Reykjalundur - 01.06.1961, Blaðsíða 44

var lengi formaður Málarafélags Hafnar-
fjarðar og Iðnaðarmannafélags Hafnar-
fjarðar, átti sæti í Iðnráði og var fulltrúi
á landsþingum iðnaðarmanna. Þá starfaði
Björn mikið í samtökum hestamanna. Þótt
hann hafi alið mestan aldur sinn í kaup-
stað týndist honum aldrei sú ánægja sem
er dýrmætust flestum þeim sem eiga sín
uopvaxtarár í sveit, samlífið við dýrin. —
Hestar voru hans líf og yndi og hvenær sem
tími gafst til var það hans mesta ánægja
að taka hest sinn og hnakk.
Arið 1933 veiktist Björn af berklum og
dvaldist í Vífilsstaðahæli. Hann tók strax
þátt í samtökum berklasiúkllinga og átti
eftir að vinna mikið og giftudrjúgt starf að
félagsmáhim heirra. Árið 1953 eekkst hann
fyrir stofnun Berklavarnar í Hafnarfirði og
var formaður hennar þar til hann fluttist
úr bænum. Þá var hann um tíma formaður
Hlífarsióðs. sem stofnaður var til að styrkja
berklasjúklinga og aðstandendur þeirra.
Björn var tvíkvæntur, fyrri kona hans
var Anna Sigurðardóttir og áttu þau fimm
börn. Síðari kona hans var Ragna Ágústs-
dóttir og áttu þau einn dreng.
Við félagarnir { Berklavörn í Hafnarfirði
þökkum Birni Bjarnasyni forystustarf hans
í deild okkar. — Hans munum við jafnan
minnast sem góðs félaga. H. G.
Minning tveggja félaga
Það er oft liaft á orði, að lífið á sjúkrahúsunum sé
fábreytt og lítt forvitnilegt. Ég lief nú á annan ára-
ttig dvalið innan liinna hvítu veggja og sá er minn
vitnisburður, að jrað hefur verið mér daglegur skóli.
Ekki er Jió jrar með sagt, að ég hafi kunnað að taka
|troska jjar af. En mörgu hef ég kynnzt og margur er
sá þroski, sem eintingis verður þangað sóttur. En rík-
astir verða menn af mannþckkingu við þá dvöl. Þar
er eins og segir í vísunni:
Hver einn bær á sína sögu
sigurljóð og raunabögu.
Á sjúkrahúsunum getur að líta mannlffið í deiglu
jrjáninganna, mótað á ýmsa lund. Ég man konu, sem
komst svo að orði, að sér fyndist hún vera eins og
ofurlítil skinnpjatla í hendi hins almáttka, — sem stöð-
ugt væri elt með sömu óþrotlegu jrolinmæðinni, —
42
unz hún hcrði að skilja handleiðslu almátlkrar, eilífr-
ar forsjónar. Já, við tökum þessu á ýmsa lund. Ólíkar
manngerðir, ólík skilyrði, — og samt sem áður: Mann-
gullið skín, þótt í soranum sé. Og enginn má ámæla,
þeim undir björgum, liggur lifandi, með limu brotna,
— ei þó hann æpi eftir nótum.
Ég hef séð harðjaxla blíkna, sem aldrei bifuðust áð-
ur, og jafnvel þiggja stuðning hinna veikari. Og ég
hef séð mikilmenni halda reisn sinni, þrátt fyrir ör-
kuml og aldurtila. Ég hef séð lítilmagnann lúta að
jörðu, eins og gras undan stormi, — og rísa aftur á fót
við byljaskil. Ég hef séð vesalinga, sem virðast eiga
seiglu víðitágarinnar. Og ég lief séð gildar eikur brotna
— og cinnig standast allt, sem á dundi. Ég hef séð bölið
gera menn örkumla á sálu sinni af beiskju og von-
brigðum. Og ég hef séð liljur spretta í villukyljum, eins
og skáldið kvað. Ég hef séð síngirnina og léttúðina ná
yfirtökum — og ég hef séð hið gagnstæða. Enda, —
mun ekki kæruleysið stundum sprottið af ótta við hin
illti örlög — tilraun til að gleyma?
Og ég hef séð menn Iæra að sætta sig við stað-
reyndir, binda bagga sína veikum kröftum og leggja
fram eyri ekkjunnar í þágu lífsins. En ógleymdastir
verða mér vitarnir, sem lýst hafa fyrir mér öll þessi ár.
Já, ég nefni Jrá vita, sem rísa tipp úr fjöldanum og með
sameinuðu sálarjrreki, prúðmennsku og þolinmæði
sanna okkur hinum hið fornkveðna:
Es at maður alls vesall,
þótt sé illa heill.
Af þeirri manngerð voru þær báðar, stallsystur mín-
ar, sem ég nú mun minnast.
Obba Lund
F. 2. maí 1917. — D. 22. okt. 1960.
Hún hét Þorbjörg Andrea Lund. En köll-
uðum við hana nokkurn tíma annað en
Obbu? Barnið er jafnan nefnt því nafni, sem
kærast er.
Yndislegt æskuheimili á Raufarhöfn, —
móðir, sem er hetja. Lífið brosti.
En þegar hún var 17 ára gömul, dró blik-
una á loft. Hinu frjálsa æskulífi var lokið,
— ævilangt. Var þá ekki lífinu lokið að
fullu; — tekur það því að tala um það, sem
eftir var? Nei, því var ekki lokið, — það
átti eftir að ná þeirri fyllingu, sem eldraun-
in ein getur gefið þeim, sem standast hana.
Það er athyglisvert, hve margir eiga sér ríka
sögu, þótt engar fari af þeim sögur. í 26 ár
barðist hún við hvíta dauðann, lengst af á
Reykjalundur