Morgunblaðið - 30.12.2014, Síða 31

við um Evrópu og skoðuðum m.a.
Prag og einnig Austur-Berlín sem
þá báru enn mikinn keim af aust-
antjaldslöndum. Í þessari ferð var
Bjarni hress og kátur og naut sín
vel.
Bjarni hafði hlýlegt og vinalegt
yfirbragð og hafði stundum
stríðnisglampa í augunum. Hann
var mikill húmoristi og hafði gam-
an af því að segja gamansögur.
Nemendur hans í Verzlunarskól-
anum fengu meðal annarra að
njóta þessara sagna sem gerðu
Bjarna að vinsælum kennara á
sama tíma og hann hélt uppi aga
með ákveðni.
Bjarni var einkar hjartahlýr
maður sem mátti ekkert aumt sjá.
Fuglarnir í hverfinu vissu alveg
hvar hann bjó þar sem hann var
mjög natinn við að gefa þeim að
éta yfir vetrartímann.
Stórfjölskyldan fór margar
stangveiðiferðir með þeim hjón-
um Bjarna og Hólmfríði. Hafði
Bjarni mikinn áhuga á veiðinni og
naut sín með ágætum í þessum
ferðum.
Myndlist var eitt af hugðarefn-
um Bjarna og naut hann mjög list-
ar sem höfðaði til hans.
Ég vil þakka Bjarna fyrir
hlýjuna og elskulegheitin sem
hann hefur sýnt mér og fjölskyldu
minni í gegnum árin. Tengdamóð-
ir mín kveður nú lífsförunaut sinn
til yfir 60 ára og votta ég henni
mína dýpstu samúð. Góður Guð
geymi þig.
Ellen Flosadóttir.
Nú, þegar komið er að leiðar-
lokum hjá kærum tengdaföður
mínum og vini, Bjarna Jónssyni,
langar mig að fá að minnast hans
með fáeinum orðum.
Bjarni lauk mennta- og há-
skólanámi bæði hérlendis og er-
lendis og velgengi hans á því sviði
átti hann góðum gáfum sínum að
þakka. Það leyndist engum sem
hann þekktu að þarna fór ekki
bara vel lesinn maður heldur líka
íhugull og vitur maður. Hann tal-
aði vandað íslensk mál og var
hann afkomendum sínum góð fyr-
irmynd að því leyti eins og í svo
mörgu öðru. Bjarni var einstakur
húmoristi, gat gert hversdagslega
hluti spaugilega og gerði grín,
stundum á eigin kostnað en aldrei
annarra. Hann var einstaklega
hlýr maður sem talaði við alla sem
jafningja sína og hann var óspar á
einlægt hrós. Heiðarlegri maður
er vandfundinn. Bjarni lét málefni
samfélagsins sig varða, sagði
skoðanir sínar og dró gjarnan
taum lítilmagnans. Fyrir kom að
hann sagði skoðun sína umbúða-
laust en brosti þá glettnislega á
eftir. Á mannamótum kom hann
vel fyrir og hafði fágaða fram-
komu.
Ég vil þakka Bjarna allt sem
hann var og gerði fyrir mig og
dætur mínar, afabörnin sín sem
hann lét sig varða og unni. Ég á
eftir að sakna hans, einlægni hans
og hlýleika en ekki síst hans ein-
staka húmors.
Steinunn Gunnlaugsdóttir.
Nú er hann elsku Bjarni, afi
okkar, farinn, maður sem okkur
þótti svo ótrúlega vænt um. Okk-
ur systurnar langar til þess að
minnast hans með nokkrum orð-
um.
Afi var ótrúlega skemmtilegur
maður. Þeir sem þekktu til hans
vissu hversu gaman hann hafði af
því að segja sögur og hann var
einstaklega góður sögumaður.
Frásögnin var lífleg og gaman-
semin aldrei langt undan. Húm-
orinn gat verið beittur, samt var
afi aldrei illkvittinn. Hláturinn
hans var innilegur og smitandi.
Afi hafði mikinn áhuga á spænska
boltanum og var forfallinn Barce-
lona-aðdáandi. Hann missti varla
úr leik og þreyttist seint á að ræða
allt sem sneri að þessu áhugamáli
sínu.
Stundum eru menn alveg á
réttri hillu í lífinu, þannig var því
farið með afa og kennsluna. Ótrú-
legasta fólk hefur í gegnum tíðina
komið að máli við okkur systur og
hrósað honum í hástert, þá fyrr-
verandi nemendur hans bæði úr
Verzlunarskólanum og Voga-
skóla. Hann þótti líflegur kennari
sem átti auðvelt með að vekja
áhuga nemenda á efninu en lum-
aði jafnframt á skemmtilegum
sögum af sjálfum sér og öðrum.
