Fréttatíminn - 10.10.2014, Síða 32

K atrín Gunnarsdóttir Fab-biano er fædd árið 1955 á Sólvangi í Hafnarfirði og er
því innfæddur Gaflari, eins og það
kallast. „Ég ólst upp í Hafnarfirði
til 16 ára aldurs og fór síðan til Ísa-
fjarðar til þess að passa börn fyrir
Bryndísi Schram og Jón Baldvin
Hannibalsson, sem þá var rektor
Menntaskólans á Ísafirði. Það var
upplifun fyrir sveitastelpu úr Hafn-
arfirði. Þau höfðu annan standard
en þann sem ég var vön. Þau voru
ágæt og ég tengdist krökkunum og
er ennþá í sambandi við þau. Ég var
í eitt ár hjá þeim og fór frá Ísafirði til
New York,“ segir Katrín, eða Kata
eins og hún er kölluð.
Kata var gríðarlega efnileg í
sundi á sínum yngri árum og árið
1968, þegar hún var að æfa fyrir ól-
ympíuleikana það ár, meiddist hún
í baki. „Heimurinn hrundi, segir
Kata, ég var gjörsamlega eyðilögð
og einu viðbrögð mín voru þau að
byrja að reykja og drekka. Ég náði
fljótt góðum tökum á þeim ólifnaði
og ég byggði upp alveg svakalegt
úthald í þeim efnum.“
Mansal og mannvonska
„Ég var í New York í 7 eða 8 mánuði
og dvaldi mikið í Greenwich Village
sem var aðalstaður hippana á þess-
um tíma. Ég djammaði mjög mikið
og var í vinahópi með James Taylor
söngvara og Carol King og fleira
fólki,“ segir Kata. „Þarna voru bara
allir – og allir að reyna að meika
það. Við vissum ekkert þá að þetta
yrðu einhverjar stjörnur. Þetta var
bara ósköp venjulegt fólk. Á þessum
tíma var allt frekar saklaust, þetta
var ekki svona „nasty“ heimur eins
og hann er í dag. Það fengu sér
bara allir jónu og slökuðu á,“ segir
Kata. „Þarna var ég að vinna sem
barnapía á Long Island. Sá auglýs-
ingu í Mogganum þar sem það var
auglýst barnapíustarf og ég sló bara
til. Ég var búin að átta mig á því að
það væri meira þarna úti en bara Ís-
land og Hafnarfjörður,“ segir Kata.
„Ég fór frá New York til Boston
því vinkona mín bjó þar og þá var
ég búin að þróa með mér gríðarlegt
þol fyrir áfengi og djammi. Í Boston
lenti ég í mjög slæmum félagsskap.
Var í hópi sem notaði mikið af eit-
urlyfjum og mörgum árum seinna
fattaði ég að þetta hafði í rauninni
bara verið mansal. Við vorum með
mönnum sem voru í rauninni bara
„pimps“ eins og það heitir á ensku
og alveg rosalega vondur tími,“ seg-
ir Kata. „Ég var stundum ráfandi
um á hraðbrautunum með vodka-
flösku, hvorki vitandi í þennan heim
né annan.
Ég var bara svo saklaus, vissi
ekkert hvað mannvonska var.
Þarna var ég í um 8 mánuði í neyslu
og rugli. Svo eitt sinn kom til mín
stelpa og sagði við mig „ekki vera
hérna, farðu heim, þú átt ekki
heima hérna.“ Ég var langt leidd
Ameríski
draumurinn
Katrín Gunnarsdóttir Fabbiano hefur lifað viðburðaríku
lífi. Hún ólst upp í Hafnarfirði og ætlaði sér að verða sund-
drottning en atburðarásin þróaðist þannig að draumurinn
dó og við tók tími sem hefði getað gengið af henni dauðri.
Hún flutti til Bandaríkjanna og ætlaði sér að vera í tvö
ár, sem eru orðin 33. Hún segist hafa upplifað ameríska
drauminn og býst ekki við því að koma heim aftur.
og tók hana á orðinu og fór heim.
Það var bara eins og einhver hafði
hnippt í öxlina á mér. Ég átti miða,
því ég lofaði mömmu að ég færi ekki
út nema ég ætti hringmiða, annars
hefði ég bara drepist í Boston, býst
ég við,“ segir Kata.
SÁÁ – Freeport – Kalifornía
Kata kom aftur til Íslands 23.
janúar 1973, daginn sem gos hófst
í Vestmannaeyjum og hún hélt
áfram uppteknum hætti heima.
