Dagblaðið Vísir - DV - 28.02.2014, Blaðsíða 38

Helgarblað 28. febrúar 201430 Fólk Viðtal
sumarið réð hún sig í ferðatívolí og
ferðaðist um allt Sjáland í hjólhýsi
ásamt móður sinni og stjúpa.
„Það var mjög merkileg lífs-
reynsla. Ég kynntist síðan Dan-
mörku vel í gegnum þetta ferða-
tívolí, en þar seldi ég lakkrís og
popp og steikti hamborgara. Við
bjuggum í hjólhýsi sem stjúpi minn
hafði keypt og við drógum það um
allt Sjáland og sváfum í því á hinum
og þessum stöðum. Það var mjög
skemmtilegt.“
Heimsótti föður sinn í fangelsið
Að loknu stúdentsprófi í Danmörku
lá leiðin aftur heim til Íslands.
„Ég saknaði Íslands og fannst ég
hafa fjarlægst fjölskyldu mína þar.
Því flutti ég aftur heim og bjó hjá afa
mínum þangað til hann dó. Ég er
því fegin í dag því við vorum alla tíð
náin og það hefði orðið mér óbæri-
legt að hafa ekki átt þessi fáu ár með
honum áður en hann kvaddi,“ segir
Líf.
Eitt af því sem kallaði á hana var
að kynnast líffræðilegum föður sín-
um, en hann hafði hún ekki hitt síð-
an hún var barn.
„Ég ólst ekki upp hjá líffræðileg-
um föður mínum. Hann kom ekkert
til sögunnar fyrr en ég fluttist aftur
heim frá Danmörku, þá um 21 árs.
Þá kynntist ég honum á mínum
forsendum,“ segir hún.
„Hann hafði átt erfitt uppdrátt-
ar og var meðal annars sendur á
Breiðavík í æsku. Félagslegar að-
stæður hans voru erfiðar og þegar
hann varð fullorðinn leiddist hann
út í neyslu. Hann hafði því ekki tök
á því að koma að uppeldi mínu.
Ég vissi samt alltaf af honum og
fór meira að segja einu sinni að
heimsækja hann í fangelsi. Hann sat
inni á Litla-Hrauni og föðuramma
mín fór með mig í rútu að hitta
hann. Það var óþægileg lífsreynsla.
Ég var frekar ung, held ég hafi ekki
verið nema fimm ára gömul, og fékk
martröð yfir því. Mamma bannaði
ömmu síðan að fara aftur með mig
þangað.“
Var ekki tilbúin
„Ég hafði óljósar hugmyndir um
Bárð, föður minn. Mamma sagði
mér alltaf að hann væri góður mað-
ur sem hefði misst fótfestuna í líf-
inu og hún talað ávallt vel um hann.
Mamma mín er ekki mikið fyrir að
halda hlutum leyndum. Börn þurfa
náttúrlega að hafa ákveðinn þroska
til þess að skilja hlutina, en við höf-
um alltaf talað mjög opinskátt um
þetta. Ég vissi því vel af fortíð föður
míns.“
Eftir að Bárður hafði náð sér á
strik vildi hann hitta dóttur sína, en
Líf var ekki tilbúin.
„Þegar ég var tólf eða þrettán
ára hafði mamma hans samband
við mig og sagði: „Hann Bárður vill
hitta þig.“ En ég var ekki tilbúin. Ég
vildi ákveða þetta sjálf og ákvað að
hitta hann og kynnast honum sem
manni en ekki sem föður. Og það
gerðist svo þegar ég flutti frá Dan-
mörku. Þá fann ég þessa þörf fyrir
að hitta hann.“
Smakkaði sushi í fyrsta sinn
„Þetta er mér mjög minnisstætt,“
segir Líf er hún rifjar upp stundina
sem hún og faðir hennar hittust. „Ég
hringdi í hann og við mæltum okk-
ur mót. Hann bjó á Langholtsvegi
á þessum tíma og bauð mér heim
til sín þar sem hann bauð mér upp
á sushi og miso-súpu. Þetta var í
fyrsta sinn sem ég smakkaði sushi
og ég held að Bárður hafi hrein-
lega skapað sushi-trendið á Íslandi.
En þetta var góð lífsreynsla. Það var
strax eins og við værum vel tengd og
ættum margt sameiginlegt. Hann
var búinn að vera edrú í mörg ár og
hafði unnið vel í sjálfum sér.“
Hvað ef …
Faðir Lífar fór í stífa meðferð til
Bandaríkjanna og gjörbreytti lífi
sínu. Enginn í kringum hann hefði
trúað því að svo langt leiddur maður
gæti náð svo vel tökum á lífi sínu. Til
þess þarf maður að hafa bein í nef-
inu og vera gæddur einhverjum innri
krafti sem er fágætt eftir jafn erfiða
æsku og Bárður þurfti að upplifa.