Hann var með eindæmum fróður
um ýmis málefni og við systur
fengum líka að njóta góðs af þeirri
visku.
Afi var ákaflega mikill dýravin-
ur en smáfuglarnir skipuðu hjá
honum sérstakan sess. Á veturna
leið varla sá dagur að hann gæfi
þeim ekki og hann gætti þess að
velja þeim sem orkuríkasta fæðu
svo hún nýttist sem best. Hann
sinnti fuglunum sínum af mikilli
alúð og kenndi okkur systrum
ungum hvernig við ættum að um-
gangast þá og skilja. Afi þekkti
staka fugla og þeir leyfðu honum
að nálgast sig, það var ljóst að
fuglarnir treystu honum. Í þakk-
arskyni var fuglasöngurinn ætíð
óvenju líflegur í garðinum í
Hvassaleitinu hjá ömmu og afa.
Miðað við mann af hans kyn-
slóð hafði afi ferðast víða. Spánn
átti þó alltaf sérstakan stað í
hjarta hans. Ferðalög afa um
landið og upplifun hans af þeirri
eymd og harðræði sem hann varð
vitni að í valdatíð Francos höfðu
sterk áhrif á hann og hans lífs-
skoðanir. Afi trúði á réttlæti og
sanngirni. Hann gerði hvað hann
gat til að aðstoða þá sem urðu á
vegi hans og þurftu á hjálp hans
að halda, náungakærleikurinn var
óvenju ríkur í honum.
Frá afa stafaði mikil hlýja. Við
fundum alltaf svo sterkt hversu
stoltur hann var af okkur, hversu
mikið honum þótti til okkar koma,
hversu vænt honum þótti um okk-
ur. Við systur erum lánsamar að
hafa átt svona góðan afa. Nú
kveðjum við hann með þakklæti í
huga og minnumst góðs manns
sem gaf okkur svo mikið.
Unnur Hólmfríður og Elva
Bergþóra Brjánsdætur.
Hugurinn hvarflar langt aftur í
tímann og margt líður yfir minn-
ingatjaldið, bæði súrt og sætt.
Þetta voru hin svokölluðu eftir-
stríðsár, einhver örlagaríkustu ár
í sögu okkar. Hernámið hafði
kippt okkur inn í nútímann án fyr-
irvara og við fórum úr torfhúsum
og hestvagni í nýjasta Ford og
Frank Sinatra hljómaði í útvarp-
inu. Reykjavík breyttist úr
smábæ í borg með húsnæðisleysi
og vaxtarverkjum eins og Indriði
G. Þorsteinsson lýsir svo snilldar-
lega í ’79 af stöðinni.
Kynni okkar Bjarna urðu
gegnum sameiginlega vini vorið
sem hann varð stúdent frá
Menntaskólanum á Akureyri og
löngu síðar tengdumst við fjöl-
skylduböndum. Hann var mörg-
um eftirsóknarverðum mannkost-
um búinn, virtist fæddur
heimsborgari, fríður og tilfinn-
inganæmur, með fágaða fram-
komu og féll vel inn í umhverfið
hvar og hvenær sem var. Gat ver-
ið hrókur alls fagnaðar, listrænn
og sagði skemmtilega frá, en
kunni líka þá list að hlusta. Hafði
glæsilegt málfar og engum kom á
óvart að hann lagði tungumála-
nám fyrir sig. Fór fyrst til Frakk-
lands í frönsku- og spænskunám,
lauk síðan enskuprófi og gerði
tungumálakennslu að ævistarfi.
Starfaði af kostgæfni og alúð og
var vinsæll kennari. Bjarni hafði
náðargáfu fyrir því að láta fólki
líða vel í kringum sig og var krydd
í lífi þeirra sem kynntust honum.
Hulda Jósefsdóttir.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 30. DESEMBER 2014
Síðustu daga hef ég verið að
gramsa í minningunum og ég er
svo þakklát fyrir hvað þær eru
margar. Ég man hvað mér þótti
gaman að fara með þér í vinnuna
á DV. Ég man þegar við vorum
saman í Hollandi, þegar við tók-
um rútuna austur á Kirkjubæja-
klaustur að heimsækja Sólveigu
og Jón, þegar við saumuðum sam-
an krosssaumspúðana á meðan
mamma og pabbi voru í Karíba-
hafinu, að við settum alltaf á okk-
ur varalit áður en við löbbuðum
upp í búð og auðvitað níræðisaf-
mælinu þínu sem við héldum upp
á í vor. Auk þess eru náttúrulega
margar minningar tengdar jólun-
um enda hafa þessi jól verið ansi
tómleg. Það sem ég á hins vegar
eftir að sakna mest eru allir
hversdagslegu hlutirnir sem ég
hef aldrei velt neitt sérstaklega
fyrir mér eða þótt neitt sérstak-
lega merkilegir. Grauturinn á
laugardögum sem hefur verið
fastur punktur alla ævi. Löngu-
vitleysurnar, lummurnar og lúr-
arnir sem ég tók á sófanum á
meðan við spjölluðum saman.
