Skírnir - 01.01.1984, Síða 105
SKÍRNIR SÖGUR OG RITGERÐIR 101
allur heimurinn titrar af látum hans; en nú vikur aptur til sög-
unnar.
Þau Sigurður og Helga bjuggu nú saman i 5 ár, og voru þau
þá orðin fulltíða, og bæði mannvænleg og fríð sýnum, og unnust
þau hugástum, enda var enginn til að spilla á milli þeirra.
Sigurður unni Helgu sinni, enda sá hann enga aðra, er hann gæti
látið sér lítast á, og Helga tók engan mann fram yfir Sigurð, því
hún sá engan annan, og getur henni því ekki reiknazt það til
réttlætis.
Þá er 5 ár voru liðin eins og fyrr er sagt, frá því er þau Sigurð-
ur fundust, vildi einhverju sinni svo til að kvöldi dags um vetr-
artíma, að drepið var á dyr á bæ þeim, er þau höfðust við á, og
varð þeim báðum hverft við, með því þau áttu eigi slíku að
venjast; gengu þau samt til dyra, og var þar kominn maður
einn, er nefndist Þórður; hann var ískyggilegur á svip og held-
ur úfrýnn; kvaðst hann hafa villzt frá byggðum og farið lengi
um vegleysur einar, þar til er hann fann dalinn. Beiddist hann
gistingar og ásjár þeirra, þar til er hann gæti snúið heim til
byggða aptur; fylgdu þau gestinum inn og veittu honum allan
þann beina, er föng voru á, og var þó eigi örgrannt að þeim
stæði stuggur af komumanni, en þá er hann hafði dvalið þar
um hríð, tóku þau að venjast honum, enda var hann hinn
skemmtilegasti, og kunni mörg tíðindi að segja, og var mjög
gjörhugull um allt, er hann ætlaði þeim mundi betur líka;
en þó var eins og einhver breyting væri komin á líf þeirra. Þau
voru nú eigi lengur í hinni frjálsu einveru, þar sem þau voru
engum háð, og höfðu eigi viðskipti við neinn, þar sem ekkert
annarlegt gat haft áhrif á líf og gleði þeirra, engin annarleg
rödd gat borizt til eyrna þeirra en fossa og fjallbununiðurinn
og bergmálið af ástarhjali þeirra. En nú var hinn þriðji maður
kominn, sem þeim eins og hálfvegis stuggaði við, og þau voru
hálffeimin við; það var líkast því eins og þegar skólameistari
kemur flatt upp á lærisveinana, þá verður þeim, eða þó ef til vill
eins líkt því, þegar höggormurinn læddist forðum inn í Eden,
og truflaði sælu vorra fyrstu foreldra. — Adam og Eva voru
manna sælust þá er þau enn eigi voru nema tvö ein á jörðunni.
Adam varð aldrei skotinn nema einu sinni nefnilega í Evu, en