Dagrenning - 01.08.1954, Blaðsíða 22

á töflunni hér að frarnan. Frásögnin uin
það, sem konurnar höfðust að, sannar
ljóslega, hve langur tími hefur liðið milli
krossfestingarinnar og upprisunnar. Frá
andláti Jesú kl. 3 e. h. til sólseturs, daginn
sem konurnar fóru að búa út ilmjurtirn-
ar og smyrslin, og „hvíldardagurinn fór
í hönd“ (liann byrjaði um sólsetur kl. 6 e.
h.) höfðu þær engan tíma til að vitja aft-
ur líksins í gröfinni, því lögmálið fyrir-
skipaði að þær héldu kyrru fyrir á hvíld-
ardaginn, enda segir guðspjallið að þær
hafi „haldið kyrru fyrir á hvíldardag-
inn, samkvæmt boðorðinu." En þegar
livíldardagurinn var liðinn, fóru þær í
„aftureldingu“ morguninn eftir til graf-
arinnar, til þess að framkvæma það verk,
sem þær höfðu fyrirhugað, en sáu þá að
líkaminn var horfinn og Frelsarinn upp-
risinn. Þetta sannar fullkomlega að Jesús
hefur dáið síðdegis á föstudegi og risið
upp frá dauðum árla á sunnudags-
morgni.
Enda þótt frásögn Biblíunnar um tíma-
lengdina milli krossfestingarinnar og
upprisunnar sé mjög skýr, er þó ein setn-
ing í Ritningunni í sambandi við þetta
atriði, sem hefur vafist talsvert fyrir sum-
um, þ. e. 40. versið í 12. kap. Mattheusar,
sem er á þessa leið: „Því að eins og Jiinas
var þrjá daga og þrjár nætur í kviði stór-
fisksins, þannig mun manns-sonurinn
vera þrjá daga og þrjár nætur í skauti
jarðarinnar." Við skýringuna á þessari
setningu þarf að taka eitt mjög mikil-
vægt atriði til greina. Setningin felur
ekki í sér raunverulega frásögn um tíma,
heldur er hún tíma-spádómur. Það er
mjög áríðandi að greina á milli tímafrá-
sagna og tímaspádóma. Raunveruleg frá-
sögn um tíma er staðreynd, en tímaspá-
dómur þarfnast skýringar. Tímatal er
raunveruleg skrá um liðinn tíma, en
tímaspádómur á við framtíðina frá þeim
tíma, sem spáð er, og hann getur annað
hvort átt að skiljast bókstaflega eða verið
líkingamál, og sá tími, sem þar er til-
greindur, jafnvel verið táknmál eða átt að
þýðast eftir einhverjum kvarða. Þegar
lesa skal liðinn tíma úr tímaspádómi er
því nauðsynlegt, að ganga fyrst úr skugga
um þær tímatalslegu staðreyndir, sem
þar eiga við, og samræma síðan spádóm-
inn staðreyndunum, að öðrum kosti ger-
ist eitthvað svipað og ef farið væri að
leika lag á píanó, sem hefði ekki verið
stillt. Árangurinn yrði ósamræmi og vit-
leysa. Það verður fyrst að finna hinn
rétta lykil tímatalsins, og þegar hann er
fundinn, er hægt að fara að lesa úr spá-
dómnum. Ágætt dæmi þessu til sönnunar
er spádómurinn, sem vér höfum nú verið
að fjalla um. Það er blátt áfram heimsku-
legt, að halda að spádómurinn í 12. kap.
40. versi Mattheusar eigi að skiljast þann-
ig, að í bókstaflegri merkingu sé átt við
fulla þrjá daga og nætur, eða 72 klukku-
stundir, og að það sé sá tími, sem líkami
Krists lá í gröfinni, þegar milli 10 og
20 aðrar, auðskiljanlegar tímafrásagnir í
Ritningunni segja allt annað. Spádómur
er ekki bein frásögn um staðreynd, eins
og tímatalið; það þarf að skýra hann,
og sérhver skýring, sem rekst á við hinar
tímatalslegu staðreyndir, er röng, hversu
ótvíræður sem spádómurinn kann að
virðast á yfirborðinu. Jafnvel þegar svo
vill til, að spádómurinn virðist stangast
á við hinar tímatalslegu staðreyndir, meg-
um vér aldrei Jrröngva að þeim skýring-
um á spádómnum, sem vér teljum senni-
legar, gegn hinum óhrekjanlegu tirna-
tals-staðreyndum. — Staðreyndunum má
ekki hagga.
Nú virðist spádómur sá, er hér um
ræðir, (Matth. 12: 40) vera í ósamræmi
20 DAGRENNING