Húnavaka - 01.05.1975, Blaðsíða 92

90
HÚNAVAKA
ur, t. d. stóra og ljóta kassa, sem mikil fyrirhöfn var að ná upp. Að
vísu hafa þeir ekki sjálfir fyrir því að ljúka upp hirzlum manna,
nema eigandinn vilji ekki gera það sjálfur, og víla þeir þá ekki fyrir
sér að brjóta hana upp. Þeir leituðu ekki eftir öðrum vörutegund-
um en tóbaki og vínföngum. Hjá einum fundu þeir fáein lóð af tó-
baki, en hvergi vín. Ekki vissi ég til þess að tóbak þetta væri tollað.
Þegar búið var að skoða allan flutninginn, var hann settur upp á
stóra sporvagna, er stóðu á járnsporvegi, er lá eftir flóðvarpanum.
Þegar tveir eða þrír vagnar voru orðnir fullir, voru þeir festir saman
og fyrir þá settur einn hestur, sem virtist draga þá mjög léttilega
til vagnstöðvarinnar. Hestur þessi stóð á flóðvarpanum meðan á
uppskipun og skoðun stóð, og höfðum við því tækifæri til þess að
virða fyrir okkur þetta mikla hesttröll. Hann hefur verið töluvert
á fjórðu alin á hæð og eftir því þrekinn. Þetta er sá stærsti og sver-
asti hestur, sem ég hef ennþá séð. Hann var járnaður með skafla-
skeifum með tábroddi, ef skeifur skyldi kalla, því að þær líktust
meira keraldsbotni en skeifum þeim, er tíðkuðust á íslandi.
Umboðsmaður Allanlínunnar í Glasgow, er Franch hét, mætti
okkur í Granton, og varð okkur svo samferða til Glasgow ásamt
Daníel Daníelssyni túlk okkar. Kl. 12^4 e- h. 2. sept. fórum við frá
Granton, því að þá var búið að skoða allan flutninginn. Við fórum
í stórum og einkennilega löguðum gufubát yfir víkina á milli Grant-
on og Leith. Fjölda mörg skip lágu á þessari vík eða polli.
Nefndin hafffi hugsað sér að finna danska konsúlinn, viðvíkjandi
skaðabótum, sem íyrr er minnst á, þegar yfir víkina kæmi. Þetta var
okkur ómögulegt því járnbrautarlestin, sem átti að flytja okkur til
Glasgow beið eftir okkur í Leith, svo að þar gátum við enga viðdvöl
haft. Við urðum að fara viðstöðulaust upp í vagnana því að járn-
brautarlest bíður ekki eftir manni, eins og hestur ferðamannsins
heima á íslandi, sem verður að standa eins lengi á hlaðinu og ferða-
manninum þóknast að sitja inni og hressa sig.
Vagnar þeir, sem við ferðuðumst í yfir Skotland til Glasgow voru
allir hólfaðir niður í smá klefa. Hver klefi var mátulegur fyrir 8—10
fullorðna menn að sitja í. Klefar þessir voru allir málaðir að innan.
Tveir stoppaðir bekkir voru sinn hvoru megin þvert yfir klefann og
einn stór gluggi á hvorri hlið. Vagnarnir runnu áfram með afar mik-
illi ferð og furðulega lipurt. Við fórum í gegn um Edinborg á leið-
inni. Margt bar þar fagurt og stórkostlegt fyrir augun, enda er hún