Jóhannes.
Einn af öðrum falla þeir frá,
mínir gömlu vinir. Nú síðast
Sigmundur Magnússon, nýorð-
inn 91 árs. Það er hár aldur. Og
auðvitað hrekkur maður við
þegar maður áttar sig á því,
hversu hratt tíminn líður, þeg-
ar horft er til baka.
Það er meira en hálf öld síð-
an við sáumst fyrst, vafalaust á
Hjalteyri. Við höfðum sömu
lífsskoðun og vorum tilbúnir til
að leggja töluvert á okkur til að
vinna henni brautargengi. Eftir
því sem árin liðu og áratugirnir
urðum við vinir. Það kom m.a.
fram í því, að þau Guðrún
sendu mér Grímseyjaregg á
vorin. Það var rausnarlegt, –
það er vináttubragð af þessu
tagi sem maður gleymir ekki.
Sigmundur var drengskapar-
maður. Ég sé hann fyrir mér
léttan í skapi og umtalsfróman.
Hann var félagslyndur og á
hann hlóðust trúnaðarstörf, þar
sem hann beitti sér. Hann var
mikill Oddfellowi og átti traust
bræðra.
Ég á Sigmundi mikið að
þakka fyrir vináttu og stuðning
í áratugi. Það voru menn eins
og hann sem léttu mér róð-
urinn, þegar á móti blés í póli-
tíkinni. Það er vafalaust sú hlið
á stjórnmálabaráttunni sem er í
senn ánægjulegust og mest
krefjandi, – óeigingjarn per-
sónulegur stuðningur sem lítið
lætur yfir sér en ætlast til að
maður standi sig.
Halldór Blöndal.
Sigmundur Óli
Reykjalín Magnússon