„Mér er oft hugleikið „hvað ef ...“
Hvað ef þessi maður sem hafði trú á
Bárði hefði ekki komið því til leiðar að
hann færi í meðferð til Bandaríkjanna?
Hvað ef hann hefði drepið sig í neysl-
unni? Ég er þakklát fyrir það að einhver
hafði trú á honum og gaf mér tækifæri
til að kynnast honum upp á nýtt. Stund-
um þarf bara einhvern einn til að vísa
veginn og hafa trú á okkur,“ segir Líf.
Eru bestu vinir í dag
Samband hennar og Bárðar er þó
gott í dag.
„Samskipti fólks eru viðkvæm og
við þurfum að vanda okkur í öllum
samskiptum við alla. Og við höfum
gert það. Við höfum aldrei rifist um
neitt sem máli skiptir þó hann tuði
óþarflega mikið yfir þjóðmálunum
sem við erum nú samt sammála um.
Við hittumst reglulega og borðum
saman, oftast fisk sem hann veiðir,
og höfum náð að mynda mjög góð
og heil tengsl. Við erum bestu vin-
ir í dag. Ég kalla hann reyndar ekki
pabba, ég kalla hann Bárð. En börn-
in mín kalla hann afa og hann er
þeim mikill afi.“
Langaði í yngri systkini
Sem barn saknaði Líf þess ekki sér-
staklega mikið að eiga ekki föður
því hún eignaðist ung stjúpföður
sem hefur alla tíð reynst henni vel.
„Mamma mín kynntist stjúp-
föður mínum þegar ég var níu ára.
Þau giftu sig og hann er uppeldis-
faðir minn. Hann er góður maður
og hefur reynst mér stoð og stytta
og öll hans fjölskylda líka. Ég kalla
til dæmis foreldra hans ömmu og
afa. Og þó að hann og mamma séu
skilin þá er ég enn í sambandi við
hann í dag,“ segir hún.
„Kannski saknaði ég þess á ein-
hverjum tímapunkti að eiga ekki
pabba en ég held að ég hafi sakn-
að þess meira að eiga ekki yngra
systkini. Ég á bróður sem er fjórum
árum eldri en ég, en við ólumst
ekki upp saman, svo ég var alin
upp sem einbirni og ég öfundaði
vinkonur mínar af því að eiga
systkini.“
Varð döpur yfir laununum
Eftir að hafa prófað bæði sálfræði og
dönsku við Háskóla Íslands fann Líf
loksins sinn stað.
„Árið 2001, eftir að hafa
eignast son minn, skráði ég mig í
Kennaraháskólann og útskrifaðist
sem grunnskólakennari þremur
árum síðar. Þá fann ég mig loksins í
einhverju,“ segir hún.
„Ég byrjaði í rauninni á því að
fara í verkfall. Á þessum tíma var ég
einstæð móðir og vann við frétta-
þýðingar á RÚV samhliða kennara-
starfinu. Það á auðvitað ekki að vera
þannig að maður þurfi að vinna
mörg störf. Maður á að geta ver-
ið í einu starfi og haft nægar tekjur
af því. Þegar ég fékk fyrsta launa-
seðilinn minn sem grunnskóla-
kennari þá varð ég frekar döpur.
Launin voru ekki há og hafa lítið
batnað síðan. Þannig að ég kenndi í
tvö ár en fékk síðan tækifæri til þess
að vinna við almannatengsl sem var
miklu betur borgað.“
Hugsar sífellt um kennsluna
„Maður skilgreinir sig svolítið út
frá því sem maður gerir og þrátt
fyrir að ég hafi bara kennt í þessi
tvö ár fyrir tíu árum er ég ennþá
alltaf að hugsa um hin og þessi
verkefni sem gætu verið skemmti-
leg og gefandi í kennslu. Kennsla
er svo skapandi og breytileg. Fjöl-
breytt og frjó í síbreytilegu og
krefjandi umhverfi. En í augna-
blikinu uppfyllir pólitíkin þessa
þörf mína á vissan hátt. Ég sit í
skóla- og frístundaráði fyrir Vinstri
græn, þar sem hlutverk okkar er
meðal annars að vera stefnumót-
andi. Svo kem ég líka að skólastarfi
sem móðir. Þannig sit ég einhvern
veginn á þremur stöðum við þetta
borð og tel mig hafa ágæta yfir-
sýn yfir málaflokkinn. Ég held líka
að borgarstjórn hafi gott af því að
fá grunnskólakennara þar inn. Er
ekki komið nóg af tónlistarfólki
annars?“ segir Líf kímin.
Erfitt að vera einstæð
Líf var einstæð móðir í fjögur ár og
segir þann tíma hafa verið nokkuð
strembinn.
