Reykjalundur - 01.06.1972, Síða 49

mislangar. Maturinn líka misgóður. Uver
veit líka, nema strákafíflin afætu hann á
meðan. Það er heldur ekki laust við glettni
í augum yfirsmiðsins, er hann gýtur þeim
til hins frelsaða manns, um leið og hann
stingur vænum bita af bjúga upp í sig.
Menn taka rösklega til matar síns. Lengi vel
sitjum við þögulir og njótum matarins. En
svo losnar um málbeinið. Yfirsmiðurinn á
enn til í fórum sínum eina ótrúleí>a o<>
O O
hlægilega sögu. Hún kemur öllum í gott
skap. Félagar mínir minnast svaðilfara og
erfiðleika frá fyrri árum í þessari vinnu,
frá Miðfjarðarskeri, þegar brimið teygði
loppu sína upp á skerið, hreinsaði allt laus-
legt, sem í skerinu var, og einn manninn
með. En hinir sluppu með naumindum inn
í hálfbyggðan vitann. Það tókst að bjarga
manninum, en aldrei hafði hann komizt í
krappari dans. Þá var við margs konar erf-
iðleika að stríða á Þrídrang við Vestmanna-
eyjar, þegar vitinn var byggður þar. - Þá
er talað um framfarir í vitamálunum.
Gamli og nýi tíminn heyja þrotlausa bar-
áttu á öllum sviðum þjóðlífsins. I stað seil-
ingarhárra járnvita rísa nú upp himinháir
steinsteypuvitar, klæddir tindrandi silfur-
bergi hrafntinnu. Já, víst mundu þessir
nýtízku vitar sóma sér vel meðal helztu
bygginga höfuðstaðarins, og þó víðar væri
leitað. Slíkir vitar höfðu risið upp hver af
öðrum síðan „Stjóri" tók við, en svo nefn-
um við vitamálastjórann í daglegu tali.
Samtalið fellur niður stutta stund. En
svo hefur sjómaður, sem komið hafði með
Hermóði til þess að hjálpa okkur við upp-
skipunina, orð á því, hve vistlegt sé hérna
hjá okkur. Hann er nýkominn úr síldinni
og finnur glöggt mismuninn. Okkur verð-
ur þá litið til ráðskonunnar. Hún skarar í
eldinn. Hún er okkar stolt. Myndarleg,
ljóshærð stúlka um tvítugt, sem staðið hef-
ur með okkur í blíðu og stríðu austur á
Langanesi og hér suður í þessu eyðilega
skeri, langt úti í Faxaflóa. Hún hefur þann
ágæta kost að auki, sem fyrir öllu er, — lnin
kann að búa til góðan mat. Það fara ekki
allar stúlkur í fötin hennar.
Enginn tími er til að fleygja sér í kojurn-
ar. Áður en varir er klukkan komin, og
sama þindarlausa stritið hefst enn á ný. —
Á leiðinni niður klappirnar mætum við
manni. Hann hafði komið einn á báti frá
Reykjavík og átti nú að aðstoða við upp-
skipunina. Þá voru bátarnir orðnir tveir.
Engin hvíld, og við aðeins sárafáir til þess
að bera. Þegar við höfum losað annan bát-
inn, liggur hinn fullhlaðinn og bíður.
Þannig líður dagurinn hægt og hægt í þessu
glórulausa striti. Eftir kaffið kastast í kekki
milli skipstjóranna — til allrar hamingju,
og sá, sem minna má sín, er dæmdur úr
leik. Það er stórum léttara fyrir okkur að
hafa aðeins annan bátinn. Og áfram er
lialdið. Við röltum upp og niður klapp-
irnar, niður og upp. Eitt sinn, er ég og vin-
ur minn erum samferða niður eftir, sjáum
við hvar einn félagi okkar rogast með liel-
víta mikinn stóran staur. „Þetta er meiri
andskotans gaurinn," segir hann ergilegur,
um leið og hann lætur niður afturendann
og hefur axlaskipti. „Þetta er tvcggja
manna far,“ segir vinur minn, tekur upp
REYKJALUNDUR
49