Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Side 30

hnapp á heiðinni, það sá Bleikka um. Og eftir litla stund lágu hrúg-
ur af klyfjum á hlaðinu. Eg veit ekki hvort mér hefði verið alveg
sama, að eiga nú að snara þeim á klakk, 46 að tölu. Það var þrett-
ánda sumarhelgin, sem ég var á ferðinni yfir heiðina, og hafði verið
gestkvæmt á Eiríksstöðum og gleðskapur fram á nótt. Það sá ekki
á nokkrum hesti og þegar ég var búinn að sofa, var ég ekkert eftir
mig.“
Hér endar þessi yfirlætislausa frásögn Júlíusar. En ég vil því við
bæta, að ég held að enginn kunni frá því að segja að farið hafi ver-
ið með 23 hesta í lest á sólarhringsferð af einum manni. Sagan er
lærdómsrík um lestaferðir. Öll ferðagæfan byggist á þeim hyggind-
um að láta hestana ekki svengjast um of, fullir kunna flest ráð og
svo er um hestinn. Ef þeir gera það er þreytan vís. Fimm sinnum
lætur Júlíus upp á 23 hesta og hefur enga hjálp þrem sinnum. Sjálf-
sagt hefur þetta verið viðtekin lestamannavenja í langræðinu á Jök-
uldal, Möðrudal og Fjöllum, og heyrir þá undir sérstaka grein þjóð-
hátta, sem ekki mega gleymast. Nú eru lestaferðirnar úr sögunni, en
bílstjórarnir segja frá lestabílunum, sem sukku í veginn og hálfan
daginn hefur verið að ná upp við fádæma elju og þrautseigju þeirra.
28
MÚLAÞING