„Það var erfitt og snúið. Barns-
faðir minn var fjarverandi lengi
framan af svo ég bar ein ábyrgð á
uppeldi sonar míns. Það voru engar
skipulagðar pabbahelgar eða neitt
slíkt svo ég var mjög mikið ein með
strákinn. En það var á vissan hátt
auðvelt líka því það er erfitt að vera
í slæmri sambúð. Þá er betra að
vera bara einn. En þetta var ákveðið
verkefni og ég tókst bara á við það.
Maður þurfti að skipuleggja sig vel.
Ég var í tveimur störfum og foreldrar
mínir hjálpuðu mér mikið.“
Fann ástina á bókasafninu
„Við mæðginin bjuggum svo tvö ein
um skeið. Það var góður tími og við
urðum mjög náin. Einn daginn fór ég
svo ein á bókasafnið og hitti núver-
andi sambýlismann minn, Snorra
Stefánsson, þar sem við vorum að
leita að þýddum fræðiritum. Þannig
hljómar að minnsta kosti opin bera
útgáfan!“ segir Líf og glottir.
„Ég sannfærði hann um byrja að
búa með mér með þeim rökum að
ég væri einstaklega minnug á tölur.
Hann komst svo að því um daginn
að það var aðeins orðum aukið en
það virðist ekki hafa komið að sök.
Við erum bæði Vesturbæingar að
upplagi þannig að það kom aldrei
annað til greina en að búa í Vestur-
bænum. Það er frábært að geta
gengið niður í fjöru og niður í bæ
eða farið með börnin í Hljómskála-
garðinn.“
Vildi verða eins og Jósefína Baker
Líf segir það skemmtilegasta hafa
verið að eignast börnin.
„Ég eignaðist þau öll með keisara
og aðgerðin sjálf var kannski ekkert
skemmtileg. Ég reyndi að fæða fyrstu
tvö en það gekk ekki sem skyldi svo
þau voru tekin með keisara. Börn-
in voru öll, nema yngsta dóttir mín,
í framhöfuðsstöðu. Þá er sagt að
þau vilji horfa á stjörnurnar þegar
þau fæðast. Það hljómar göfugt en
er ekkert skemmtilegt fyrir mömm-
una sem er að reyna að fæða þau. Ég
var mjög þreytt eftir fyrstu tvö börn-
in en seinni keisaraskurðirnir voru
skipulagðir svo það var allt annað
og mikið betra.“
Líf er afar barngóð og segja má
að draumurinn um stórt barna-
heimili hafi ræst.
„Ég ætlaði einu sinni að verða
eins og Jósefína Baker. Ég horfði á
heimildamynd um hana þegar ég
var tólf ára, en hún hafði keypt sér
franskt sveitasetur og ættleiddi svo
börn. Húsið var alveg fullt af börn-
um og ég hugsaði með mér „Vá, mig
langar að verða svona“.“
Vill gera heiminn betri
Líf hóf formlega þátttöku í pólitík
árið 2010 er þá hún gaf kost á sér í
annað sætið hjá Vinstri grænum í
Reykjavík.
„Ég var búin að vera í Vinstri
grænum nánast frá upphafi en
aldrei tekið þátt með beinum hætti
í starfinu. Það blundaði þó alltaf í
mér að láta mig málin varða og ég
hef alltaf haft þörf fyrir leggja mitt á
vogarskálarnar til að gera heiminn
betri,“ segir Líf.
„Ég held að kennsla sé ein leið
til þess. Ég hef þessa hugmynd um
að einhver einn geti skipt öllu máli,
eins og til dæmis kennari eða vin-
ur, og vil að börn sem alast upp við
félagslega erfiðar aðstæður sjái að
það sé einhver sem þykir vænt um
þau og hafi trú á þeim. Og kannski
hefur það eitthvað með uppeldi
manns að gera og hvaðan maður
kemur. Það kom einhvern veginn
aldrei neitt annað til greina en að ég
yrði félagshyggjukona sem léti mig
samfélagið varða. Ég vona síðan að
ég fái umboð til þess í vor og fái að
starfa sem mest á vettvangi borgar-
innar sem borgarfulltrúi,“ segir Líf
að lokum og fýkur út í vindinn, full
af eldmóði. n
„Þegar ég var tólf
eða þrettán ára
hafði mamma hans sam-
band við mig og sagði:
„Hann Bárður vill hitta
þig.“ En ég var ekki tilbúin.
Ég vildi ákveða þetta sjálf
og ákvað að hitta hann
og kynnast honum sem
manni en ekki sem föður.
„Barnsfaðir minn
var fjarverandi
lengi framan af svo ég
bar ein ábyrgð á uppeldi
sonar míns.
Náðu góðum tengslum „Við erum
bestu vinir í dag. Ég kalla hann reyndar
ekki pabba, ég kalla hann Bárð. En börnin
mín kalla hann afa og hann er þeim mikill
afi,“ segir Líf um líffræðilegan föður sinn.