Reykjalundur - 01.06.1961, Blaðsíða 32

hún sofnaði, á meðan ég var að útlista fyrir
henni, hvernig ofninn í baðherberginu
virkaði. Ég vakti hana strax og spurði: „Var
þér farið að leiðast?" Og hún svaraði án
þess að hika: „Nei, nei! Ég er bara þreytt.
Ég svaf svo illa í nótt.“
Flestir eiginmenn hafa sína skrifstofu eða
sína verzlun; og ef þeir eru ekki þar, eru
þeir á göngu með vinum sínum. En í mín-
um augum var aðeins til ein skrifstofa, ein
verzlun og einn kunningjahópur, og það
var Agnes. Aldrei skildi ég hana eftir eina,
þó ekki væri nema augnablik, og — þó að
það kunni að hljóma undarlega — ég var
meira að segja alltaf hjá henni í eldhúsinu.
Eldhús er ástríða hjá mér. Þess vegna setti
ég alltaf á mig svuntu fyrir matinn og hjálp-
aði Agnesi við matseldina. Ég gerði hvað
sem var, skrældi kartöflur, afhýddi
baunir, þeytti rjómann. Og einnig gætti ég
að pottunum. Og svo laginn var ég við þetta,
að Agnesi varð oft að orði: „Heyrðu ann-
ars, gerðu betta bara siálfur. Ég er með
höfuðverk. Ég ætla að fleygja mér út af
augnablik." Og ég hélt áfram án hennar.
Emu sinni sagði hún við mig í gríni: ,.Það
hljóta að hafa verið einhver mistök, að bú
skyldir fæðast karlmaður. E’gmlega ertu
kona. meira að segja húsmóðir." Ég verð að
viðurkenna. að það er nokkuð satt í þessu.
Það var ekki bara, að mér þætti gaman að
fást við eldhússtörfin, heldur hef ég yndi af
að þvo, pressa og sauma. Og ef ég hef ekkert
annað fyrir stafni, finnst mér afar gaman
að húllsauma í vasaklúta.
Eins og ég sagði áðan, skildi ég Agnesi
aldrei eftir eina, jafnvel ekki heldur begar
mamma hennar eða einhver vinkona kom
að heimsækja hana. Ég fór meira að segja
með henni í enskutíma, sem hún tók, guð
veit af hverju, og reyndi að læra þetta erfiða
tungumál bara til þess að geta verið nálægt
henni. Ég var svo háður konu minni, að
mér fannst ég stundum gera mig hlægileg-
an. Einu sinni vorum við á kaffihúsi og hún
hvíslaði einhverju lágt að mér, sem ég ekki
heyrði, og ég fór á eftir henni alveg fram á
salerni, þangað til einhver af starfshðinu
30
benti mér á, að þetta væri kvennamegin og
mér væri ekki leyft að fara lengra.
Svona er nú það. Eiginmaður eins og ég
er ekki á hverju strái! Oft sagði hún við mig,
að hún ætlaði að bregða sér frá til að hitta
einhverja manneskju, sem ég myndi áreið-
anlega ekki hafa áhuga á að hitta. En ég
svaraði alltaf: „Ég fer með þér. Ég hef auk
þess ekkert annað að gera.“ I stuttu máli
sagt — við vorum óaðskiljanleg.
Um allt þetta varð mér hugsað á göng-
unni; og alltaf spurði ég sjálfan mig árang-
urslaust að því, af hverju Agnes hefði
hlaupið frá mér. Loksins stóð ég fyrir fram-
an verzlun föður míns, sem seldi helgigripi
rétt hjá Piazza della Minerva.
Faðir minn er ennþá unglegur að sjá, með
dökkt liðað hár, svart yfirvaraskegg og undir
þessu yfirvaraskeggi er bros, sem ég hef
aldrei skilið. Hann er afar geðprúður mað-
ur, rólegur og fágaður — kannske af því að
hann umgengst svo mikið af prestum og
frómum mönnum. Ég lagði leið mína fram
hjá tveimur gluggum með tjaldhimni og
rósakrönsum áleiðis inn í bakherbergið, þar
sem skrifborðið hans stendur. Að venju sat
hann yfir reikningum, beit örlítið í skegg-
ið og varð hugsandi á svipinn.
Ég sagði og tók andköf: „Pabbi, hún Agnes
er farin frá mér!“ — Hann leit upp, og mér
fannst, eins og hann brosti undir yfirvara-
skegginu. Hann svaraði: „Það þykir mér
leiðinlegt .... já, sannarlega leiðinlegt “ Ég
útskýrði fyrir honum, hvernig málum var
háttað og sagði að lokum: „Mér finnst þetta
líka mjög leiðinlegt. En mest langar mig til
að vita, af hverju hún fór.“ — Hann spurði
undrandi: „Veiztu það ekki?“ „Nei.“ Hann
þagði stundarkorn, andvarpaði og sagði svo:
„Alfredo, ég veit sannarlega ekki, hvað ég
á að segja þér. Þú ert sonur minn, mér
þykir vænt um þig og ber umhyggju fyrir
þér. En þú verður sjálfur að hugsa um
konuna þína.“ „Auðvitað, en af hverju var
hún að fara frá mér?“ Hann hristi höfuðið.
„Ef ég væri í þínum sporum, myndi ég alls
ekki vera að brjóta heilann um það.......
Hvað koma þér hennar ástæður við?“
I þeim töluðum orðum komu tveir prestar
Reykjalundur