Skírnir - 01.09.1991, Síða 120

382
ANDREW WAWN
SKÍRNIR
hefur verið tíundað en nokkurt annað atvik í lífi Þorleifs, stóð
hann upp í almenningi og sakaði doktorskandídatinn um marg-
faldan ritstuld. Sex árum síðar varð hans eigin ritgerð harkalega
fyrir barðinu á heiftugum andmælanda - engum öðrum en Jens
Míiller, bróður kandídatsins sem enn var að sleikja sárin frá því sex
árum áður. Jens hafði berlega lært lexíu Sigmundar Brestissonar
og ekki grátið heldur munað lengur. Þegar Jens Múller gagnrýndi
ritgerðina (á ósanngjarnan hátt) fékk Repp alla andmælendurna
upp á móti sér með óheppilegu en eðlislægu glotti og stórlátu yfir-
bragði, en hvorugt var honum sjálfrátt. Ekki var honum veitt
meistaragráða í það skipti, né nokkurn tíma síðar þrátt fyrir
ítrekaðar tilraunir næstu tuttugu ár.
En mikilvægustu sjálfsvísunina í öllu því „útflúri" sem Repp
skeytti við frumgerð Fœreyinga sögu er að finna í silkiklædda
væringjanum. Þegar Hafgrímur sækir Bresti og Beini heim í höfuð-
vígi þeirra í leit að sjálfdæmi gegn Einari er honum fremur fálega
tekið þar sem gestgjafarnir eru þá stundina gagnteknir af glæsilegu
íslensku skáldi, Þorleifi jarlaskáldi. Asýnd þessa Þorleifs og atriðið
þar sem hann er í aðalhlutverki eru nógu sláandi til að verðskulda
lengri tilvitnun, ekki síst fyrir það að næmi Repps á orðaröð og
málnotkun í þeirrar tíðar ensku gengur ólíkindum næst, þótt
stafsetningin sé stundum umdeilanleg:
The Person thus addressed was one, who both in his attire and whole
demeanor was very different from the rest of the company. The materials
of his dress were much more costly than those used by any of the other
convives, even the chiefs not excepted. He wore an upper tunic of Scarlet
Silk, with a white under garment of the same material richly embroidered
with gold: his hair and beard were combed with particular care, and the
former fell in beautiful ringlets far down on his shoulders; even in the
arrangement of the curls of his beard art had in all probability assisted
nature. He had a very clear and sonorous voice; an higher degree of refine-
ment was as obvious in his speach as in every other thing about his
person: he spoke with much volubility and tho’ his accent was smoother
and much less passionate than that of his companions, yet was he listened
to with greater interest. It was the choice of expressions and happy turn of
sentences and the aptly diversified tho’ not vehement intonation which
seemed to fetter the attention of his audience. When he opened his mouth
all were hushed for everybody seemed to take delight in his conversation.
This person was the Icelander Thorleif who afterwards was surnamed the