Dagblaðið Vísir - DV - 19.04.2013, Blaðsíða 31

Viðtal 31Helgarblað 19.–21. apríl 2013
annan bíl og okkur sagt að ekki væri
pláss fyrir hann í bílnum.
Það var almyrkt. Það eru engar
götulýsingar í þorpum sem þessum
og fáir á ferli.
Bílarnir lögðu af stað. Okkar síðast.
Reyndar beið bílstjórinn dágóða
stund eftir að hinir voru farnir áður en
hann lagði af stað.“
Skildar eftir í læstum bíl
„Hann hafði aðeins keyrt í stutta
stund þegar hann stöðvaði bílinn
úti í vegkanti. Hann sagði okkur að
við þyrftum að bíða í fimm mín-
útur. Við tókum eftir því að hann leit
stöðugt í kringum sig og virtist vera
að bíða eftir einhverju. Við spurðum
hann af hverju hann stöðvaði bílinn,
sögðumst hræddar um að missa af
hópnum en annaðhvort skildi hann
litla ensku eða hann þóttist ekki skilja
okkur. Hann sýndi okkur litla hlut-
tekningu.
Eftir dágóða bið þá hélt hann aft-
ur út á veginn og við í hópnum fórum
að taka ró okkar á ný. Það entist ekki
lengi. Skömmu síðar komum við að
þorpi og þar stöðvaði hann aftur bíl-
inn. Okkur til skelfingar steig hann
út, læsti bílnum og fór. Hann skildi
okkur eftir í læstum bílnum. Þarna
sátum við í niðamyrkri í bílnum ein-
ar og yfirgefnar og skelfingin byrjaði
að grípa um sig. Karlmenn úr þorpinu
hópuðust að bílnum, börðu á hann
og reyndu að komast inn í hann. Við
vorum farnar að gráta af angist, við
vissum ekki hvar við vorum og vor-
um allslausar enda farangurinn víðs-
fjarri.“
Mannránið
„Okkur fannst við bíða í heila eilífð, en
ég trúi því að við höfum verið þarna
í um fimmtán mínútur. Skyndilega
kom stór vörubíll eftir veginum, á
ofsahraða. Hann snarstöðvaði við bíl-
inn okkar. Úr vörubílnum stökk ung-
ur karlmaður með svartan klút yfir
andlitinu svo rétt rifaði í augun. Hann
hafði lykil að bílnum og opnaði hann
og settist í bílstjórasætið.
Hann stillti tónlistina í botn og ók
af stað á ofsahraða án þess að skeyta
um okkur.
Við kölluðum margoft til bíl-
stjórans og báðum um skýringar. Að
hann lækkaði tónlistina og segði okk-
ur hvert við værum að fara. En hann
brást við með því að hlæja. Nú hafði
mikil skelfing gripið um sig í hópnum.
Einhverjar öskruðu, aðrar voru í losti,
sumar grétu.
Við reyndum að kalla á hjálp – bíl-
stjórinn horfði á okkur með illilegu
augnaráði á meðan hann talaði í sím-
ann. Ég varð stjörf. Mér varð mjög
flökurt og hugsaði aftur og aftur: Mér
var rænt. Ég sé fjölskyldu mína aldrei
aftur.
Fas hans breyttist algjörlega við
næsta símtal. Hann öskraði af reiði í
símann og við sáum á honum að eitt-
hvað hafði farið úrskeiðis í hans áætl-
unum. Hann fór að keyra í hringi og
við fundum á okkur að hlutirnir voru
að snúast okkur í hag. Það reyndist
rétt. Hann keyrði okkur loks á lestar-
stöðina.“
Grunar stjórnendur um græsku
Viðbrögð stjórnenda sjálfboðaliða-
samtakanna voru engin þegar stúlk-
urnar loks komu á lestarstöðina, að
sögn Ástrósar. Enginn þeirra gekk til
stúlknanna og spurði hvað amaði að.
Af hverju þær kæmu langt á eftir öðr-
um hópsmeðlimum. Skeytingarleysið
var algjört og farangur þeirra hafði
verið skilinn eftir í reiðileysi meðan
stjórnendur héldu áfram för sinni
á lestarpallinn. Sem betur fer fyrir
stúlkurnar hafði lestinni seinkað.
