Dagblaðið Vísir - DV - 04.04.2012, Blaðsíða 48

„Ég er lukkunnar pamfíll“
48 Viðtal 4.–10. apríl 2012 Páskablað
M
á bjóða þér kaffi?“ spyr
þingkonan Valgerður
Bjarnadóttir um leið og
hún býður blaðamanni
til sætis á skrifstofu
sinni í Austurstræti. Uppi á fjórðu
hæð í reisulegu húsi í gömlu versl-
unargötunni eru skrifstofur þing-
manna Samfylkingarinnar og hér
hefur Valgerður haft aðstöðu síðan
hún tók sæti á þingi fyrir um þrem-
ur árum. Hún var að nálgast sex-
tugt þegar hún var kosin inn á þing
og hefur vakið athygli fyrir vask-
lega framkomu í þinginu. Undan-
farnir dagar hafa verið annasam-
ir hjá Valgerði. Hún var formaður
stjórnskipunar- og eftirlitsnefndar
sem freistaði þess að koma í gegn-
um þingið frumvarpi um að þjóð-
in myndi kjósa um stjórnarskrána
samhliða forsetakosningum í sum-
ar. Það tókst ekki. Sumir segja Sjálf-
stæðisflokkinn hafa verið á móti
tillögunni frá upphafi en um það
er deilt. Valgerður viðurkennir að
vissulega hafi niðurstaðan ekki ver-
ið sú sem hún óskaði sér. „Þetta eru
ekki þær niðurstöður sem ég vildi
en þær komu samt sem áður ekkert
á óvart.“ Gagnrýnisraddir heyrðust
um að frumvarpið hefði komið fram
of seint en Valgerður gefur lítið út á
það. „Ég held það hefði ekki breytt
neinu þó að þetta hefði komið fyrr.
Þeir hefðu talað í tíu daga hefðu
þeir þurft þess. Þetta snerist ekki
um það,“ segir hún en Sjálfstæðis-
flokkurinn tafði afgreiðslu málsins
með svokölluðu málþófi.
Með stjórnmálaveikina
Valgerður hefur verið viðloðandi
stjórnmál frá unga aldri enda kom-
in af miklu stjórnmálafólki. Dóttir
Bjarna Benediktssonar sem var for-
maður Sjálfstæðisflokksins og for-
sætisráðherra meðal annars en fað-
ir hans og afi Valgerðar, Benedikt
Sveinsson var líka alþingismað-
ur. Valgerður var svo gift Vilmundi
Gylfasyni sem var alþingismaður
og stofnandi Bandalags jafnaðar-
manna þannig að hún hefur lengi
hrærst í heimi stjórnmálanna. Hún
varð hins vegar ekki þingmaður
sjálf fyrr en árið 2009 en kjörtíma-
bilið á undan hafði hún verið vara-
þingmaður.
Stefndi hún alltaf í stjórnmál-
in? „Ég er með bakteríuna, sum-
um finnast stjórnmál skipta miklu
máli, ég er ein af þeim,“ segir hún
brosandi. Af hverju ákvað hún að
bjóða sig fram? „Enginn veit sína
ævina fyrr en öll er. Ég hef alltaf haft
mikinn áhuga á stjórnmálum og
finnst ég hafa ýmislegt fram að færa
á þeim vettvangi. Ég bjó úti í Brus-
sel í 15 ár og kom hingað heim 2001
og fór að vinna á Landspítalanum.
Ég gekk í Samfylkinguna árið 2003
og var að vinna þar eitthvað innan
flokksins en tók svo þátt í prófkjöri
árið 2006 fyrir kosningarnar 2007.
Síðan fékk ég sæti á Alþingi 2009 og
hef verið á þingi síðan þá. Það varð
mikil endurnýjun þá á þinginu en
því miður endurspeglast það ekki í
því sem fólkið vildi vona. Það hefur
svo litlu tekist að breyta, alltof litlu.
Bæði í vinnubrögðum og svo nátt-
úrulega bara þessi sirkus í þing-
salnum sem ég á erfitt með að taka
þátt í. Kannski er það ekki nógu
gott fyrst ég stefni á að vera í þessu
áfram. Ég vil samt í lengstu lög vera
ég sjálf og þessi þáttur þingstarf-
anna hentar mér sannarlega ekki,“
segir Valgerður.
Ári á undan í skóla
Valgerður ólst í upp í Hlíðahverfinu
í Reykjavík, í Háuhlíð, næstyngst
fjögurra barna hjónanna Bjarna
Benediktssonar alþingismanns og
ráðherra og Sigríðar Björnsdóttur
húsmóður. Skólagönguna hóf hún
í Ísaksskóla. „Ég var ári á undan
í skóla. Í Ísaksskóla var ég frá 6–8
ára. Þegar ég átti að fara í 9 ára bekk
þá var bara 8 ára bekkur í Hlíða-
skóla þannig ég fór í Austurbæjar-
skóla. Það var svo sama sagan með
Menntaskólann í Hamrahlíð. Af
því ég var þessu ári á undan fór ég
í Menntaskólann í Reykjavík. Ef ég
hefði fylgt mínum árgangi hefði ég
farið bæði í Hlíðaskóla og Mennta-
skólann við Hamrahlíð,“ segir hún.
