Reykjalundur - 01.06.1961, Blaðsíða 27

Arkarsmiðimir
Þeir sdtu oft saman d kvöldin
i svalanum drykklanga stund
og bdru sinn þunga harm i hljóOi
allir d eina lund.
Þeir strituOu hörOum höndum
heitan og langan dag.
ÖlhneigOur bóndinn var brdOur i skapi.
Þeir óttuOust um sinn hag.
Húsbóndinn hvessti róminn.
Húsbóndinn reiddi upp staf.
Þeir drúptu höfOi og dýrkuðu bljugir
þann guO, sem valdiO gaf.
ÞaO vorar og vex i dnni.
Hún vex svo mikiO i dr,
flœOir, svo enginn einasti garOur
er nálœgt þvi nógu hdr.
Hún flœÖir heim undir hlaÖiÖ.
Himinninn dökknar enn.
VattiiÖ fossar úr fjallagiljum
og skellur á shepnur og menn.
Komið — og hraðar hendur,
hundingjar, þrer.lalið,
smiðið mí fleka, sem flýtur d ánni!
Undir eins'. Enga bið!
Við, sem verður aÖ bjarga,
viÖ erum dtta manns.
Sem, Kam og Jafet, synir minir,
lofið Guð fyrir likn hans.
SmiÖirnir standa á slröndu.
Þeir standa i vatni i hné.
Örkin skriöur i Ijúfasta leiöi,
úr allri hcettu, þó seint sé.
SmiOimir standa á ströndu.
Straumurinn harönar enn.
Þeir drúpa höföi og hlusta á niðinn,
fávisir, feigir menn.
Öldin okkar
Forðum austur i Asiulöndum
var undarleg mynd i konungsranni:
Vanskapað naut, meÖ vcengjum þöndum,
og veglegt höfuÖ af tignarmanni.
Kóngurinn dó, og höllin hrundi.
Hldlegt er margt í gömlum sögum.
Myndin likist á margar lundir
menningu heimsins nú d dögum.
Reykjalundur
REIMLEIKAR
Kunningjar Jóa höfðu margoft boðið hon-
um heim á óðal sitt. Einn laugardaginn læt-
ur hann svo verða af því og hittir þar fyrir
fjöldan allan af gestum. Því er ekki að
leyna, að um kvöldið drukku menn ekki
einungis límonaði. Þegar líða tók á kvöldið
kom húsbóndinn að máli við Jóa: „Aum-
ingja Jói minn, því miður verð ég að láta
þig sofa í draugaherberginu. Öll önnur her-
bergi eru upptekin.“ „Jæja“, sagði Jói, „mér
er bara sönn ánægja í því.“ „Hvað segið
þér“, hrópuðu nokkrar konur í hrifningu.
„Eruð þér alls ekkert hræddir? Yður ætti
þó að vera kunnugt, að síðan veslings kon-
an framdi þarna sjálfsmorð fyrir 30 árum,
er reimt í herberginu ....“. „Hvernig get-
ur maður vitað það, þegar enginn hefur
hingað til fengizt til að sofa þar? Ég trúi ekki
á kerlingasögur. Góða nótt, gott fólk.“
Að stundarfjórðungi liðnum liggur Jói í
náttfötunum uppi í rúmi í þessu alræmda
herbergi. Hann hefur samt lagt skammbyss-
una sína á náttborðið. Og hvernig sem á því
stóð lét hann loga á lampanum fyrir ofan
höfðagaflinn. Þegar hann er rétt að festa
svefn, verður hann skyndilega var við, að
fimm litlir svartir fingur eru á hreyfingu
við fótagaflinn .... Jói glennir upp augun,
lokar þeim, opnar þau aftur .... Þessir
fimm litlu svörtu fingur eru þarna ennþá
.... og nú eru þeir allt í einu orðnir tíu.
Jói reisir sig örlítið upp í rúminu. „Hættið
þessum fíflagangi“, segir hann. „Leyfið mér
að sjá framan í yður, eða ég hleypi af“. —
Hann grípur kaldur og ákveðinn til byss-
unnar. Litlu hendurnar flökta til nærri því
biðjandi, en ekkert andlit kemur í ljós. —
„Þetta er síðasta aðvörun“, hrópar Jói. „Þeg-
ar ég er búinn að telja upp að þremur,
hleypi ég af“. Og hann byrjar að miða vand-
lega. Litlu hendurnar verða stífar, bæra ekki
á sér. „Standið upp, eða ég skýt!“ öskrar
Jói. Það fer titringur um fingurna tíu....
„Einn!“ hrópar Jói .... „Tveir! þrír!“ Og
hann hleypir af. — Síðan hefur Jói verið
haltur á vinstra fæti.
25