Valsblaðið - 01.05.2013, Qupperneq 73

Valsblaðið 2013 73
Þorsteinn Haraldsson
tók saman
(Opið bréf til hópstjórans í hópi x,).
Kæri bróðir í Kristi!
Hvort sem ég þekki þig eða hefi aldrei kynnst þér, þá bið ég
þig taka við þessum línum og hjálögðum athugasemdum um þá
drengi, fyrir hverra sálir þér hafið nú verið skipaður hirðir. Já
hirðir segi ég, þó ekki sé það með öllu rétt. Hirðirinn er Jesús
Kristur sjálfur. Í verkinu erum við hundar hans. Fyrirgefðu, ef
orðið kemur illa við þig. Ég hef eitt sinn verið hirðir eða smali
og þá kunni ég að meta hundinn, sem fylgdi mér af tryggð, leit-
aði kindurnar uppi, gelti svo þær heyrðu til mín. Ég á ekki betri
ósk hópstjóra til handa en að vera búinn góðum eiginleikum
smalahundsins: Tryggð, þolgæði, þefvísi o.s.frv. Þegar smala-
hundur sér eitt lambanna vera að draga sig út úr hópnum, lítur
hann á húsbónda sinn, hirðinn eins og hann vilji spyrja: „Á ég?“
Við minnstu bendingu þýtur hann af stað yfir stokka og steina
og lætur ekki staðar numið fyrr en lambið er komið aftur í
hjörðina. Vel þjálfaður smalahundur gerir ekkert án þess að líta
til hirðingjans og kanna vilja hans. Sambandið milli smala og
hunds er ætíð fallegt. Hundurinn liggur við fætur smalans ávallt
reiðubúinn, ávallt húsbónda sínum hollur; þó að smalinn sendi
hann hátt til fjalls í steikjandi sólarhita eða brakandi frosti, urrar
hann aldrei, því hann er ávallt hlýðinn. Komi hann svitastorkinn
og með tunguna lafandi af þreytu úr kjaftinum og fái hann vin-
gjarnlegt orð eða vinalegt klapp á kollinn lýsir gleðin úr augum
hans, hann stekkur upp af kæti – af þakklæti gagnvart smalan-
um. Verði hann fyrir skömmum, verði hann jafnvel barinn, legg-
ur hann þó ekki á flótta, urrar ekki heldur en skríður að fótum
smala síns og heldur sig þar og tekur við kenningu sinni, treystir
honum og er honum tryggur. Vel þjálfaður hundur þekkir fé
húsbónda síns og og sækir það upp til fjalla og niður í dali, eltir
það fram á bjargbrúnir en lítur þó alltaf um öxl til að lúta stjórn
húsbónda síns. Hann er fljótur að læra. Honum er ekki rótt fyrr
en hann hefur náð öllu fénu í hús um kvöldið og kátur þegar
hann undir stjórn smalans hefur getað sparað honum margan
sprettinn og margt sporið. Svona var hundurinn minn þegar ég
var smali; og þegar ég á leiðinni heim til Íslands leit yfir farinn
veg í hópstarfi mínu, sá ég að að ég stóð honum langt að baki í
starfi mínu undir stjórn míns hirðis. Ég skammaðist mín inni-
lega fyrir að hundurinn undir stjórn ekki betri eða vísari hirðis
en ég var, skyldi sýna mér meiri trúfestu en ég gerði gagnvart
mínum Herra og frelsara sem ég ég á allt upp að inna; því bað
ég þess að eftirmaður minn í hópstarfinu mætti öðlast meira af
eiginleikum hundsins en ég, og gæti rækt köllun sína af meira
þolgæði, visku, auðmýkt og guðsótta en ég.
Þinn hjartfólgni vinur og bróðir
FR. FRIÐRIKSSON
Reykjavík, Íslandi
Smalahundurinn
Hirðisbréf sem séra Friðrik Friðriksson
ritaði óþekktum eftirmanni sínum og birt var í
mánaðarblaði KFUM í Danmörku 1897, þýðing
Stefán Örn Stefánsson arkitekt