Dagblaðið Vísir - DV - 04.04.2012, Blaðsíða 72

72 Lífsstíll 4.–10. apríl 2012 Páskablað
Þ
að var árið 2006 sem ég tók
ákvörðun um að gaman
væri að eiga sameiginlegt
áhugamál með mannin-
um mínum. Hann er mikill
útivistarmaður, hefur gengið fjöll,
stundað lax og skotveiði og verið í
björgunarsveit frá því hann man eft-
ir sér. Ég var búin að vera í háskóla-
námi síðastliðið ár og lítið gert ann-
að en að sitja og lesa.
Þegar maðurinn minn kom svo
með þá hugmynd að ganga með FÍ
árlega göngu á Hvannadalshnjúk
sem Haraldur Örn Ólafsson leiddi
um hvítasunnuna leist mér vel á
hugmyndina og sagðist meira en
tilbúin að koma með og samþykkti
jafnframt að byrja að æfa mig með
því að ganga Esjuna.
Undirbúningurinn hófst og ég
gekk upp í miðja Esju tveimur vik-
um fyrir hvítasunnu. Ég taldi mig
hafa æft mig nóg og fannst þetta nú
ekki mikið mál. Eftir að hafa farið
á kynningarfund hjá FÍ byrjaði ég
að verða mér úti um nauðsynlegan
útbúnað svo sem belti, brodda og
ísexi. Ég keypti mér þau föt sem mig
vantaði svo ekki sé minnst á sólgler-
augu og léttan bakpoka.
Hráslagalegur morgunn
Spenna ríkti í loftinu þegar lagt var
af stað austur, veðurspáin lofaði
góðu. Með okkur manninum mín-
um voru í för sonur hans og tengda-
dóttir sem voru jafn eftirvæntingar-
full og við.
Ég hugsaði með mér áður en við
lögðum af stað að Sandfelli að vera
nú ekki að drekka eða borða mikið
því ekki gæti ég byrjað að labba stút-
full af mat og alls ekki vildi ég vera
að drekka mikið því ég ætlaði sko
ekki að fara að pissa í miðju fjalli.
Þarna var ég svo mætt klukkan 4.30,
tilbúin með fléttur í hárinu, ég hafði
gætt þess að setja maskara á aug-
un og var með allar græjur, 2 lítra af
vökva og nesti.
Það var hráslagalegt þarna um
morguninn svo ég klæddi mig í öll
fötin mín sem ég hafði orðið mér úti
um sem henta á jökul.
Á bílastæðinu við Sandfell var
svo hópurinn kominn saman 140–
150 manns með fararstjórum. Har-
aldur Örn talaði um fyrirkomulag-
ið, hann gengi fremstur, gengið yrði
hægt, gert stopp eftir 10 mínútur,
svo fólk gæti fækkað fötum og svo
framvegis, ég hlustaði á þetta, geisp-
aði, vildi bara fara að labba af stað
og klára þetta þar sem ég var orðin
dálítið þreytt og syfjuð. Svo hófust
hræðilegustu klukkutímar lífs míns.
Sandfellsheiðin
Hópurinn lagði af stað í halarófu
upp hlíðina á eftir fyrstu fararstjór-
unum. Af einhverjum ástæðum þá
lentum við maðurinn minn framar-
lega í hópnum og mér fannst geng-
ið frekar rösklega. Fljótlega fann
ég svitann byrja að renna, púlsinn
örugglega kominn langt yfir eðlileg
mörk og mæðin að drepa mig. Þá
var stoppað og fararstjórinn kall-
aði „fækka fötum sem þurfa“ ég var
stoppinu svo fegin að ég hafði ekki
rænu á að taka af mér pokann til
þess að fara úr einhverjum af þeim
lögum sem ég hafði klætt mig í svo
það eina sem ég gerði var að renna
niður ysta laginu og taka af mér húf-
una. Svo var haldið áfram og lagt á
brattann.
Eftir sirka 400 metra hækkun
var stoppað stutt við lítinn læk þar
sem hægt er að fylla á vatn í síðasta
sinn á leiðinni upp á Hnjúkinn. Ég
þurfti ekki að fylla á neitt þar sem
ég var með mína 2 lítra ósnerta, vel
geymda í pokanum mínum. Ég gat
ekki hugsað mér að taka pokann af
mér eða setjast því ég var ekki viss
um að geta staðið upp aftur svo ég
sníkti sopa af manninum mínum,
hallaði mér á stafina mína og reyndi
að koma öndun og púls í lag. Mað-
urinn minn spurði mig hvort það
væri ekki allt í lagi hjá mér? Ég brosti
kokhraust framan í hann og stundi
„jú“. En málið var að mér var óglatt,
svimaði og langaði mest að snúa við!
Ég gerði mér enga grein fyrir því að
ég leit út eins og eldrauð blaðra með
maskara lekandi niður andlitið með
svitanum og kvíðaglampa í augun-
um.