„Ég djúsaði út í eitt,“ segir Kata
með hryllingi. „Ég gerði ekkert
annað og þóttist vera mjög sjóuð
eftir dvölina úti, sem var raunin. Ég
fór aftur á Ísafjörð og fór að vinna á
spítalanum. Ætlaði að taka sjúkra-
liðanámið sem var ekki nema 8
mánaða nám á þessum tíma. Mér
leið vel á Ísafirði.“
„Ég var þar í einn vetur og var
kominn með kærasta. Við vorum
bæði í algeru rugli og á endanum
gafst ég bara upp á þessu. Hann
vildi aldrei hætta en ég var bara
komin með nóg. Við vorum alltaf
að flytja og ég sá að þetta mundi
aldrei ganga,“ segir Kata. „Svo var
mér bara boðið í meðferð, það er
árið 1979 og þá var verið að stofna
SÁÁ.“
Fyrsta meðferðarheimili SÁ Á
var í Langholtsskóla og svo var
manni boðið að fara á Freeport,
sem ég þáði,“ segir Kata. Freeport
var meðferðarstofnun í New York
fylki sem margir Íslendingar nýttu
sér á þessum árum.
„Ég var þar í 6 vikur og klára
mína meðferð og kom heim og
gerðist kokkur á Sogni, sem þá var
að byrja. Ég var þar í vinnu í 3 ár.
Ég ætlaði bara að halda því áfram
og vera ráðgjafi og vinna í þessum
pakka,“ segir Kata. „Ég var alin
upp í kringum alkóhólisma og
skildi þetta, og líkaði vel að vinna
hjá SÁÁ.“
Á þessum tíma hafði ég kynnst
Ameríkana, að nafni John Johnson,
og mér fannst ég vera búin að finna
rétta manninn. Hann var hér að
spila körfubolta. Hann var með
Ívari Webster og þessum strákum,
nema hann var hvítur,“ segir Kata.
„Ég hringdi í mömmu og sagði
henni að ég ætlaði að koma með
Ameríkana í mat, og hún sagði
„guð minn góður, er hann svart-
ur?“ Ég ákvað að grínast í henni og
sagði henni að hann væri kolsvart-
ur og miklu stærri en pabbi og hún
fór á taugum. Hugsaðu þér, á þeim
tíma var það bara sjokkerandi. En
hún róaðist þegar hún sá John, því
hann leit út eins og Íslendingur.“
„Við giftum okkur í maí 1981 og
fluttum til Kaliforníu. Ég ætlaði
bara að vera í tvö ár og það hvarfl-
aði aldrei að mér að setjast þarna
að. Það skrýtnasta var samt það
að mér leið mjög vel þarna, það
var ekkert áreiti eins og heima,“
segir Kata. „Ég byrjaði á því að
vinna á elliheimili og eignaðist Jo-
nathan, son minn, árið 1982. Við
reyndum að eignast annað barn,
en ég missti fóstur þrisvar sinnum
og í fjórða sinn missti ég aftur. Í
það skiptið var það utanlegsfóstur
sem sprakk,“ segir Kata. „Þá var
Katrín Gunnarsdóttir Fabbiano. Ég efast stórlega um að ég flytji nokkurn tímann
heim. Myndir/Hari
Robert Plant og
jakkinn
„Þegar Led Zeppelin spiluðu hér á
Íslandi árið 1970 var ég 14 ára og
fannst þeir alveg geðbilaðir. Ég fór í
parti með þeim á Hótel Holti. Ég var
þarna með þeim og Robert Plant gaf
mér jakkann sinn. Hann vildi bara fá
mig með þeim frá Íslandi, og ég ætlaði
bara að gera það. Ég tók leigubíl
heim í Hafnarfjörðinn til að ná í tösku.
Byrjaði að pakka niður og sagði við
mömmu „Ég er farinn til London með
Led Zeppelin.“ Hún stóð í dyrunum
og sagði: „Voðalega geturðu verið
vitlaus, þú átt ekki vegabréf.“
„Ég var ekkert búin að hugsa út í
það og ég fór ekki neitt. Kannski sem
betur fer, því ég hefði örugglega
endað dauð einhvers staðar,“ segir
Kata. „Nokkrum árum seinna var ég
að leita að jakkanum frá Plant og
spurði mömmu um hann. Hún sagðist
hafa hent honum, fannst þetta óttaleg
drusla,“ segir Kata.
„Ég hef oft pælt í því hvers virði hann
væri í dag.“
Framhald á næstu opnu
32 viðtal Helgin 10.-12. október 2014