„Við sáum að farangur okkar lá
bara úti á götu. Það var enginn að
hirða um hann. Það var hending að
enginn var búinn að taka hann. Þarna
lá hann bara í hrúgu. Hópstjórinn var
farinn með hópinn á lestarpallinn og
hafði ekki hirt um að taka farangur
okkar með. Ég gruna hann sterklega
um að hafa verið með mannræningj-
unum í liði.
Hann var mjög hissa að sjá okkur
þegar hann sá okkur. Ég kastaði upp
ásamt fleirum og hríðskalf. Ég var í al-
gjöru sjokki.
Ég man ég sat á farangrinum á
lestarstöðinni og hugsaði um næstu
skref. Ég hugsaði: Allt í lagi – ég slapp.
Þetta verður kannski allt í lagi. Áfram
Ástrós – þetta verður allt í lagi – þetta
er bara Indland. Reyndi að peppa mig
upp í að halda áfram.“
Aldrei gert ráð fyrir henni í Goa
Við tók tíu tíma lestarferð í glugga-
lausri gámalest og vanlíðan stúlkn-
anna var algjör. „Við fengum svona
litla koju sem við gátum dvalið í með-
an á lestarferðinni stóð. Ég fór upp
í efri kojuna. Settist þar og breiddi
jakka yfir höfuðið. Ég grét stanslaust
allan tímann með ekka undir jakkan-
um. Ég kann ekki að gráta öðruvísi en
í hljóði.“
Þegar á leiðarenda var komið – til
Goa – kom í ljós að það var ekki pláss
þar fyrir þær átta stúlkur sem sluppu
úr höndum mannræningjanna. Það
hafði einfaldlega ekki verið gert ráð
fyrir þeim á áfangastað og þær sendar
í burtu á afvikinn stað. Þá brotnaði
Ástrós endanlega niður.
„Það var pláss fyrir alla nema okk-
ur. Það var aldrei gert ráð fyrir því að
við kæmumst á áfangastað.
Við vorum sendar í burtu og gert
að dvelja í hrörlegu húsi langt frá höf-
uðstöðvum samtakanna. Þar vorum
við skildar eftir í heimreiðinni með
lykil að húsinu í hönd.
Við gengum inn í húsið sem var
vægast sagt í hræðilegu ásigkomu-
lagi. Á neðri hæðinni bjó fjölskylda og
okkur gert að dveljast á efri hæðinni.
Þar voru fjórar dýnur á gólfinu, tve-
ir plaststólar og salerniskamar á ris-
lofti. Auðvitað er þetta Indland og ég
ætlaðist ekki til að búa á fimm stjörnu
hóteli. En það var ekkert þarna, ekki
rennandi vatn, ekki ljósapera. Ekkert
– og það rann upp fyrir mér ljós. Ég
sá aðstæður mínar skýrt. Við áttum
aldrei að komast til Goa. Ég gat ekki
meira, ég féll saman. Heimurinn
hrundi og ég hringdi heim til foreldra
minna.“
Bresk mæðgin til bjargar
Foreldrar Ástrósar voru í brúðkaups-
afmælisferð í Egyptalandi þegar þau
fengu neyðarkall frá henni. Rösklega
var gengið í að bjarga henni heim
og var hún komin til Íslands einum
og hálfum sólarhring eftir símtalið.
Hún segist aldrei munu hafa komist
heim ef að hún hefði ekki hitt bresk
mæðgin á flugvellinum í Goa sem
tóku hana upp á arma sína.
„Það tókst með miklum dug að
koma mér heim. Ég hringdi í mömmu
og hún heyrði strax að eitthvað mik-
ið hefði komið upp á. Hún heyrði að
ég var í algjöru taugaáfalli. Það eina
sem hún vissi var að eitthvað mjög
alvarlegt hefði komið fyrir og ég þyrfti
að fara strax heim. Ég var mjög sam-
hengislaus í minni frásögn því ég var
í svo miklu áfalli. Hún hringdi í mig á
fimm mínútna fresti og lýsti fyrir mér
mismunandi leiðum sem ég gæti far-
ið. Lokaniðurstaðan varð sú að ég
flaug frá Goa til Mumbai og þaðan í
gegnum London til Íslands.
Ég trúi á verndarengla, sérstaklega
eftir þetta. Móðir mín hafði beðið mig
um að leita eftir góðlátlegum and-
litum á flugvellinum í Goa. „Finndu
einhvern á sömu leið og þú,“ sagði
hún, viss um að gott fólk kæmi mér
til bjargar. Ég skimaði í kringum mig.
