Dagblaðið Vísir - DV - 14.05.2010, Blaðsíða 22

Kæri Guð. Nú verð ég að vera hreinskilinn við þig. Í fyrra rann endanlega upp fyrir mér að ég hef ekki nokkra trú á þér
sem fyrirbæri. Ég hef enga trú á því
að meintur sonur þinn hafi gengið
á ófrosnu vatni og að hann hafi
breytt vatni í vín án þess að nota
gramm af sykri og án þess að
eima svo mikið sem einn einasta
lítra af vatni. Ég hef enga trú á
því að þú hafir skapað himin
og jörð og að þú sért allt í kring
og alls staðar. Enn síður hef ég
trú á því að þú, ímyndaði vinur
fullorðna fólksins, getir stýrt
því hvort einhver látist eða lifi,
þó auðvitað voni ég að allt fari
á besta veg og að harmur fólks
verði sem minnstur. Ég held þú fáir engu ráðið um það.
Ég hef þó skilning á því að þeir sem trúa á þig geti leitað sér huggun-ar í trú sinni. Það angrar mig ekki vitund að vita til þess að fólk iðkar trú sína með bænum eða öðrum helgisiðum. Það breytir því ekki að ég sætti mig ekki við að greiða lengur til þjóðkirkjunnar. Ég vil
að skattfé mitt renni óskipt til ríkisins eða háskólasamfélagsins, eftir því
hvernig þeim málum er núna háttað. Í vetur, þegar þetta allt rann upp fyr-
ir mér, ákvað ég að segja mig úr þjóðkirkjunni. Ég skrifaði upplýsingafull-
trúum þínum á Íslandi, íslensku þjóðkirkjunni, bréf þar sem ég lýsti þessu
yfir, þakkaði fyrir mig og kvaddi. Mér láðist reyndar að skila kveðju til þín,
með þökk fyrir fermingapeningana, en séra Eðvarð sagði mér (á sínum
tíma) að þú fyrirgæfir allt. Ég er viss um að þú, kæri Guð, styður frjálsa
fjölmiðlun og lesir þetta hér og nú í DV.
Faxtækið var varla hætt að væla (þegar uppsögnin fór úr húsi) þegar ég fékk
símtal frá unnustunni þess
efnis að okkar fyrsti erfingi
væri á leiðinni, ef marka
mætti græna línu í hræó-
dýru þungunarprófsapp-
arati sem hún hafði vegna
grunsemda keypt í ein-
hverri matvörubúðinni.
Verðandi barnsmóðir mín
og kærasta til næstum 8
ára er tortryggin að eðlis-
fari og keypti því eitt eða tvö próf til viðbótar, ef ske kynni að fyrsta prófið
hefði misreiknað sig. Niðurstaðan var samhljóða; barnið var staðreynd.
Ég tengdi þessi tíðindi ekki sérstaklega við þig, enda hafði ég ekk-ert séð sem bendir til þess að þú ráðir því hvenær börn fæðast og hvenær ekki, ekki frekar en þú ræður því hvort það rigni í dag eða á morgun. Vísindin hafa, „by the way“ fyrir löngu upplýst hvað veldur
því að dropar falla af himnum.
Í desember fórum við í eitthvað sem kallast 12 vikna sónar. Eftir þriggja mánaða meðgöngu er hljóðsjá er beint að móðurlífinu, utanfrá, til að athuga hvort allt sé í lagi - þú þekkir þetta. Sumir biðja þig um að sjá til þess að barnið verði heilbrigt en trúleysingar vonast til þess að
heppnin sé með þeim í liði, eða öllu heldur að óheppnin verði fjarri. Það
var í þessari heimsókn á landspítalanum sem það rann upp fyrir mér að
kannski var það fljótfærni að dömpa þér.
Áður en lengra er haldið verð ég að taka fram, eins og ég hef áður gert, að ég er forfallinn íþróttaáhugamað-ur. Ég fylgist með körfubolta, handbolta og fótbolta og þekki nöfn á helstu íþróttamönnum í nær öllum
íþróttum sem stundaðar eru á Íslandi. Einn af hápunktun-
um í íþróttaheiminum er heimsmeistaramót í knattspyrnu.
Það fer fram á fjögurra ára fresti og stendur yfir í mánuð í
senn, eða svo.
Trúleysingjanum mér var hugsað til þín, elsku Guð, þegar ljósmóðirin tilkynnti okkur að barnið mun fæð-ast í júní, eða nokkrum dögum eftir að flautað verður til leiks á HM í knattspyrnu sem hefst í júní. Ég verð,
með öðrum orðum, í barneignarfríi þegar HM í fótbolta fer
fram. Í júní verðum við búin að vera saman í 94 mánuð, eða tæp
8 ár. Af öllum þeim tíma hefur heimsmeistaramót í knattspyrnu staðið yfir
í 2 mánuði. Það eru með öðrum orðum 2 prósent líkur á því að ég eignist
mitt fyrsta barn í mánuði þegar HM fer fram. Einn á móti fimmtíu.