Spurð hvort ég vildi snúa við
Þegar við vorum í um 600 metra
hæð og stutt í brúnir Sandfells
heiðarinnar og ástand mitt hafði
þá versnað til muna, sá ég að mað-
ur stóð í hlíðinni, horfði á mig með
áhyggjusvip og gekk svo samhliða
mér stutta stund. Þarna var á ferð-
inni Ólafur Örn Haraldsson, for-
seti FÍ. Hann heilsaði mér vinsam-
lega og spurði mig hvernig mér liði
og hvort ég vildi ekki fækka fötum
eða jafnvel snúa við? Ég svaraði því
til „að ég væri í góðu lagi og hefði
alls ekki í hyggju að snúa við“, þó svo
að ég hefði gjarnan viljað það en ég
ætlaði sko ekki að vera fyrst til að
gera það.
Svo ég hélt áfram, starandi á skó
mannsins míns. Þegar þarna var
komið við sögu var ég líka farin að
finna til í náranum, eitthvað sem ég
kannaðist ekki við því ég hafði alltaf
verið líkamlega hraust.
Þegar upp á Sandfell var komið var
búið að láta vita að tekin yrði um 20
mínútna nestispása og sá ég að sólin
var að koma upp. Mikið var ég fegin
þegar ég sá sólina skríða upp fyrir
jökulbrúnina. Mér fannst ég algjör
hetja að hafa lagt þennan áfanga að
baki, gat samt ekki verið jafn glöð
og hressileg eins og hinir í hópn-
um, náði ekki þessu tali í kringum
mig um útsýni og fleira þegar út-
sýni mitt hafði að mestu verið skór
mannsins míns. Þar sem svitinn
hafði bogað af mér allan tímann var
ég blaut í gegn og í stoppinu í 7–800
metra hæð var smá kul svo ég fann
hvernig mér kólnaði allri, mér datt
ekki í hug að fækka fötum hvað þá
að fá mér sæti. Ég hafði það þó af að
taka af mér pokann sækja drykkinn
minn og eina flatköku. Þegar ég var
við það að renna niður síðasta bit-
anum kemur Haraldur Örn til mín
og leggur það til við mig án þess
að orðlengja það neitt frekar að nú
væri rétti tíminn til að snúa við. Það
væri upplagt á þessum stað því þá
þyrfti hann ekki að missa einn far-
arstjórann sinn. Ég varð orðlaus, og
í gegnum hugann flaug sú hugsun/
von um það hvort það væri hópur
á leið niður? En þegar hann hélt
áfram að tala til mín þá skildist mér
að svo væri nú ekki og ég „þyrfti
alls ekki að líta á þetta sem ósig-
ur, koma bara aftur að ári.“ Að ári?
Hvað meinti maðurinn?
Í þessu stutta stoppi fann ég
hvernig ég náði tökum á mæðinni
og púlsinn kominn aðeins niður svo
ég varð hálf klumsa yfir þessu tyggj-
andi restina af flatkökunni. Áður
en ég náði að svara tekur skelegg
tengdadóttir okkar sig til og svar-
ar fyrir mig: „Heyrðu sko, við erum
búin að borga fullt verð fyrir þessa
Hnjúksgöngu og hún fer ekki nið-
ur. Reiðin og höfnunin yfir því að ég
virtist sú eina sem vísa átti niður gaf
mér aukinn kraft til þess að gefast
ekki upp. Ég fékk mér slurk úr flösk-
unni minni skellti pokanum á bak-
ið og þrammaði áfram á eftir hópn-
um, sár og niðurlægð!
Raðað í línur fyrir jökulinn
Áfram var haldið og framundan var
skelfileg upplifun.
Af einhverjum ástæðum virtist
leiðin frá stoppinu á Sandfellsheiði
upp í 1.100 metra þar sem næsta
stopp átti að vera ganga þokkalega.
Mæðin hafði aðeins minnkað og ég
reyndi að láta lítið fyrir mér fara.
Snjórinn hafði tekið við af stein-
um og klettum, sólgleraugun voru
komin á nefið. Ég var að fá tilfinn-
ingu fyrir því að vera næstum því
„með ‘etta“. En fólk greikkaði spor-
ið. Ég gekk eins hratt og ég gat þrátt
Fyrir nokkrum árum
ákváð Jóna Margrét
Ólafsdóttir að klífa
Hvannadalshnjúk ásamt
manni sínum í ferð á
vegum Ferðafélags Ís-
lands. Þetta var hennar
fyrsta fjallganga og hér
lýsir hún upplifun sinni en
kannski fyrst og fremst
varar hún fólk við að fara
óundirbúið í slíka göngu.
„Kæru göngufélagar, ég
deili með ykkur þessari
sögu því svona á ekki að
gera hlutina!“ segir Jóna
Margrét.
„Ég gerði mér enga
grein fyrir því að
ég leit út eins og eldrauð
blaðra
Með rétta útbúnaðinn
En enga reynslu.
Fyrsta fjallgangan var
á Hvannadalshnjúk