Morgunblaðið - Sunnudagur - 18.01.2015, Blaðsíða 50

ekkert út af bregða. Í kjölfar mikilla vin-
sælda lagsins var ákveðið að gefa út mynd-
band í miklum flýti. Þegar talið berst að því
hrista þær allar sem ein hausinn og spara
ekki stóru orðin.
K: „Æðibunugangurinn var mikill og
skipulagið ekkert og útkoman var gjör-
samlega hörmulegt myndband. Við það
bættist svo að ímynd Íslands á nákvæmlega
þessum tíma var ekki góð, þar sem umræð-
an um hvalveiðar var mjög hávær. Vegna
þess var reynt að draga úr ímynd okkar
sem Íslendinga, sem hafði alltaf verið stór
hluti af sérstöðunni. Þetta tvennt ásamt
samskiptaörðugleikum við breska umboðs-
manninn okkar varð til þess að við náðum
aldrei að taka næsta skref í Bretlandi.“
Millibilsástand
Eftir að Bretlandsævintýrinu lauk var ljóst
að Emilía væri á leiðinni úr bandinu og fjár-
hagsstaðan í fyrirtækinu var slæm eins og á
fleiri stöðum í íslensku samfélagi.
„Við vissum að við værum komnar að
tímamótum og þarna tókum við allar þrjár
tímabundið að okkur störf í öðrum geirum
en tónlist í fyrsta sinn í langan tíma. Samt
held ég að við þrjár höfum allar vitað að við
myndum láta reyna á samstarfið aftur. Frá
ársbyrjun 2008 vorum við byrjaðar að safna
peningum til að komast aftur út. Þá hafði
okkur verið sagt að langsterkasti möguleik-
inn okkar væri að taka þátt í breska X-
Factor og við ákváðum að gera það um
haustið og vorum búnar að skipuleggja ferð
til Bretlands þegar örlögin gripu í taumana,“
segir Klara
Bróðir Ölmu, Daði Guðmundsson, sem er
búsettur í San Francisco, hafði látið Ólöfu
Valsdóttur óperusöngkonu vita af því að
stelpurnar vildu halda áfram að reyna fyrir
sér erlendis. Ólöf hafði fengið geisladisk með
tónlist þeirra og komið henni í hendurnar á
nokkrum umboðsmönnum. Einn þeirra, Rip
Pelley, kolféll fyrir tónlistinni og vildi heyra
í þeim strax.
„Við vorum staddar á hlustendaverðlaun-
um FM 95,7 á laugardagskvöldi, búnar að
panta flugmiða til London, til að taka þátt í
breska X-Factor, þegar við fengum að vita
þetta. Daginn eftir talaði ég við Pelley í
síma og eftir það varð ekki aftur snúið,“
segir Alma.
Þegar ljóst var að dyr væru að opnast að
stærsta tónlistarmarkaði heims settu Alma,
Steinunn og Klara allt á fullt. Nú skyldi
samin tónlist, þannig að þegar þær kæmu út
til Los Angeles yrðu þær klárar með full-
unnið efni. Hljómsveitin var nú aðeins með
þrjá meðlimi í stað fjögurra og þar sem
mikið vatn hafði runnið til sjávar og
áherslur breyst var ljóst að það þyrfti að
skipta um nafn á sveitinni.
Í níu mánuði höfðu þær verið samskiptum
við umboðsmanninn ytra án þess að hitta
hann nokkru sinni og voru farnar að kalla
hann Charlie sín á milli, með tílvísan í Char-
lies Angels. Ofan á varð því nafnið The
Charlies.
Árið 2009 komst alvöru skriður á málin og
þær fóru loks út til Los Angeles, meðal ann-
ars til þess að hitta yfirmenn plötufyrirtæk-
isins Hollywood Records.
„Við mættum þarna skjálfandi á beinun-
um, ein af okkur fárveik og uppfullar af
stressi. Forstjórinn sjálfur tók á móti okkur
á skrifstofunni sinni, þar sem okkur var boð-
ið upp á viskí og spurðar hvort við værum
ekki klárar í slaginn. Okkur var boðið að
syngja á staðnum, sem við gerðum. Þrírödd-
uð lög án undirleiks og í kjölfarið var okkur
boðið að skrifa undir samning á staðnum.
Okkur fannst við hafa himin höndum tekið
og vorum alsælar. En eftir á að hyggja hefði
fólkið í kringum okkur átt að ráðleggja okk-
ur betur. Þegar þú færð samning á borðið
áttu að fara með hann í öll önnur möguleg
plötufyrirtæki og bíða með ákvörðun, í stað
þess að skrifa strax undir eins og við gerð-
um,“ segir Steinunn.
Í litlu stúdíói með Bruno Mars
En samningurinn var orðinn að veruleika og
nú var ljóst að þær þyrftu að flytjast búferl-
um til Bandaríkjanna og eins og þeir sem
það hafa gert vita, er ekki hlaupið að slíku
ferli. Það var ekki fyrr en 8. maí 2010 sem
þær fluttu endanlega út, þegar loks hafði
tekist að klára að hnýta lausa enda, fá dval-
arleyfi og fleira í þeim dúr. Hið nýja líf
byrjaði strax skrautlega.