Spjall um lífið og tilveruna og að
hlusta á sögur frá því í gamla
daga. Sögur sem minna mann á
hversu mikið allt hefur breyst á
stuttum tíma, ekki það að þú hafir
látið þessar breytingar mikið á
þig fá. En það er líka svo lýsandi
fyrir þig hlutirnir bara eru eins og
þeir eru og það er enginn tilgang-
ur að velta sér eitthvað sérstak-
lega upp úr því.
Þegar ég fékk fréttirnar af því
að þú værir komin á spítala hafði
ég enga trú á öðru en að þú mynd-
ir hrista það af þér eins og allt
annað og að við myndum halda
jólin saman. Þú varst sterkari en
allir sem ég hef nokkurn tímann
þekkt og í mínum huga ósigrandi.
Það átti hins vegar illa við þig að
liggja á spíatala og líklega hef-
urðu frekar viljað halda þessi jól
með afa og systkinum þínum
heldur en að halda þau á spítalan-
um. Það er allavega gott að vita af
þér í góðum félagsskap.
Berglind.
Jæja, amma mín, þá er hvíldin
komin. Þú varst búin að tala um
að þú værir orðin þreytt enda átti
lítið við þig að liggja svona í
sjúkrarúmi tengd við einhverjar
vélar. Það er engu að síður sárt að
kveðja, maður er aldrei alveg
tilbúinn. Ég er afar þakklát fyrir
að hafa verið áfram á spítalanum
þessa nótt, að hafa verið hjá þér
þegar þú kvaddir. Það er svo
merkilegt hvernig þú vaktir mig
þar sem ég dottaði í stólnum við
hliðina á rúminu. Smá hósti, opin
augu og ég hrökk upp, þú vissir
alveg hvað þú varst að gera.
Þessa nótt reikaði hugurinn
víða og það hefur hann einnig
gert síðustu daga, flett gegnum
minningabankann. Að sjálfsögðu
kom fyrst upp grjónagrautur og
slátur, laugardagshádegin sem
fjölskyldan átti saman yfir graut-
ardiskunum. Lummurnar sem
voru gerðar úr afganginum af
grautnum eru líka þarna. Blóð-
mörssneiðar steiktar á pönnu og
sykri stráð yfir. Að ógleymdum
upprúlluðum pönnukökum með
sykri, nokkuð sem var ómissandi í
öllum veislum. Minningarnar eru
flestar tengdar mat enda var það
svo mikilvægt fyrir þig að allir
færu saddir frá þér.
Sú matarminning sem hefur
samt mest gildi fyrir mig tengist
árlega laufabrauðinu, eiginlega
eru þær þrjár sem tengjast, þrír
dagar með þriggja ára millibili.
Fyrst er það dagurinn sem mér
var fyrst hleypt að steikingar-
pottinum (eða ég frekjaðist að
honum), það var ákveðið fullorð-
insmerki að fá að steikja kökurn-
ar sjálf. Þú sast eins og venjulega
með okkur í eldhúsinu og eftir
nokkrar kökur fékk ég hrós fyrir
steikinguna, það var stórt skref.
Árið eftir vildi ég fara á næsta
stig og heimtaði að fá að læra að
gera soðið brauð. Að sjálfsögðu
var engin uppskrift á blaði, ég
stóð bara við eldhúsbekkinn og
setti hráefnin saman eftir þínum
leiðbeiningum, aðeins meira
hveiti, ögn meiri mjólk. Hnoðað
saman, skorið og steikt eftir
kúnstarinnar reglum. Svo kom
dómurinn, jú þetta var í fínu lagi.
Stoltið stækkaði aðeins meira.
Árið eftir kom svo æðsta hrósið,
þegar ég mætti í laufabrauðið var
tekið á móti mér með orðunum:
„Gerir þú ekki bara soðna brauð-
ið, ég nenni ekki að vera að
hnoða.“ Mikið stærri gerðust þau
nú ekki frá þér og að sjálfsögðu
stóð ég og hnoðaði og reyndi að
muna hvað ég hefði sett mikið af
hverju árið áður (þurfti samt smá
aðstoð við það).
Svona minningar eru svo dýr-
mætar og gefa lífinu gildi, þær
segja okkur hvað við áttum, hvað
við misstum og hvað við eigum að
meta. Ég vona að núna líði þér
betur. Ásbjörn Logi segir það, að
nú sé langamma ekki lengur veik.
Þið afi og öll systkinin haldið gott
jóla- og áramótapartí á betri stað.
