Dagrenning - 01.04.1958, Blaðsíða 39

stórvelda fortíðarinnar. Þetta eitraði
líka Rómaveldi, þar til það hrundi til
grunna árið 410 e. Kr. Hvar voru hinar
stoltu liðsveitir? Hvar voru hinar öfl-
ugu víggirðingar? Hvar voru hinir
snjöllu hershöfðingjar? Þeir stóðu ráð-
yítnisburSar
Fyrir nokkrum mánuðum var ég í
heimsókn hjá frú J. W. Van De Venter
á hinni fögru Flórída. Þar sem við sát-
um á svölum húss hennar og röbbuðum
saman, kom ég auga á eyðilagt hús í
nágrenninu. Það leit út fyrir að eng-
inn hefði búið í því um langan tíma.
Ég minntist á, að þetta væri einkenni-
legt í öllum húsnæðisvandræðunum. Þá
sagði hún mér eftirfarandi: „Þetta hús
hefur staðið autt í mörg ár. Sterkur
stormsveipur gæti feykt því um koll.
Hvítmaurinn hefir étið upp innviði þess
og byggingin getur fallið saman hve-
nær sem er.“ Mig furðaði ekki, þótt eitt-
hvað svipað væri sagt um þjóðir sam-
tíðarinnar.
FrakJcland.
Fyrir nokkrum vikum stóð ég á hæð
nokkurri með útsýn yfir alla París. Sól-
in var að síga í vestri og kvöldrökkrið
færðist yfir. í fjarlægð gat ég greint
St. Pálskirkjuna. Hægra megin við mig
teygði Effelturninn sig upp úr ljóshaf-
inu. Ljósadýrðin jókst smátt og smátt
og hin fræga Parísarnótt nálgaðist óð-
fluga. Hugur minn reikaði aftur til árs-
ins 1940, þegar liðssveitir Hitlers
þrömmuðu niður aðalgötu Parísar —
Champ Elysées — að Sigurboganum.
Frakkland var sigrað smánarlega.
Frakkland var ein af forustuþjóðum
heims eftir fyrri heimstyrjöldina. Það
átti vígreifasta her Evrópu og einn
þrota andspænis hræðilegum átökum
syndarinnar. Þeir voru eins og flugur
í köngulóarvef. Undirstöðurnar, sem
höfðu gert Róm sterka og volduga, voru
sundurétnar af átumeini syndarinnar.
nútíSarínnar.
ágætasta sjóher veraldar. Ríki þess
teygði sig um allan hnöttinn og Frakk-
ar áttu vini beggja megin Atlantshafs.
Framar öllu voru Frakkar öruggir að
baki Maginot-línunnar, sem talið var
fullkomnasta varnarvirki, sem mann-
kynssagan kann að greina frá. Frakk-
land var ósigrandi.
Ánægðir með sjálfa sig lifðu París-
arbúar við sukk og svall. Þeir dönsuðu,
átu og drukku og voru glaðir. „Hin
glaðværa París“ var heimsborgin, sem
dró til sín aðalsfólk, ævintýramenn,
fjárhættuspilara, eiturlyfjasmyglara og
skækjur. Fólk, sem vildi svalla ærlega,
hélt því til Parísar. Þar dafnaði slík
siðferðileg spilling og gjálífi, að annars
eins getur vart í sögunni síðan á dög-
um Sódómu og Gómorru. „Syndin er
þjóðanna skömm. Laun syndarinnar er
dauðinn,“ segir Guðs orð. Gat Frakk-
land lifað slíku lífi til lengdar án refs-
ingar? Ómögulega. Ekki fremur en hlé-
barðinn getur þvegið af sér flekkina.
Dagur reikningsskilanna hlaut að nálg-
ast. Frakkland hafði gleymt Guði. Guð-
leysið ríkti. Guðsafneitunin var sett í
hásætið. Frakkar höfðu ekki tíma til
að hugsa um Guð: Þeir voru í önnum
— holdlegar þarfir og peningarnir áttu
tíma þeirra.
Svo kom innrásin yfir Niðurlönd,
árásin á Maginot-línuna og innreið
brynvarinna herdeilda í Frakkland, —
hið guðlausa Frakkland féll, og fékk
DAGRENNING 33