,,Daginn sem við fluttum til Bandaríkj-
anna hafði rétt nýlega gosið í Eyjafjallajökli,
þannig að við þurftum að fljúga til Glasgow,
þaðan til Akureyrar, þaðan til Seattle og svo
til Los Angeles,“ segir Steinunn hlæjandi og
rifjar það upp að þegar tekið hafi verið á
móti þeim í LA til að kaupa handa þeim
húsgögn hafi þær verið svo úrvinda að þær
hafi vart vitað í þennan heim eða annan. En
fall er fararheill og ekki leið á löngu þar til
vinnan var hafin.
„Við byrjuðum strax að vinna í stúdíói 10
tíma á dag eftir að hafa skrifað undir samn-
ingana. Plata sem upphaflega átti bara að
innihalda 4 lög varð að 10 laga plötu,“ segir
Klara. Það var miklu tjaldað til og meðal
annars sótt í smiðju tónlistarmanns og laga-
höfundar sem menn bundu miklar vonir við.
„Plötufyrirtækið fékk Bruno Mars til liðs
við okkur og við fengum 6 lög frá honum og
völdum tvö af þeim. Hann var á þessum
tíma að selja lög inn í plötuútgáfur og þetta
var einn af þeim samningum. Við eyddum
nokkrum dögum í litlu stúdíói með Bruno
Mars og lagateyminu hans. Það var frábær
reynsla,“ segir Steinunn.
Bruno Mars er í dag einn þekktasti tón-
listarmaður heims og sem dæmi má nefna
að einstök lög eftir hann hafa fengið meira
en 600 milljón áhorf á youtube. Þarna var
hann við það að taka stökkið inn í heims-
frægð.
„Við tókum upp lögin með honum rétt áð-
ur en hann „meikaði“ það. Lagið
Beautiful Girls kom út örstuttu seinna og
þá var ekki aftur snúið,“ segir Alma.
Erfiðleikar banka á dyrnar
Það er kannski gott dæmi um hve tónlist-
arbransinn er flókinn að þó að vilji væri fyr-
ir því að nota tækifærið nú og stökkva á
þann vinsældavagn er ekki hlaupið að því.
Lögin eru til, en það er ekki hægt að gefa
þau út án alls kyns leyfa sem erfitt yrði að
fá. Eins vel og ævintýrið í Los Angeles
byrjaði leið ekki á löngu þar til vandamál
stúlknabandsins Charlies fóru að láta á sér
kræla. Ólíkt því sem margir gera sér í hug-
arlund er tónlistarbransinn í Los Angeles al-
gjör frumskógur og það að fá plötusamning
er alls ekki ávísun á að hlutirnir gangi upp,
þó að auðvitað skipti það miklu máli.
,,Hollywood Records er risafyrirtæki og
innan fyrirtækisins er pólitík þar sem allir
eru að reyna að koma sínu efni að. Þannig
getur þú lent í því að þeir sem eru að vinna
með þitt efni verði kannski undir í þeirri
pólitík og þá skipta hæfileikar litlu máli,“
segir Steinunn.
„Hæfileikar skipta máli, en þeir eru bara
brotabrot af því sem þú þarft í þeirri veg-
ferð að verða vinsæll tónlistarmaður á risa-
stórum markaði. Þú þarft vissulega hæfileik-
ana, en þú þarft svo margt annað líka, ekki
síst að hafa rétta fólkið með þér í liði,“ segir
Klara.
Margir tónlistarmenn þekkja þessa stöðu.
Að halda að þeir hafi himin höndum tekið
með því að fá plötusamning hjá stóru fyr-
irtæki, en svo tekur við eyðimerkurganga
þar sem ekkert gerist. Á sama tíma má
listamaðurinn lítið sem ekkert gera án þess
að fyrirtækið samþykki það. Það er engin
ein einföld skýring á því að þær náðu ekki
að taka næsta skref þarna, en það náðist
ekki samstaða innan fyrirtækisins um hvaða
lag ætti að gefa út fyrst og smám saman
fundu þær áhugann innanhúss fjara út. Allar
eru þær þó sammála um að þær hefðu náð
mun lengra ef þær hefðu haft jafnöflugt
teymi í kringum sig og nokkrum árum fyrr í
Bretlandi. En skemmst er frá því að segja
að í janúar 2011 vissu þær að tími væri til
komin að reyna að losa sig undan samn-
ingum og róa á ný mið. En þar sem þær
voru með flugmiða, atvinnuleyfi og íbúð í
Los Angeles voru þær staðráðnar í að gefa
Nylon stigu nokkrum sinnum á stokk á Wembley Arena í Bretlandi. Þær hituðu upp meðal
annars fyrir Westlife og Girls Aloud sem voru meðal vinsælustu poppsveita á sínum tíma.
Morgunblaðið/Jim Smart
Stelpurnar æfðu stíft fyrir atriði sín á Wembley og var mikil vinna lögð í að gera þau sem glæsi-
legust. Þær eru fyrstu Íslendingarnir sem hafa stigið nokkrum sinnum þar á svið.
Morgunblaðið/ÞÖK
Þegar Nylon gaf út plötuna 100% Nylon kom út bók um sögu hljómsveitarinnar á sama tíma.
Hér sjást stelpurnar árita bókin sem bar sama nafn og platan.
Morgunblaðið/Golli
Lag hljómsveitarinnar, Sweet Dreams, náði toppsæti breska danslistans. Listinn er valinn af
plötusnúðum margra af vinsælustu dansstöðum Bretlands og var mikill sigur.
Viðtal
50 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 18.1. 2015