Gerðir kirkjuþings - 2001, Qupperneq 102

Lokaorð biskups íslands
Herra forseti. Þegar Kirkjuþingi er slitið þessu sinni þá lýkur kjörtímabili sem markar
mikilvæg tímamót í kirkjusögu íslands. Þið, heiðruðu kirkjuþingsmenn, voruð kjörin
til að koma hinni nýju kirkjulöggjöf af stað með setningu starfsreglna. Þið hafið umiið
mikið þrekvirki í þeim efnum, að smíða kirkjuréttinn, móta starfsumhverfið og
vinnubrögð hinnar frjálsu og sjálfstæðu Þjóðkirkju. Það er mikil ábyrgð sem alþingi
íslendinga hefur falið kirkjuþingi. Sú ábyrgð hefur kallað á ný vinnubrögð og mikið
vinnuálag. Það hefur án efa valdið óvissu og óöryggi hjá okkur öllum. Vinnubrögð
hafa slípast og batnað til muna og kröfumar aukist að sama skapi um vandaðri
undirbúning og umbúnað. Ég vil í nafni Þjóðkirkjunnar þakka ykkur fyrir það, sem
þið hafið lagt að mörkum. Ég þakka alla atorku og kraft, alla góða málafylgju, holl ráð
og heilan hug, góðan vilja, einlægni og áhuga og samstarf. Og alla ást á málefninu
sem er kirkja Krists og lífið í hans nafni. Þökk fyrir samveruna hér á kirkjuþingi. Þökk
forseta fyrir trausta stjórn og leiðsögn, þökk starfsliði þingsins og húsráðendum hér
alla þjónustu sem svo ljúflega var látin í té.
Óneitanlega hefur borið talsvert á togstreitu á þinginu um völd og valdmörk. Það er
eðlilegt að tekist sé á og skoðanir séu skiptar og jafnvel verði heitt í hamsi og kapp
hlaupi í kinn. Það hlýtur að vera marks um það að okkur er ekki sama. En okkur ber
öllum að gæta hófs og sýna hvert öðru virðingu. Við verðum öll saman að byggja upp
traust og virðingu kirkjuþings og samstöðu um niðurstöðu þegar hún næst, og sátt um
að vera ósammála þegar svo ber undir. Hef ég jafnan viljað ganga út frá því.
Mér er trúað fyrir ábyrgðarmiklu embætti, embætti sem er og á að vera einingarafl í
kirkjunni. Hef ég viljað reynast þeirri köllun og verkefni trúr. Ég verð að játa að mér
hefur þótt sárt að sitja undir því að vera enn og aftur á kirkjuþingi undanfarið
kjörtímabil tortryggður og vændur um að standa ásamt með kirkjuráði gegn lýðræði
og valddreifingu í kirkjunni. Það er fjarri sanni. Vel má vera að ég og kirkjuráð höfum
á stundum verið of varkár vegna þunga þeirrar ábyrgðar sem við fundum að okkur var
falin er við vorum að feta okkur áfram eftir óvissubraut í nýju landslagi nýrra laga, og
verið ef til vill varkárari en nauðsyn bar til. Ég hef viljað ganga út ffá því að sátt væri
um kirkjulögin og þær málamiðlanir sem þar eru vissulega í ýmsum efnum, að við
létum á það reyna hversu vel okkur tækist að nýta þetta tækifæri sem Þjóðkirkjunni er
veitt með hinum nýju lögum. Það er vitað mál að kirkjulögin eru ekki gallalaus.
Yfírleitt hafa þau samt gagnast vel og starfsreglur sem kirkjuþing hefur sett verið
nytsamlegt verkfæri og farvegir fyrir hið margþætta starf kirkjunnar og stofnana
hennar.
Okkur vefst stundum tunga um tönn þegar við ætlum okkur skilgreina hvað hún er
þessi kirkja sem við þjónum, þessi kirkja sem kennir sig við þjóðina. Og það er ekki
auðvelt að skilgreina það hvemig hinir ýmsu aðilar á þeim víða vettvangi spila saman
í kerfi eða skipuriti. Og það er allt í lagi. Ef við vitum til hvers við erum að þessu. Og
hvert markið er. Það er hátt og það er mikilvægt. Boðun trúarinnar á Jesú Krist, og
lífið í hans nafni. Ekkert er mikilvægara en einmitt það, og aldrei mikilvægara en nú.
Við erum á Kirkjuþingi að þjóna þeim raunvemleika sem er kristin kirkja, ósýnilegui-
en þó svo áþreifanlegur, himneskur en þó svo yfirmáta jarðneskur veruleiki. Guð einn
þekkir söfnuð sinn og nöfn sinna heilögu, trúin ein getur greint kirkju Jesú Krists. Það
er starfsemi sem seint verður unnt að skilgreina, vega og meta á málfari laga og
starfsreglna. Hún er atburður. Hún gerist. Hún verður þegar sáttargjörð Krists fullnast
98