Dagblaðið Vísir - DV - 28.12.2007, Blaðsíða 46

46 FÖSTUDAGUR 28. DESEMBER 2007
Sport DV
Ólafur Stefánsson
er einn allra fremsti
handknattleiksmaö-
ur sem ísland hefur
eignast. Hann á
glæstan feril sem
atvinnumaöur i
Þýskalandi og á
Spáni. Vandfundinn
er sá örvhenti leik-
maður í heiminum
sem stendur Ólafi
framar og undanfar-
in ár hefur hann
margsýnt hve öflug-
ur hann er, bæði
með félagsliði og
landsliði.
Titillinn tryggður Ólafur
Stefánsson hampaði
Þýskalandsmeistaratitli með
Magdeburg undir stjórn
Alfreðs Gislasonar árið 2002.
VIÐAR GUÐJÓNSSON
bladamcidur skrifar: vidar@dv.is
Handboltamaðurinn Ólafur Stefánsson er flest-
um Islendingum kunnur. Einn allra besti hand-
boltamaður sem Island hefur alið af sér enda
hefur hann jafnan staðið sig vel þar sem hann
hefur komið við. Ólafur er að mörgu leyti sér-
lundaður. Ihugull keppnismaður sem er í sí-
felldri naflaskoðun. Ólafur er með BA-gráðu
í heimspeki sem hann les af miklum móð auk
þess sem hann pælir mikið í tilvist sinni á þess-
ari plánetu.
Hann segir heimspekina hafa hjálpað sér
mikið á atvinnumannsferlinum og efann vera
sinn helsta styrk. Ólafur er flestum sigursælli
og hefur unnið meistaratitla á íslandi, Spáni og
í Þýskalandi. Hann var fyrirliði íslenska lands-
liðsins og hefur staðið sig vel á mörgum stór-
mótum. Hann var meðal annars markahæsti
leikmaður Evrópumótsins í handbolta árið 2002
þar sem hann var valinn í úrvalslið mótsins auk
þess sem hann var valinn í lið mótsins á Ólymp-
íuleikunum árið 2004.
Ólafur fer hér yfir ferilinn og ræðir um til-
veruna eins og honum er einum lagið í viðtali
viðDV.
Hóf ferilinn íVal
Ólafur hóf að leika með Val í meistaraflokki
19 ára og í upphafi ferilsins lék hann sem hægri
hornamaður. Um tvítugt var hann hins vegar
færður í skyttustöðuna og hann segir ástæðu
þess einfalda. „Ég var stór og langur" segir Ól-
afur.
„Mér var ekkert hampað umfr am aðra þegar
ég var að byrja að spila. Það mætti segja að það
hafi verið það sem hélt þessum hópi hjá Val
svona lengi saman. Menn höfðu sitt hlutverk
og menn skemmtu sér vel saman. Síðan kom
Þorbjöm Jensson inn í þetta fljótlega eftir að ég
byrjaði að spila og ég lærði margt hjá honum.
Ég hef yfirleitt verið heppinn með þá þjálfara
sem ég hef fengið. Allir hafa hentað mér þegar
ég var með þá þó svo ég viti að þeir hefðu ekki
hentað mér allan ferilinn."
Spilaði fótbolta
„Ég var upp að tvítugu í fótbolta en það var
uppgangur í handboltanum þegar kom að því
að velja íþrótt og hann varð ofan á. Svo er maður
líka örvhentur og það er alltaf mikils virði. Ég var
ágætur í fótbolta, spilaði á miðjunni og hafði fína
yfirsýn og tækni en vantaði kannski kraft. Mér
finnst alltaf gaman að fara í fótbolta og nú síðast
í sumar æfði ég í fríinu með meistaraflokki Vals í
fótbolta. Það var æðisleg upplifun að hlaupa um
á mjúku grasinu."
Ölafur hampaði nokkrum fslandsmeistara-
titlum með Val á árunum 1992 til 1997. Meðal
annars var hann valinn efnilegasti leikmaður Is-
landsmótsins árið 1993 en hann segir það síður
en svo hafa stigið sér til höfuðs.
„Ég var glaður en ekkert meira en það og ég
held að ég hafi sýnt það að þetta steig mér ekk-
ert of mikið til höfuðs. Ég átti síðan fimm frábær
ár með Val. Undir stjórn Þorbjöms var mikið
frjálsræði. Hann peppaði mann alltaf áfram og
maður fékk að gera alls konar vitleysur. Aðallega
einbeitti hann sér að því að kenna mönnum að
skjóta en um leið að vera góðir vamarmenn.
Þannig á það líka að vera, hvort sem þú ert í
handbolta, fótbolta, körfubolta eða einhverjum
öðrum íþróttum, menn eiga að fá að njóta sín."
Helsti styrkur sem handboltamaður
„Ég held að minn helsti styrkur sé efinn.
Hann hefur fleytt mér langt. Alveg ffam að 27
ára aldri fannst mér ég vera hálfgerður lodd-
ari í þeim skilningi að mér fannst ég ekki nógu
góður til þess að vera atvinnumaður. Maður
var í kringum alla þessa náunga sem vom fljót-
ari, sterkari, með betri skot eða eitthvað annað.