Ég tek því auðvitað alvarlega þegar fjölskylda mín og vinir hamra á því að það sé ekkert grín að annast nýfætt barn. Þetta er hins vegar of gott til að vera satt, sérstaklega þegar mið er tekið af því að unnustan varð ólétt nánast sama dag og ég sagði mig úr þjóðkirkjunni, og að
barnið á að fæðast þegar uppáhalds íþróttaviðburðurinn minn byrjar. Þú
færð prik fyrir hugmyndaauðgi, elsku Guð, ef þetta var ásetningur þinn. Ég
er helvíti, úps, guðdómlega, spenntur fyrir því að eignast barn og bið þig
hér með, í fullri einlægni, um að það gangi vel fyrir sig; barnið verði heil-
brigt og ekki með króníska eyrnabólgu eins og ég var með sem barn. Án
þess að ég ætli að vera með einhvern kröfulista (a la Sigurður Einarsson)
þá væri frábært ef barnið myndi fæðast á réttum tíma, svo ég tali ekki um
að það sofi vært yfir HM. Mátt meira að segja senda mér SMS með reikn-
ingsnúmeri þjóðkirkjunnar, ef það liðkar fyrir. Ég er á ja.is. Amen.
OPIÐ BRÉF
TIL GUÐS
22 FÖSTUDAGUR 14. maí 2010 UMRÆÐA
BALDUR GUÐMUNDSSON skrifar
HELGARPISTILL
Klukkan er 5.20 þegar áhöfn-
in á Helga Hrafni ÓF 67 frá Ól-
afsfirði vaknar til að gera klárt
á sjóinn. Bátarnir með grá-
sleppuleyfin fá 60 daga til að
veiða, enginn kvóti, dagarnir
byrja að telja þegar fyrstu net-
in eru sett í sjó. Bræludagarn-
ir, þegar enginn kemst á sjó,
telja líka.
Allt snýst um veðrið. Skip-
stjórinn, Jóhannes Guð-
mundsson, alltaf kallað-
ur Jói, fer beint í tölvuna að
kanna veðurhorfurnar sem þennan
daginn eru þokkalegar, norðaustan
5-10. Næst skoðar hann ölduhæðina í
tölvunni. „Þetta sleppur til,“ segir Jói,
„við förum á sjó.“ Á bátnum Helga
Hrafni sem gerður er út af Hallsteini
Guðmundssyni í Hafbliki eru þrír í
áhöfn, Jói skipstjóri og tveir hásetar;
Sævar Jóhannesson og Marius Kulez-
se frá Póllandi. Maríus talar ágæta ís-
lensku, á íslenska konu og barn
á Ólafsfirði. „Það er gott að vera
hér, búinn að vera hér síðan í
maí 2006,“ segir hann alsæll.
Sævar er úr Reykjavík og skip-
stjórinn er tengdapabbi hans.
Sævar býr hjá tengdapabba sín-
um meðan á vertíðinni stendur.
„Ég fer í að smyrja nestið
og hella uppá,“ segir Sævar við
tengdó sem áfram spáir í veðr-
ið og horfir nú á fjöllin í kring til
að meta vindana í háloftunum
„Það skefur á fjallstoppunum,“
segir hann íhugull og hring-
ir í Maríus og segir: „Mæting niður á
bryggju klukkan hálf sjö.“ Morgun-
maturinn rennur ljúft niður og það er
kominn tími til að leggja í hann, enda
klukkan orðin korter yfir sex. „Hvað
ætlarðu að draga margar trossur í
dag,“ spyr Sævar og Jói svarar: „Það
kemur í ljós, en við verðum að byrja á
því að fara út eftir,“ segir hann.
 Þegar niður á bryggju er komið er
gert sjóklárt. Sævar sækir tunnur und-
ir hrognin, því gert er að grásleppunni
um borð á landleiðinni. Landfestar
eru leystar kl. 07.04.
Hann blæs norðaustri og það er
tveggja stiga frost. Kannski svolítið
kuldalegt, en þessir karlar eru ekkert
að spá í það. Jói er búinn að kveikja
á miðstöðinni inni í bátnum og þar
er hlýtt og notalegt. Umræðuefnið á
stíminu er grásleppan. „Hún er ekki
almennilega komin uppá grunnið,“
heyri ég að Jói segir við skipsfélaga
sína. Hann er hugsi á útstíminu, fylg-
ist vel með sjólaginu með kaffibollann
í hendinni, enda gefur svolítið yfir bát-
inn þegar siglt er mót öldunum sem
brotna á bátnum.
