Morgunblaðið - Sunnudagur - 15.03.2015, Page 44

44 MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 15.3. 2015
Þ
að skiptir mestu að réttar ákvarðanir
séu teknar þegar staðan kallar á þær.
En stundum dugar það ekki fyllilega
til. Þá getur skort að rétta ákvörðunin
sé tekin með réttum hætti og á réttum
tíma. Þegar slett er heitir það „timing“.
Stundum geta samanlagðir annmarkar orðið yfir-
sterkari ákvörðun, sem var þó ein og sér rétt, svo
ólíklega sem það hljómar.
Maður fyrir bryggjuborð
Einfalt dæmi um þetta gæti verið um mann, sem félli í
gömlu höfnina í Reykjavík. Nokkrir góðviljaðir menn
væru vitni að atburðinum. Þeir vildu fyrir bregðast
rétt við, enda mikið í húfi, jafnvel mannslíf. Stungið
var upp á því að reyna að kalla til lögreglu eða reynda
slökkviliðsmenn. Nefnt var hvort rétt væri að kasta
sér til sunds til að aðstoða manninn. Þá var bent á
björgunarhringi sem blöstu við og velt fyrir sér hvort
ekki væri sjálfsagt að kasta þeim til mannsins. Helst
var það haft gegn því að reyna að kalla til lögreglu að
það væri of seinleg aðgerð og maðurinn gæti hafa gef-
ist upp áður en hún kæmi með réttan búnað. Gallar við
það að kasta sér til sunds voru margir. Mennirnir voru
ekki sundgarpar og kynni að þurfa að bjarga þeim og
eins var vitað að drukknandi menn gripu stundum í
skelfingu sinni utan um björgunarmann svo hann fengi
ekki athafnað sig og því færust báðir. Hættan við
björgunarhringinn væri m.a. sú að hann gæti lent í
höfðinu á drukknandi manni með hörmulegum afleið-
ingum. Á meðan á þessum vangaveltum stóð, dreif að
fleiri menn og var óhjákvæmilegt að setja þá inn í mál-
ið. Loks var ákveðið að gera allt þetta þrennt: Einn
myndi kalla til hið opinbera hjálpræði. Annar sækti
björgunarhring og henti honum og héldi í snúruna sem
við hann er tengd og hinn vaskasti byggi sig undir að
kasta sér til sunds ef allt um þryti. Tíminn, sem fór í
vangaveltur var mikill og minnkaði líkurnar á því, að
maðurinn næðist lifandi upp úr höfninni. Ákvörðunin
var eftir sem áður rétt. En hún hefði verið enn farsælli
án vandræðagangs á bryggjunni.
Að öðru
Þann 10. þessa mánuðar urðu að því er virtust nokkur
þáttaskil varðandi umsókn um aðild að ESB, sem
strandaði í höndum Össurar Skarphéðinssonar á
seinni hluta kjörtímabils Vinstristjórnarinnar. Þá
samþykkti Ríkisstjórn Íslands loks ályktun þar sem
segir meðal annars: „Ríkisstjórn Íslands hefur frá því
að hún tók við völdum árið 2013 fylgt nýrri og skýrri
stefnu varðandi aðildarviðræður við Evrópusam-
bandið. ...
Ríkisstjórn Íslands hefur engin áform um að hefja
aðildarviðræður að nýju. Enn fremur yfirtekur þessi
nýja stefna hvers kyns skuldbindingar af hálfu fyrri
ríkisstjórnar í tengslum við aðildarviðræður.
Í ljósi framangreinds er það bjargföst afstaða ríkis-
stjórnarinnar að ekki skuli líta á Ísland sem umsókn-
arríki ESB og lítur hún svo á að rétt sé að ESB lagi
verklag sitt að þessu.
Ítrekað er mikilvægi áframhaldandi náinna tengsla
og samstarfs milli ESB og Íslands sem byggjast
einkum á EES-samningnum. Ríkisstjórnin einsetur
sér að viðhalda nánum tengslum óháð hvers kyns
þáttum tengdum aðildarmálum.
Enn fremur vill ríkisstjórnin leggja áherslu á mik-
ilvægi þess að viðhalda einingu og samstarfi á erfið-
um tímum í sögu Evrópu þar sem reynir á grunn-
þætti öryggis og efnahagslegrar hagsældar.“
Segja má að þetta bréf til Evrópusambandsins sé
tiltölulega afdráttarlaust og að því leyti fagnaðarefni.
Láta má vera það sem augljóslega er ofsagt að rík-
isstjórnin hafi fylgt „skýrri stefnu“ í málinu frá því að
hún kom til valda fyrir tæpum tveimur árum. Það hét
Egilsstaðasamþykkt í gamla daga þegar ályktað var
að eitthvað æskilegt hefði gerst, þótt ekkert benti til
þess. Strax eftir að ný ríkisstjórn kom til valda á Ís-
landi sumarið 2013 sögðu talsmenn ESB nauðsynlegt
Er rétt að
stökkva yfir
læk sem enn
er langt í burtu
og krækja til að
komast í keldu?
Reykjavíkurbréf 13.03.15