Kannski er þá minn helsti styrkur sá að ég hef
reynt að verða næstbestur í öllum þessum þátt-
um leiksins. Eins bý ég yfir ákveðnu kæruleysi
og fatta það hvenær mér á að standa á sama.
Auk þess er ég duglegur að gera þessa auka-
vinnu á borð við teygjur, fara í nudd og til sjúkra-
þjálfara. Þetta eru aÚt þættir sem enginn segir
þér beinlínis að gera en ef þú vanrækir þá koma
þeir kannski í bakið á þér tveimur mánuðum
síðar þegar þú meiðist.
Ég sé ekki voða marga galla á mér yfir höfuð
og þegar ég h't til baka er ég nokkuð sáttur. Það
hafa margir hjálpað mér í gegnum tíðina og ég
hef verið heppinn með það að fá að vinna með
miklu fagfólíd."
Wupperthal
Ólafur hélt í atvinnumennsku til Þýskalands
árið 1997 og var það fyrir tilstilli Viggós Sigurðs-
sonar sem tók við Wupperthal á þessum ti'ma.
„Hann vildi fá mig og Dag (Sigurðsson) með
sér. Hann var besti þjálfari sem ég gat lent í á
þessu ti'mabili. Það virðist sem ég hafi alltaf
hitt á réttu týpurnar. Hann kenndi mér að leika
kerfisbundið og eftir því sem fyrir mig er lagt.
Boltamir fóm þangað sem þeir áttu að fara og
finturnar vom orðnar noklöið góðar þrátt fýr-
ir að mig vantaði kraft. Viggó kenndi manni að
sjá heildarmyndina, að sjá hvaða möguleikar
em fyrir hendi inni í þeirri taktík sem verið er
að spila.
Eg átti tvö frábær ár þar. Fyrst fómm við upp
um deild og árið eftir enduðum við í sjöunda
sæti í Bundesligunni. Sá árangur var vonum
framar.
Mér líkaði strax lífið vel sem atvinnumaður.
Maður fékk að kúpla sig frá hraðanum og lífinu
sem ríkti á íslandi. Allt í einu fékk maður ti'ma
til að vera til og gera það sem manni fannst
skemmtilegt.
Þegar ég byrjaði hjá Wupperthal var mik-
ill áhugi í borginni. En eins og annars staðar
vomm við að keppa um hylli við aðrar íþrótta-
greinar. Æfingaaðstaðan var ekkert allt of góð
og við þurftum oft að hoppa á milli staða með
tilheyrandi veseni. En maður spáði ekkert í það
og reyndi að njóta þess að vinna sína vinnu,
þroska sjálfan sig og bæta sig á milli mánaða.
Eflaust vom menn ánægðir með árangurinn
hjá Wupperthal en það hafði engin áhrif á mig,
ég einbeitti mér að mínu og var ánægður með
það sem ég var að gera," segir Ólafur.
Kúltúrsjokk í Magdeburg
Ólafur sö ðlaði um eftir tvö ár hj á Wupperthal
og gekk til liðs við Magdeburg sem er stórlið í
Þýskalandi. „Mér fannst þetta vera næsta skref,
að taka endanlega stökkið og fá að vera einn.
Mér fannst það því ég átti eftir að standa á eigin
fótum. Ég var náttúrlega ekki alveg einn þegar
ég var með íslendingunum þótt það hafi verið
frábært. Þarna fékk maður tækifæri á því að
takast á við ákveðið rótleysi auk þess sem þar
var möguleiki á því að vinna einhveija titla.
I Magdeburg fékk maður ákveðið kúltúr-
sjokk og það var nákvæmlega það sem ég þurfti
á að halda. Fyrsta árið var mjög erfitt. Eg kom
í allt annan heim sem er ólíkur okkar frónbúa.
Okkur finnst við vera frjáls á íslandi en fólkið
þar hafði verið kúgað í langan ti'ma. Auðvitað
snerist h'fið um handbolta og það var sá vem-
leiki sem maður skildi en í öðrum aðstæðum
var maður á hálum ís.
Félagslega var mjög erfitt að skilja fólkið og
þjálfarann sem ég var með. Þú heldur að þú
getir alltaf gert hlutina út frá þeim aðstæðum
sem þú þekkir og notað eigið egó í að komast
áfram. En þama lenti ég í einhverjum veru-
leika sem þrýsti sér inn á mig. Inni í þessum
veruleika var maður að reyna að bæta sig sem
handboltamaður og það var nokkuð skrítið,"
segir Ólafur.
Eftir eitt ár hjá Magdeburg tók Alfreð Gísla-
son við stjórn liðsins og Ólafur segir það hafa
hjálpað sér mikið. „Ég veit ekkert hvort ég hefði
meikað það að vera hjá liðinu lengur ef Alli (Al-
ffeð Gíslason) hefði ekki komið. Það má segja
að hann hafi bjargað mér og hann var mér frá-
bær næstu ár. Ef sami þjálfari hefði verið áfram
hefði ég líklega farið frá liðinu. Alfreð kom með