Valsblaðið - 01.05.2013, Qupperneq 83

Valsblaðið 2013 83
eftir Þorgrím Þráinsson
ekki með sér áhyggjur af morgundeginum,
og af þeim sökum hafi stundum kreppt
nokkuð að Þorbirni og jafnvel blásið kalt
um hann: þá stóð hann aldrei einn; hann
átti alltaf það hlýja skjól sem aldrei brást
honum. Það skjól var móðir hans, ekkjan
Þorbjörg Grímsdóttir. Hún þreyttist aldrei
í ást sinni og takmarkalausri umhyggju
fyrir þessu yngsta afkvæmi sínu …
Og hér skiljast leiðir, Þorbjörn Aðal-
björnsson. Þú heldur inn í það ríki sem
ekki finnst á neinu korti. Við hin munum
doka hér enn um stund. Ekki ætla ég að
fella nein tár á kveðjustundinni, það var
þér aldrei að skapi að menn bæru tilfinn-
ingarnar í dropatali utaná sér. Og síst að
mér detti í hug að mæla við þig þá hvim-
leiðu bábilju að þeir deyi ungir sem guð-
irnir elska, því þá væri það þér líkast að
spyrja til baka hvers konar mannverur það
séu sem fylli öll elliheimili á Íslandi …
Þó munt þú aldrei verða svo upptekinn
af neinum hlut eða fyrirbrigði annars
heims að hugur þinn verði ekki hálfur
hjá hetjunum í Val. Og þurfi þeir uppörv-
unar með, munt þú þráðlaust senda þeim
rauðglóandi brýningar.
Vertu stæll, Tobbi minn.
Már Kristjónsson.“
var einmitt gæddur sérstæðum hæfileik-
um til eftirhermu. Maður sem hafði aðra
eins orðgnótt og bjó að slíkum frásagnar-
hæfileikum hefur áreiðanlega aldrei flett
dagblaði til annars en að lesa auglýsingar
íþróttafélaganna. Á tyllidegi í lífi mínu
fyrr á árinu, þegar ég hlaut að flýja land
svo ég kafnaði ekki í vinsældum sam-
borgara minna, heimsótti Þorbjörn konu
mína til að færa mér að gjöf fjórar vand-
aðar hljómplötur og fylgdu tvær minni
gjafir með …
Þorbjörn átti fleiri áhugamál en að
halda sjálfum sér og öðrum í góðu skapi.
Hann hafði mikla ánægju af tónlist. Arms-
trong og Gigli voru hans menn. Þó var
knattspyrnan sem öllu fremur átti hug Þor-
bjarnar, þó ekki beint knattspyrnan ein og
sér í lagi, heldur Knattspyrnufélagið Valur.
Hún var einstök og engu öðru lík um-
hyggjan sem Þorbjörn bar fyrir félaginu
sínu. Ef einhver spyrði mig um trúarskoð-
anir Þorbjörns Aðalbjörnssonar myndi ég
hiklaust svara: Hann trúði á Knattspyrnu-
félagið Val. Eitt mark sem garparnir í Val
höfðu umfram mótherjana var Þorbirni
meiri gleði en hlutabréf í gróðafyrirtæki.
Á sama hátt tók hann sárnærri sér eins og
persónulegt áfall væri að ræða ef þessar
hetjur hans biðu lægri
hlut á leikvellinum. Og
ýmsa stórviðburði innan
lands og utan batt Þor-
björn sjaldnast við
ákveðin ártöl, heldur til-
tekna sigra Valsgarpanna.
Og ef það er líf eftir þetta
líf er ég sannfærður um
að Þorbjörn Aðalbjörns-
son mun um ókomin ár
úr öðrum heimi senda
þessum átrúnaðargoðum
sínum uppörvanir og eld-
heitar hvatningar.
Þótt Þorbjörn Aðal-
björnsson hafi almennt
séð tileinkað sér þau fyr-
irmæli Biblíunnar sem
segja mönnum að fylgja
fordæmi fuglanna og ala
Margir sem eru komnir vel yfir miðjan
aldur muna eftir Tobba sem var stundum
kenndur við Val, en þó ekki síst hversu
oft hann var kenndur að Hlíðarenda!
Þorbjörn Aðalbjörnsson fæddist 21.
nóvember 1932 og bjó alla tíð að Skóla-
vörðustíg 24 A. Tobbi var lágvaxinn,
með stórt og mikið nef og sérkennilegur
að mörgu leyti. Að sögn Ægis Ferdin-
andssonar, fyrrum formanns Vals sem
man vel eftir Tobba, lék Þorbjörn með
yngri flokkum Vals og 1. flokki. Hann
minnist þess að Tobbi hafi ævinlega leik-
ið á kantinum og skorað glæsilegt mark
með 1. flokki, beint úr hornspyrnu í góð-
um vindi. Tobbi var skipverji á varðskip-
unum og þegar hann var í landi var hann
oftar en ekki kenndur og kom þá í Hverf-
iskjötbúðina að Hverfisgötu 50 sem Ægir
rak. Þangað kom Lolli í Val ennfremur.
Ægir segir að Tobbi hafi verið svipuð
týpa og Lolli, hress og skemmtilegur. Líf
hans var víst eitt allsherjarfjör þegar hann
var í landi enda ölið oftast við hendina.
Hann klæmdist við flesta og sagði brand-
ara og kom oft að Hlíðarenda, ýmist til að
leika sér í fótbolta við krakka eða fylgjast
með hetjunum í meistaraflokki.
Þorbjörn Aðalbjörnsson lést 4. ágúst
árið 1977 en eftirfarandi er m.a. annars
að finna í eftirmælum um hann:
,,Þorbjörn stundaði aðallega sjóinn og
aldurtila hans bar einnig að á sjó. Einn
góðviðrisdag hugðist hann taka sér stutt
sund í Nauthólsvíkinni, en missti meðvit-
und, var bjargað og fluttur á Borgarspítal-
ann og þar lést hann örfáum vikum síðar
án þess að komast nokkurn tímann til
rænu. Hann horfði á hinar spaugilegri
hliðar mannlífsins og naut þess sem til-
veran hafði uppá að bjóða. Og einmitt í
hlutverki skemmtilegheitamannsins verð-
ur Þorbjörn mér og öðrum næst ógleym-
anlegur. Hann var í hópi orðheppnustu
manna sem ég hef fyrir hitt. Og svo mein-
fyndinn að fátítt er. Meðan hann var uppá
sitt besta var frásagnagáfa hans slík að
hann gat haldið mönnum föstum og orð-
lausum tímunum saman. Ekki dró það úr
áhrifamætti skemmtunarinnar að Þorbjörn
Tobbi í Val
Eitt mark sem garparnir í Val höfðu
umfram mótherjana var Þorbirni meiri
gleði en hlutabréf í gróðafyrirtæki
Þorbjörn Aðalbjörnsson lék með Val upp í
1. flokk en sjómennskan kom líklega í veg
fyrir að hann spilaði með meistaraflokki.
Þegar Tobbi var í landi mætti hann oft að Hlíðarenda og
lék sér í knattspyrnu við þá krakka sem voru á svæðinu.
Þessi mynd er líklega tekin um miðjan 8. áratuginn en
Tobbi lést árið 1977. Fremri röð f.v.: Inga Vala Jónsdóttir,
Kristjón Másson, Guðrún Haraldsdóttir, Guðni Þór
Jónsson og Pippa. Aftari röð f.v.: Einar Kristinn Jónsson,
Einar Ólafur Haraldsson, Björn og Tobbi – meistarinn
sjálfur og æskulýðsleiðtoginn á Skólavörðustíg.