Valsblaðið - 01.05.2012, Blaðsíða 55

Valsblaðið2012 55

EftirJónGuðmundsson
Engir draumar um frægð og frama
Það var gaman að koma til Þýskalands.
Gjörsamlega allt annar heimur hvað alla
aðstöðu snerti og allt. Við vorum í nokkra
daga í Barsinghausen, þjálfunarbúðum
þýska landsliðsins.
Það var ekkert inn í myndinni að reyna
fyrir sér sem knattspyrnumaður í Þýska-
landi, hvarflaði ekki að okkur. Það voru
engir útsendarar að fylgjast með okkur.
Við fengum samt krítík í blöðunum og
einstaka maður fékk hrós. En mér datt
allavega ekki hug að verða atvinnumaður
í knattspyrnu. Albert Guðmundsson spil-
aði með okkur fyrsta leikinn í Hamborg.
Hann var frægur maður, þá hættur sem
atvinnumaður og því ekki í formi. Hann
staðsetti sig á miðjum vellinum , vildi fá
boltann til að geta matað okkur hina.
Valur – KR
Það var góður andi milli okkar Vals-
manna og strákanna í hinum liðunum, ja
kannski einhver smá rígur mill okkar og
KR-inganna. Okkur fannst ekkert verra
ef KR tapaði, án þess að við værum neitt
að nudda þeim upp úr því.
Það var sáralítið verið að reyna að ná í
menn á milli félaga. Það var samt reynt
með mig. Einu sinni vantaði mig vinnu.
Þá vann móðursystir mín hjá Haraldi
Árnasyni heildsala. Þar voru tveir miklir
KR-ingar, Sigurður Halldórsson og bróð-
ir hans. Frænka mín nefnir þetta með
vinnu handa mér. Þegar bræðurnir vissu
hver væri að falast eftir vinnunni sögðu
þeir að það væri sjálfsagt mál … með því
skilyrði að ég gengi í KR.
Sumarið þegar við verðum Íslands-
meistarar fórum við í ágúst til Þýska-
lands. Þá áttum við eftir tvo leiki. Þann
fyrri við Fram og svo leik við KR sem
var úrslitaleikur. Í mótinu voru þá leiknir
fimm leikir, það var allt og sumt.
Þó við hefðum orðið Íslandsmeistarar
var Skaginn með besta liðið. Eiginlega
var það heppni að við unnum Skagann.
Mig minnir að staðan hafi verið 3–0 fyrir
Val þegar Skagamennirnir loksins rönk-
uðu við sér. Þeir skoruðu tvö mörk svo
við sigruðum 3-2. Þeir voru með svaka-
lega fínt lið á þessum tíma, gullaldarlið-
ið. Það voru ekki allir sem náðu að sigra
þetta lið. Leikirnir við KR og Fram voru
líka mjög erfiðir.
Þessi meistaraflokkshópur frá 1956
hélt mikið saman í mörg mörg ár á eftir.
Rothögg og hvað svo …?
Ég spilaði alltaf það sem kallað var
vinstri víng, var sem sagt sóknarmaður. Í
leiknum við Fram kemur eitt sinn sem
oftar sending fyrir markið. Ég stekk upp
og skalla og man síðan ekki neitt. Þegar
ég kemst til meðvitundar á ný er verið að
stumra yfir mér. Strákarnir segja mér að
láta ekki svona, standa upp því ég hafi
skorað mark. Þeir héldu að ég hefði verið
að leika þetta, héldu að ég hefði verið að
fiska víti en ég steinrotaðist og vissi ekk-
ert af mér. Ég var nú hálfringlaður og
ætlaði að fara útaf en Einar Halldórsson
sagði mér bara að halda áfram og jafna
mig og ekkert vesen og við unnum 4-2.
Þetta var þá þannig að um leið og ég
skallaði boltann kom markmaðurinn út
og í stað þess að slá boltann þá sló hann
mig í höfuðið. Markmaður þessi hét Geir
Kristjánsson og var mjög litríkur og
kúnstugur leikmaður.
Áhugalaus um að leika með
landsliðinu
Svo var það árið 1957 að ég var kallaður
inn í æfingahóp fyrir landslið en áhuginn
var nú ekki meiri en það að ég sinnti því
ekki. Úr því fer þetta nú að þynnast hjá
mér. Á þessum árum var allt annar andi í
fótboltanum. Nú eru menn alltaf að reyna
að sjá fyrir sér einhverjar leiðir til út-
landa. Það er eins og allir séu að stíla inn
á að gera samninga við útlend félög.
Þetta þekktist ekki, ja nema auðvitað Al-
bert Guðmundsson.
Keppnistímabilið í meistaraflokki hófst
með Reykjavíkurmótinu á vorin og leik-
inn einn leikur við hvert lið og þannig
var Íslandsmótið líka og allir leikirnir á
Melavellinum.
Taktík og einn leikur á grasi
Við hugsuðum ekki mikið um taktík í þá
daga. Þjálfunin var í raun sáralítil. Þetta
var aðallega úthaldsþjálfun. Það var lítið
um taktík inn á vellinum staðsetningar og
slíkt. Hver og ein æfði svo tækni fyrir
sig. Margir voru samt mjög góðir fót-
boltamenn og gætu jafnast á við góða
leikmenn í dag. Annars er því ekki sam-
an að jafna að leika og æfa á möl eða á
grasi eins og gert er nú. Ég spilaði einn
meistaraflokksleik á grasi, í Laugardaln-
um. Ég náði því. Reyndar spilaði ég á
grasi í Þýskalandsferðinni 1956.
Góðir félagar í Val í Þýskalandsferðinni
1956, í Barsinghausen, frá vinstri, Gunnar
Gunnarsson, Ægir og Hörður Felixson.
Léttir Valsmenn í Þýskalandsferðinni góðu 1956. Frá vinstri, Sigurður Sigurðsson,
Cido, Hilmar Magnússon, Valur Benediktsson, Þorkell Gíslason, Hermann Her-
mannsson, Ægir og Gunnar Gunnarsson.