Þekkir bara að vera dóttir
stjórnmálamanns
Þegar Valgerður var að alast upp var
Bjarni faðir hennar þekktur stjórn-
málamaður. Hún segist þó ekki
hafa pælt mikið í því eða hafa orð-
ið vör við að aðrir gerðu það. „Þegar
maður var yngri var kannski stund-
um verið að hía á mann og segja
„dóttir Bjarna Ben“ og ég man mér
fannst það kannski ekkert voða-
lega skemmtilegt. Það var aldrei
neitt alvarlegt samt. Ég held að okk-
ar heimili hafi verið mjög venju-
legt, en ég þekki náttúrulega ekkert
annað en að vera dóttir stjórnmála-
manns þannig ég veit ekki hvern-
ig er að vera það ekki. Ég held að
svona lagað hafi breyst. Ég rak ein-
mitt augun í það um daginn að það
var verið að fjalla eitthvað sérstak-
lega um dóttur borgarstjórans. Ég
tók eftir þessu og hugsaði einmitt
af hverju væri verið að spá í því. Það
var ekkert svona þegar ég var yngri
en auðvitað veit maður ekkert hvað
var pískrað bak við mann.“
Lífið heldur áfram
Í Menntaskólanum í Reykjavík
kynntist Valgerður fyrri eiginmanni
sínum, Vilmundi Gylfasyni, sem
seinna varð mjög áberandi í þjóð-
málaumræðunni. Bæði sem stjórn-
málamaður og fjölmiðlamaður.
Samband þeirra vakti athygli á sín-
um tíma enda bæði börn þekktra
stjórnmálamanna. Þau eignuðust
fyrsta barn sitt, soninn Benedikt,
ung að árum. „Ég eignaðist son
þegar ég var 16 ára. Ætli það hafi
ekki vakið aðalathyglina að við vær-
um svona ungir foreldrar. En hann
fórst með foreldrum mínum 1970.“
Foreldrar Valgerðar, þau Bjarni og
Sigríður, fórust í hræðilegum bruna
þann 10. júlí 1970 á Þingvöllum
ásamt Benedikt litla. Ráðherrabú-
staðurinn sem þau dvöldu í brann
til kaldra kola og þjóðin varð agn-
dofa af sorg yfir þessum voðaat-
burði. Valgerður var aðeins tvítug
þegar þessi hræðilegi atburður átti
sér stað. „Auðvitað var þetta al-
veg hrikalegt, þú getur rétt ímynd-
að þér. En lífið heldur áfram og það
urðum við að gera líka. Það kom
ekkert annað til greina.“
Mjög lánsöm
Þetta var ekki eina áfallið sem ungu
hjónin áttu eftir að verða fyrir. Árið
1973 misstu þau annan son sem
yfirgaf þennan heim aðeins hálf-
um sólarhring eftir fæðingu og árið
1976 dó sex mánaða dóttir þeirra
vöggudauða. „Nanna Sigríður dótt-
ir mín dó þegar hún var sex mánaða
og það var auðvitað hrikalega erfitt,“
segir hún með þunga í röddinni.
Vilmundur svipti sig svo lífi árið
1983. Það er því ljóst að Valgerður
hefur gengið í gegnum meira en
margur á lífstíð sinni. Þrátt fyrir að
oft hafi verið erfitt hefur hún aldrei
gefist upp. Hún segist ekki vilja velta
sér upp úr fortíðinni og vorkunn er
eitthvað sem hún kærir sig ekki um.
„Það væri ósatt að segja að ég
hefði ekki fengið minn skerf af
áföllum. En hvað getur maður gert?
Maður lítur bara á björtu hliðarn-
ar á lífinu og heldur áfram. Hvað á
maður að gera annað?“ segir hún
einlæg. Gafst hún aldrei upp? „Nei,
það þýðir ekkert. Ég fékk hjálp bæði
frá fólkinu mínu og sérfræðingum,“
segir hún af einstakri yfirvegun.
Valgerður er þakklát fyrir það líf
sem hún á og segist vera afar hepp-
in. Það séu margir sem hafi það
verra en hún. Þau Vilmundur eign-
uðust börnin Guðrúnu og Bald-
ur Hrafn sem bæði eru uppkomin.
„Við eignuðumst dóttur 1974 og svo
son 1981. Þau eru yndisleg og svo á
ég yndisleg barnabörn. Ég er lukk-
unnar pamfíll. Á heilbrigð börn
og barnabörn, klár og flott. Mað-
urinn minn, Kristófer, á svo fjögur
börn sem eru líka öll heilsuhraust.
Þingkonan Valgerður Bjarnadóttir hefur líklega
orðið fyrir fleiri áföllum í lífinu en meðalmaðurinn;
misst foreldra sína, þrjú börn og eiginmann. Hún
hefur hins vegar aldrei látið erfiðleikana sigra sig og
sama hversu erfitt það var þá hélt hún áfram. Hún
settist á þing að nálgast sextugt og hefur gaman
af starfinu þar þó henni leiðist bófahasarinn sem
stundum fylgi Alþingi. Hér ræðir hún við Viktoríu
Hermannsdóttur um stjórnmálin, missinn, vor-
kunnina vondu, stjórnlagaráð og hasarinn á Alþingi.
Viktoría Hermannsdóttir
viktoria@dv.is
Viðtal „Ég held að það sé
með mig eins og
flest fólk að ég vil ekki
láta vorkenna mér. Það
hefur mér alltaf fundist
vont. Því má vera illa við
mig en ekki vorkenna mér.
„Ég er voða seig og
gefst ekki upp. Ég
er samt ekki sá asni að ég
átti mig ekki á því þegar
ég mæti ofjarli mínum.
M
y
n
d
e
y
Þ
ó
r
Á
r
n
a
s
o
n