Við sem eftir erum syrgjum en
gleðjumst líka yfir góðu stundun-
um sem við áttum saman. Bless í
bili, amma mín, við sjáumst síðar.
Hulda María.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
STELLA FINNBOGADÓTTIR,
Bolungavík,
lést á Sjúkraskýlinu í Bolungavík
fimmtudaginn 18. desember.
Útförin fer fram frá Hólskirkju laugardaginn 3. janúar kl. 14.00.
Blóm og kransar vinsamlega afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hennar er bent á kvennadeild Slysavarnarfélagsins í
Bolungavík.
.
Fyrir hönd aðstandenda,
Sesselja Sveinbjörnsdóttir,
Hálfdán Sveinbjörnsson, Sóley Sævarsdóttir,
Kristín Sveinbjörnsdóttir, A. Carlos Torcato,
R. Ásta Sveinbjörnsdóttir,
Finnbogi Sveinbjörnsson, Fjóla Pétursdóttir,
Linda Sveinbjörnsdóttir, Einar Bjarnason,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur eiginmaður minn, faðir, tengda-
faðir, afi og langafi,
BJARNI JÓNSSON
fv. verzlunarskólakennari,
Hvassaleiti 40,
Reykjavík,
lést á Hrafnistu í Reykjavík laugardaginn
13. desember.
Útför hans fer fram frá Fossvogskirkju í dag, þriðjudaginn 30.
desember kl. 13.00.
Blóm eru vinsamlega afþökkuð, en þeim sem vildu minnast
hans er bent á hjálparstofnanir.
Hólmfríður Árnadóttir,
Brjánn Árni Bjarnason, Steinunn Gunnlaugsdóttir,
Bolli Bjarnason, Ellen Flosadóttir,
Gunnlaugur Bollason, Unnur Þorgeirsdóttir,
Unnur Hólmfríður Brjánsdóttir, Hafsteinn V. Hafsteinsson,
Elva Bergþóra Brjánsdóttir,
Fannar Bollason,
Fjalar Bollason
og barnabarnabörn.
Elskulegur eiginmaður minn og faðir okkar,
JÓN ÓLAFSSON
frá Fjöllum í Kelduhverfi,
lést þriðjudaginn 23. desember.
Útför hans verður frá Garðskirkju
laugardaginn 3. janúar 2015 klukkan 14.00.
.
Jófríður Margrét Vigfúsdóttir
og börn.
✝
Ástkær faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGFÚS JÓHANNSSON
vélstjóri,
Dvergabakka 2,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum við Hringbraut
fimmtudaginn 25. desember.
Útför hans fer fram frá Bústaðarkirkju mánudaginn 5. janúar
kl. 13.00.
Lára Sigfúsdóttir, Guðmundur Jónsson,
Jóhann Sigfússon, Gunnhildur F. Theodórsdóttir,
Unnur Sigfúsdóttir, Ragnar Gunnarsson,
Þórir Ólason, Lýdía K. Jakobsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
✝
Systir okkar, mágkona og frænka,
KOLFINNA HJÁLMARSDÓTTIR
fótaaðgerðafræðingur,
Lönguhlíð 21,
Reykjavík,
lést á Landspítalanum föstudaginn
19. desember.
Útförin fer fram frá Háteigskirkju, mánudaginn 5. janúar
kl. 15.00.
Pétur Tryggvi,
Hjálmar og Torfi Rafn
Hjálmarssynir,
og fjölskyldur.
✝
Ástkær faðir minn, tengdafaðir, afi og langafi,
BJARNI LÁRUSSON
verslunarmaður,
Skólastíg 16,
Stykkishólmi,
lést á St. Fransiskusjúkrahúsinu í Stykkis-
hólmi, laugardaginn 27. desember.
Útförin fer fram frá Stykkishólmskirkju
föstudaginn 2. janúar kl. 14.00.
Eygló Bjarnadóttir, Guðbergur Auðunsson,
Hildigunnur Hjörleifsdóttir,
Bjarni Þór Valdimarsson,
Matthildur Valdimarsdóttir,
Bergur Guðbergsson,
Dagur Guðbergsson
og barnabarnabörn.
✝
Elskulegur faðir, tengdafaðir, afi og langafi,
TÓMAS ÁRNASON,
fyrrverandi ráðherra og
seðlabankastjóri,
sem lést miðvikudaginn 24. desember,
verður jarðsunginn frá Dómkirkjunni
í Reykjavík þriðjudaginn 6. janúar kl. 15.00.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Gigtarfélag Íslands.
Eiríkur Tómasson, Þórhildur Líndal,
Árni Tómasson, Margrét Birna Skúladóttir,
Tómas Þór Tómasson, Helga Jónasdóttir,
Gunnar Guðni Tómasson, Sigríður Hulda Njálsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.