Húnavaka - 01.05.1968, Blaðsíða 133

HÚNAVAKA
131
þau aðeins fá ár. Þá fluttu þau að Skottastöðum í Svartárdal. Þar
bjuggu þau lengi.
Á árinu 1935 fluttu þau til dóttur sinnar, Ragnheiðar, og eigin-
manns liennar, Stefáns Sigurðssonar, en þau liöfðu þá nýlega hafið
búskap á Steiná í Svartárdal. Þar lé/.t Jón á næsta ári. — Þau Sigríður
Una og Jón eignuðust 4 börn. Þrjú dóu í bernsku. Ragnheiður ein
lifði. — F.ftir lát manns síns oíj allt til hinztu stundar átti Sigríður
Una heima á Steiná. Annars vann hún víða í hreppnum, einkum á
sumrum, því að Iiún var tiltekin dugnaðarkona við heyskap.
Hin langa lífsferð Sigríðar Unu var ekki alltaf blónnim stráð. En
hún reyndist þeim kostum búin, að geta gengið á hólm við erfið-
leikana. M. a. erfiðleika hennar í lífinu var heilsuleysi manns henn-
ar um langt skeið, sem olli því, að lnin varð að leggja hart að sér við
vinnuna. En Jrrátt fyrir fátækt, vanheilsu eiginmannsins og barna-
missinn, var hún óbuguð. Lengst af var hún létt í spori. Glampandi
glaðværð, hlýr, smitandi hlátur, voru í fylgd með henni. Um hana
var sagt: Sæi hún einhvern hjálparþurfi, vildi hún jafnvel gefa sinn
síðasta eyri til hjálpar. Mannrag og bakntælgi voru henni andstyggð.
Kona nokkur, sem vel Jrekkti liana, sagði: Hún vildi alltaf vera að
bæta og græða.
Sigríður Una var jarðsett í Bergsstaðakirkjugarði fi. október.
Rúnar Aðalbjörn Pétursson, Hólabæ, lézt af slysförum 9. október
s.I. — Hann fæddist á Héraðshælinu á Blönduósi 24. júní 1955, og
var því rúmlega 12 ára, þegar hann lézt. Foreldrar hans eru Pétur
Hafsteinsson, bóndi á Hólabæ, og kona hans, Gerður Aðalbjörns-
dóttir.
Rúnar Aðalbjöm var alltaf á heimili foreldra sinna, nema hvað
hann dvaldi nokkra mánuði í barnaskóla undanfarna vetur.
Hann var fjörmikill, snar og liðugur, enda hraustur vel, þó að
hann væri ekki hár í lofti. Hann var vel gefinn og stóð sig vel í skól-
anum. Hugkvæmur var hann og gamansamur. í Ijúfri bernsku við
leik og störf ólst hann upp og varð elskulegur drengur, hlýðinn og
eftirlátur öllum þeim, sem bezt kynntust honum.
Það fór snemma að bera á því, að hann væri lagtækur, því að hann
tók að fást við ýmislegt, sem handlagni þurfti til. Til marks um það
má nefna, að til er eftir hann útsaumuð mynd, sem er ótrúlega vel
gerð af ungum dreng. Útskurður er Hka til eftir hann, sem ber hand-
lagni hans á því sviði Ijósan vott. Hann hafði yndi af allri fegurð og