Fréttatíminn - 16.10.2015, Side 44

Einn gulur og sex glærir
V
Vinnunnar vegna er ég yfirleitt á
heimilisbílnum sem þýðir líka að
ég þarf yfirleitt að sinna dagvöru-
kaupum fjölskyldunnar. Því verki
sinni ég tiltölulega möglunarlaust
enda finnast mér verslunarferðir
síður en svo leiðinlegar. Þannig
lagað. Í það minnsta á meðan ferð-
inni stendur. En ég er nískur. Ja,
kannski ekki beinlínis nískur því
ég eyði peningunum glaður í alls
konar vitleysu og jafnvel meira en
er innistæða fyrir. En ég er nískur
á þann hátt að ég hef ekki gaman
af því að því að eyða yfirdrætt-
inum mínum í hvað sem er. Efst á
þeim lista eru burðarpokar í versl-
unum. Venjulegir burðarpokar
eru bein lífs míns og að enda góða
verslunarferð á því að þurfa að
kaupa fáránlega dýran draslpoka
er mér ekki að skapi. Man hvað
það sveið í budduna þegar byrjað
var að rukka fyrir poka í Grundar-
kjöri seint á níunda áratugnum.
Sá sviði breyttist þó snögglega
yfir í skömm fyrir vandræðalegan
for-ungling þegar mamma hans,
sem sveið enn meira pokagjaldið,
sendi drenginn með forljótan,
risastóran, brúnleitan, margnota
poka út í búð sem ég rogaðst með
í gegnum hrúgu af vandræðaung-
lingum sem gerðu stólpagrín að
mér, mömmudrengnum.
Þarna hefur móðir mín nefni-
lega gert betur en ég. Ég man
aldrei eftir að taka margnota poka
með í búðina. Þó hef ég sankað
að mér ábyggilega tíu mismun-
andi hippalegum pokum sem ég
hef á víð og dreif bæði heima og
í bílnum – en aldrei man ég eftir
að taka þá með mér alla leið inn
í verslunina. Ekki fyrr en kassa-
tæknirinn spyr mig hvort ég vilji
kaupa plastpoka. Þá man ég eftir
hamppokunum úti í bíl og blóta
hljóðlega í barm mér og reyni að
komast upp með einn og aðeins
einn poka sem ég troðfylli þangað
til hann rifnar óumflýjanlega sem
kostar það að ég þarf oftar en ekki
að kaupa annan. Nota svo fimm,
sex kreppupoka og skakklappast
út úr búðinni með óbragð í munni.
Færi svo hippapokana mína frá,
svo höfrungadrepandi plastpok-
arnir mínir komist fyrir í skottinu.
Ég reyndi á tímabili að færa mig
yfir í kassana en þeir eru bara
ekki alltaf í boði og það heillar mig
ekki að fara tvær ferðir með kassa
úr bílnum þegar heim er komið.
En þegar út í bílinn er komið
hættir verslunarferðin að vera
verslunarferð og breytist í kapp-
hlaup um að komast heim. En
vandamálið er að ég er, auk þess
að vera semi-nískur og þrátt fyrir
að vera dagsfarsprúður að jafnaði,
alveg sérlega vegavondur maður.
Jafnvel á góðum degi, þegar ég er
ekki nýbúinn að kaupa plastpoka,
er ég reiður og leiðinlegur í um-
ferðinni. Sveigi milli akreina eins
og unglingur og hangi í skottinu á
gömlu fólki þegar það dirfist yfir á
vinstri akrein.
En núna, þegar grábölvaður
Hjálmar Sveinsson og allir hans
hippavinir í borgarstjórninni,
eru búnir að standa fyrir þessu
gengdarlausa einelti á okkur bíl-
stjóra einkabílanna með því að
þrengja götur og setja nokkra
metra af hjólaköflum hingað og
þangað um borgina, má ekkert
út af bregða því eftir magninn-
kaup á pokum verð ég alveg
tjúllaður undir stýri. Það þarf því
að gaumgæfa sérstaklega hvaða
leið er valin heim í Hlíðarnar svo
ég bókstaflega nagi leðrið ekki
af stýrinu af bræði. Hversu erfið
heimleiðin er fer reyndar eftir því
í hvaða búð var verslað og hversu
mikið Hjálmar og félagar hafa sett
mark sitt á nærumhverfið. Hafi ég
til dæmis verið að kaupa tilbúinn
kjúkling í Melabúðinni verð ég að
forðast Hofsvallagötuna. Ég þræði
mig því í gegnum Melana eins og
drukkinn maður í ratleik, íbúum
þar örugglega til mikillar ánægju,
án þess svo mikið sem að sjá eitt
fuglahús. Hafi ég svo lent í poka-
kaupum í Bónus í Þingholtunum
legg ég ekki í að þvera Snorra-
brautina því þá leitar hugurinn
ósjálfrátt aftur til þeirrar sælutíðar
þegar sú ágæta braut hentaði til
aksturs bifreiða. Aftur keyri ég því
upp og niður restina af hverfinu,
snælduvitlaus eftir pokaútgjöldin.
Yfirleitt blessast þetta þó án
teljandi vandræða. En síðasta
púslið í verslunarferðinni, þótt þar
komi Hjálmar og kó ekki við sögu,
er veðrið. Ef það er rigning og rok
í kaupbæti, ofan á kannski þrjá
nýkeypta burðarpoka, þá skal fólk
hafa varann á og ef það sér mann
með sturlunarglampa í augunum,
hálfan út um gluggann á gráum
Ford Focus í svigi á milli akreina,
bölvandi gömlu fólki, með rifinn
bút af Bónuspoka til áhrifaauka.
Það er þó engin ástæða til að
hringja á lögregluna. Þetta er
væntanlega bara undirritaður á
heimleið úr innkaupaferð. Þetta
lagast allt um leið og kexpakk-
inn, sem vonandi komst með,
kraminn ásamt öllum hinum vör-
unum í einum troðfullum gulum
plastpoka – fyrir utan afganginn
í glæru kreppupokunum sex, að
sjálfsögðu.
Te
ik
ni
ng
/H
ar
i
Haraldur
Jónasson
hari@
frettatiminn.is
HELGARPISTILL
44 viðhorf Helgin 16.-18. október 2015
✶ ✶ ✶ ✶
„Það er ekki oft sem
ævintýrasögur koma mér
á óvart, en Gunnari tókst
það svo sannarlega hér.“
BHÓ / Fréttablaðið (um SteinSkrípin)
Æsispennandi saga sem
sækir efnivið jafnt í
þjóðararfinn og erlendar
hrollvekjur svo lesandinn
er á nálum allt
til söguloka.
www.forlagid.is | Bókabúð Forlagsins | Fiskislóð 39