Fréttatíminn - 10.10.2014, Síða 26

„Sorgin er
alltaf sú
sama, sama
hversu langt
konan er
gengin. Það
skiptir engu
máli hvernig
skilgrein-
ingarnar
eru, þetta
verður alltaf
litla stelpan
okkar.“
B ubbi Morthens og eiginkona hans, Hrafnhildur Hafsteinsdóttir, búa við mikið barnalán. Þau eru svona
týpísk íslensk fjölskylda, eins og Bubbi
segir sjálfur. Hann kom með þrjú börn inn
í sambandið en Hrafnhildur eitt. Yngstar í
barnahópnum eru svo dætur þeirra tvær,
Dögun París og Aþena Lind. Lánið hefur
þó ekki alltaf leikið við þau hjónin. „Þann
fyrsta apríl árið 2011 misstum við Hrafn-
hildur dóttur okkar eftir rúmlega tuttugu
vikna langa meðgöngu. Í lok mars fórum
við í sónar og þá kom í ljós að stelpan væri
látin. Sjokkinu við að fá þessar fréttir fylgir
auðvitað langur aðdragandi sem er fullur
gleði. Fyrst er það gleðin yfir því að verða
ólétt og yfir væntanlegu barni. Allar þessar
spekúlasjónir sem fylgja því að verða ólétt,
hvernig einstaklingur verður þetta, hvernig
verða augun á litin, brún eða blá, er þetta
strákur eða stelpa? Svo eru það nafnabæk-
urnar og endalausar pælingar um hvað
barnið eigi að heita, og líka tilhlökkunin
og spennan yfir því að láta engan vita til að
byrja með svo að allt sé nú öruggt.“
Litla stúlkan var látin
Bubbi segir þessa meðgöngu þó hafa verið
öðruvísi en hinar. „Það var einhver efi til
staðar. Ég held að innst inni hafi Hrafn-
hildur vitað að eitthvað væri ekki í lagi, að
eitthvað væri ekki eins og það ætti að vera.
Hún fann ekki fyrir miklum hreyfingum og
leið eins og að það væri eitthvað að. Sjálfur
tel ég mig vera næman og fannst ég skynja
það líka að eitthvað væri ekki eins og það
ætti að vera, svona innst inni í kjarnanum.“
Þegar kom að því að fara í sónar voru
Bubbi og Hrafnhildur full tilhlökkunar eins
og allir tilvonandi foreldrar en á sama tíma
voru þau kvíðin.
„Ég man að Hrafnhildur sagði við mig
á leiðinni að hún væri hrædd um að eitt-
hvað væri eins og það ætti ekki að vera. Svo
kom sjokkið. Við fengum að vita að þetta
væri stelpa og að hún væri látin. Frá þeirri
stundu leið mér eins og ég væri utangátta.
Við vorum sett afsíðis inn í sérstakt her-
bergi og þar kom fólk sem reyndi að gera
það sem því bar að gera. Svo var okkur sagt
að við þyrftum að koma daginn eftir því það
þurfti að setja fæðingu af stað.“
Mesta gleði lífsins verður að ólýsan-
legri sorg
Fæðingin tók tólf tíma og Bubbi minnist
Þegar lífið veitir manni rothögg
Bubbi Morthens segir lífið hafa veitt sér rothögg þegar þau hjónin misstu
dóttur sína á meðgöngu. Að horfa upp á eiginkonu sína fæða andvana
dóttur þeirra sem utangátta faðir var eitt af hans erfiðustu hlutverkum í
lífinu. Hann þakkar þó fyrir þessa þungbæru lífsreynslu í dag því hún kenndi
honum að finna sátt í sorginni og að sjá lífið í hinu stóra samhengi.
dagsins sem eins þess erfiðasta í
sínu lífi. „Þarna ertu til staðar en
samt ertu ekki að spila leikinn.
Auðvitað var ég til staðar fyrir
Hrafnhildi en maður er samt alltaf
áhorfandi. Þú upplifir algjöran van-
mátt gagnvart öllum aðstæðum.
Það er ólýsanlega erfitt að horfa
á konuna sína vera með hríðir og
vita að barnið sem er að koma er
dáið. Maður fer í gegnum mörg af-
neitunarstig. Ég man að ég pantaði
mér mat á meðan á þessu stóð í ein-
hverri tilraun til að dreifa huganum.
Ég gat ekkert gert og var ekki með.
Ég þurfti ekki að ganga í gegnum
sársaukann eins og Hrafnhildur,
nema bara andlega. Maður sér ást-
ina sína þjást og ganga í gegnum
hluti sem eiga að vera hápunktur
gleðinnar, uppskeruhátíð lífsins. En
í staðinn þá er akurinn frosinn ofan
í svörðinn.“
„Ég treysti mér ekki til að sjá litla
krílið. Hrafnhildur gerði það en ég
bara gat það ekki. Í boxheiminum
er talað um „devestating blow“ og
þetta var svo sannarlega svoleiðis
högg. Þarna veitti lífið okkur al-
gjört rothögg. Ég get bara alls ekki
ímyndað mér hvernig Hrafnhildur
fór í gegnum þetta. Ég man hvað ég
undraðist styrk hennar og sálarró.
Mér fannst ég sjá þarna úr hverju
konur eru gerðar, þessi ótrúlega
reisn og styrkur. Ég hafði áður séð
þetta í fæðingum barna minna og
það er bara ekkert stærra og meira
en kona sem fæðir barn. Og svo sér
maður konuna sína fæða lítið látið
kríli, fullkomið með tíu fingur og
tíu tær, þá bara missir maður allan
kraft.“
Erfitt að vera utangátta faðir
„Eftir fæðinguna komu eftirskjálft-
arnir, mjólk í brjóstum og hormóna-
framleiðslan. Nánd er alltaf nánd
og það er hægt að skynja ákveð-
ið mikinn sársauka, en þú nærð
aldrei utan um upplifunina eins og
sjálf móðirin. Orð eru orð og sam-
kennd er samkennd svo langt sem
hún nær, en þú þarft að vera skyggn
til þess að tengjast þessu. Ég held
að karlmenn séu í erfiðari stöðu en
margir halda, vegna þess hversu
hjálparvana við erum og utan við
allt ferlið.“
Bubbi og Hrafnhildur ákváðu að
fela ekki það sem gerðist heldur tala
opinskátt um lífsreynsluna við sína
nánustu. „Við ákváðum líka að ræða
þetta opinskátt við börnin. Ég þurfti
svo að tækla blöðin því það hafði
komið fram að Hrafnhildur væri
ólétt. Ég vildi taka fókusinn af henni
frá væntanlegum blaðamönnum svo
ég ákvað að skrifa pistil sem ég setti
á netið. Heima söfnuðum við litlum
26 viðtal Helgin 10.-12. október 2014