Skírnir - 01.01.1984, Page 18
14 SIGURÐUR LÍNDAL SKÍRNIR
eigi vafalaust mesta og bezta lífsvon sem megni að semja sig að
nýjum og breyttum þörfum.
Nú á dögum sé hlutverk Skírnis og annarra þeirra rita sem við
þjóðleg íslenzk fræði fáist
að fjalla af alefli hvert um sína sérgrein fræðanna, leitast við að viðhalda og
efla samband og samskipti sérfræðinga um viðfangsefni sín við áhugasama
lesendur á meðal almennings. Og þá er ekki vert að gleyma því að rofni slíkt
jarðsamband þeirra er framtíð sjálfra fræðanna brátt í hættu.
Skírnir hefur um undanfarin ár og áratugi einkum fjallað um þjóðleg ís-
lensk fræði — hina viðteknu þrískiptu grein tungu, sögu og bókmennta. Eins
og önnur rit sem um þessi fræði fjalla, á hann á sínu sviði bókmennta- og
menningarsögu, samtíma-bókmennta og menningarlífs, kappnóg verk að
vinna. Þar á og þarf að vera vettvangur fræðimanna að birta rit og rann-
sóknir sínar. En Skírnir á ekki né má verða fræðirit einvörðungu, vettvangur
sérfræðinga að skrifa hver fyrir annan. Eins og fræðin sjálf á ritið líf sitt
undir því komið að viðhaldist áhugi landsmanna á viðfangsefnum þeirra,
þess lesandi almennings sem hingað til hefur borið uppi bókmenntir í land-
inu.
Þessari stefnu fylgdi Ólafur í ritstjórn sinni og varð bók-
menntafræðin í þrengra skilningi þess orðs fyrirferðarmest efni.
Eins og margt annað sem gert er mæltist þetta misjafnlega fyrir.
Sumum féllu ekki bókmenntaskrifin, öðrum þótti Skírnir of ein-
hæfur og ritgerðir ekki við alþýðu liæfi. En íslendingar eru ein-
att örlátari á last en lof. Er það trúa mín að of margir þeirra
sem fundu að Skírni hafi ekki gefið sér nægilegan tíma til að
kynna sér efni hans. Hér má minna á að Tímarit Hins íslenzka
bókmenntafélags, sem kom út á árunum 1880—1904, var samein-
að Skírni, og þá um leið lagt niður í sinni gömlu mynd, sakir
þess að það hafði „aldrei verið haft í miklum metum af alþýðu
manna“. Þau eru þó fá tímaritin frá 19. öld sem jafnoft er vitnað
til, og má ætla að einmitt þær ritgerðir sem nú þykir einna mest-
ur fengur að hafi þá helzt valdið óánægju lesenda. Þetta má
gjarnan hafa í huga, þótt hér verði engu um það spáð hver raun-
in verður um Skírni 1968—83.
Víst er að Ólafur ritstýrði Skírni af mikilli alúð. Hann las
vandlega allt efni sem barst og benti höfundum á það sem betur
mátti fara. Hafa ýmsir sem lögðu til efni sögu að segja af þeim