Grátbólgin og bar það utan á mér að
hafa lent í miklu áfalli. Þá sá ég útund-
an mér bresk mæðgin. Þau settust við
hliðina á mér og keyptu sér samloku.
Þau spurðu mig hvort ég væri ein á
ferð og hvort allt væri í lagi. Ég rakti
fyrir þeim sögu mína í stuttu máli og
þau sýndu mér samkennd og komu
mér til bjargar.
Þau tóku mig að sér. Eins og ég
væri litla barnið þeirra. Ég hefði ekki
komist heim án þeirra. Ég var í svo
slæmu ásigkomulagi. Þetta efldi trú
mína á mannkyninu. Það er til gott
fólk. Þau fengu að breyta flugsæt-
unum og sitja við hliðina á mér. Þau
höfðu farið þetta svo oft áður. Héldu
í höndina á mér alla leið, klöppuðu
mér og hughreystu.“
Þáði áfallahjálp
Ástrós þáði áfallahjálp hjá áfallateymi
Landspítalans við heimkomuna eftir
ráðleggingu systur sinnar. „Áfallið
var mikið í þessari bílferð. Hann mun
alltaf sitja í mér, óttinn sem ég fann
fyrir þegar ég hugsaði að ég kæm-
ist aldrei heim, sæi ástvini mína ekki
framar. Aldrei finnast.
Ég var heppin. Ég slapp úr greip-
um mannræningja. Ég trúi að mann-
ránið hafi verið ætlað til mansals. Ég
komst að því þegar ég kom heim að
stjórnandi sjálfboðaliðasamtakanna
var eftirlýstur af Interpol.
Kærastinn minn, Hugi, sótti mig út
á flugvöll og fór strax að hlúa að mér.
Ég er líka svo heppin að ég á systur
sem starfar sem meðferðaraðili, sem
músíkþerapisti. Hún vinnur á geð-
deild Landspítalans og þegar hún var
búin að heyra í mér sagði hún mér að
verða mér úti um áfallahjálp. Ég gerði
það. Sá sem veitti mér áfallahjálpina
fór með mér í gegnum þessa reynslu,
skref fyrir skref og hvatti mig strax til
að nýta hana í eitthvað gott. Það væri
mögulega einhver ástæða fyrir því að
ég hefði lent í þessu. Það væri einhver
sem vildi opna augu mín fyrir þessu
og ég mætti ekki bara loka á það,
leggjast niður og gráta.“
Erfitt að kveðja drauminn
Ástrós tókst að komast yfir áfallið með
góðri hjálp. En henni fannst erfiðast
að kveðja drauminn sem hún hafði
átt svo lengi.
„Mér fannst svolítið erfiður tími,
þessar sjö vikur sem ég hefði átt að
vera úti. Að kveðja drauminn. Um leið
og sá tími var liðinn léttist þetta allt
saman. Ég þurfti auðvitað að vinna
svolítið í sjálfstraustinu. Ég kenndi
mér svolítið um þetta – að ég hefði
hundsað viðvörunarmerkin sem
höfðu birst yfir vikuna. Af því ég er líka
svolítið þessi týpa sem vill hafa allt á
hreinu. Hugi og móðir mín ráðlögðu
mér einmitt fyrir ferðina að slaka
aðeins á. Leyfa hlutunum að gerast.
Mamma sagði við mig: Þú þarft ekki
alltaf að vera með allt á hreinu.
Það situr svolítið í mér að hafa ekki
bara verið ég sjálf. Hefði ég verið með
allt á hreinu og verið með allt úti, þá
trúði ég á tímabili að þetta hefði ekki
gerst.“
Ástrós ákvað að nýta skelfi-
lega reynslu sína til góðs. Lokaver-
kefni hennar í BA-námi í stjórn-
málafræði og fjallaði um viðbrögð
„Ég hugsaði aftur
og aftur: Ég sé fjöl-
skyldu mína aldrei aftur.
Hópstjórinn eftirlýstur af Interpol
„Hópstjórinn var farinn með hópinn á
lestarteinana og hafði ekki hirt um að
taka farangurinn okkar með. Ég gruna
hann sterklega um að hafa verið með
mannræningjunum í liði,“ segir Ástrós
og segist hafa komist að því við heim­
komuna að hann hafi verið eftirlýstur af
Interpol. MyndIr SIGtryGGur ArI