  Ég hugsa með mér hvernig hann
skyldi finna trossurnar sínar innan
um allar þessar baujur úti um allt. „Ég
set punktana inn á GPS-ið um leið og
við leggjum,“ segir Jói skipstjóri en
nú vorum við farnir að nálgast fyrstu
trossu. Sævar fer í stakkageymsluna
og nær í sjógalla á allt liðið. Gallarn-
ir eru greinilega ekki nýkomnir úr
hreinsun en hlýir og góðir. Áhöfnin er
klár. Skipstjórinn færir sig út dekk og
að netaspilinu, en þaðan er líka hægt
að stýra bátnum. Baujan er fundin og
hún er tekin um borð og nú er byrjað
að draga. „Við erum með netin svona
á 15-30 föðmum,“ segir Jói skipstjóri
um leið og   fyrsta grásleppan birtist.
„Hún er hálflaus í sér greyið,“ segir Jói
og um leið og Sævar og Marius taka í
netteinana dettur hún sjálfkrafa úr.
„Já þarna mátti litlu muna,“ segir Sæv-
ar og nú er keppnisskapið orðið alls-
ráðandi. Og það er dregið. Hver grá-
sleppan á fætur annarri fer í körin og
mér datt helst í hug lagið „Kátir voru
karlar...“ að fylgjast með þessu enda
ánægðir menn að störfum á kúttern-
um, horfandi á verðmætin verða til.
„Nei, sko,“ segir Sævar, „er þetta ekki
krabbi sem hefur verið að slá sér upp
með grásleppunni“ og um leið heyrist
í Mariusi „Hvað meinar þú?“   Sævar
slær á létta strengi og útskýrir.
Þegar trossan var á enda  lágu
74 grásleppur í valnum. Menn
voru alsælir. Hlógu og sögðu
brandara á víxl, suma vart birt-
ingarhæfa.   Nema hvað. Hörku-
duglegir karlmenn saman komn-
ir, sigurreifir yfir árangrinum með
fyrstu trossuna.
  Ég spyr Sævar hvort honum
þyki þetta skemmtilegt? „Þetta er
alveg meiriháttar,“ svarar hann.
„Hugsaðu þér, þú ert úti
undir beru lofti, andar að
þér sjávarilminum, fjöllin
og hrikalegt landslag blasir
við þér. Maður tekur hæfi-
lega á og svo er veiðiskapur-
inn hálfgerð keppni. Maður
fær vissa fullnægingu út úr
þessu, hugurinn hreinsast
og svo er maður þægilega
þreyttur þegar maður kem-
ur í land. Svo er svo skrítið
að maður er alltaf eins og
nýr þegar komið er út úr
hafnarkjaftinum og sjávarilmurinn
fer að leika um kollinn á manni.“
Áfram er haldið og hver trossan
af annarri er dregin og aflinn ágætur.
Það var farið að líða nokkuð fram yfir
hádegi þegar skipstjórinn kallar: „Nú
fáum við okkur nesti.“ Á boðstólum
eru heimasmurðar samlokur, sumar
með hangikjöti og baunasalati, aðrar
með túnfisksalati og herlegheitunum
skolað niður með kaffi eða vatni. Með
nestinu má heyra samræður eins og:
„Ætli Gunni gamli sé að fá’ann?“ „Ætli
Rikki hafi ekki farið á sjó í dag?“ 
  Á landleiðinni er gert að grá-
sleppunni og hrognunum komið fyrir
í tunnunum. Þetta var búinn að vera
skemmtilegur dagur. „Það ættu all-
ir að fá að fara í gráslepputúr,“ læt ég
hafa eftir mér. Það var eins og heims-
ins áhyggjur væru horfnar, líðanin ljúf
og langt var um liðið síðan Stormur-
inn hefur hvílt hugann eins vel og
þarna. Icesave hvað er það? Ætti mað-
ur að prófa eina svona vertíð velti ég
fyrir mér.
 Nú var túrinn á enda. Það voru sátt-
ir og sælir sjómenn sem héldu heim á
leið eftir puð dagsins. Nú átti bara eft-
ir að elda kvöldmatinn, borða, taka
veðrið og hlusta á fréttirnar. Eftir það
er dagur að kveldi hjá þessum stoltu
sjómönnum sem strax voru byrjaðir
að velta fyrir sér hvort það yrði sjófært
á morgun. „Já mér sýnist það,“ sagði
Jói skipstjóri um leið og hann stillti
klukkuna á 05.20. „Við stefnum  á sjó á
morgun,“ og svo gengu menn til náða.
Og innan skamms mátti heyra hrot-
urnar hljóma. Þetta var ekki ósvipað
hljóðunum sem voru í bátsvélinni.
Draumalandið var fram undan.
siggistormur@dv.is
„MAÐUR FÆR VISSA FULL-
NÆGINGU ÚT ÚR ÞESSU“
Siggi stormur fór í einn gráslepputúr og kynnt-
ist sjómennskunni og hve mikið þessir menn
spá í veðrið. Hann skrifar um upplifun sína.VEÐURFRÆÐING
S
Blíðskaparveður Eins og best verður á kosið.
Skipstjórinn, Jóhannes Guðmundsson
Á bátnum Helga Hrafni ÓF 67 frá Ólafsfirði.
Leggja frá bryggju Menn að undirbúa túrinn.
Grásleppur Glansandi og glæsilegar.