Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Síða 49

litaði í jurtaíitum. Þótti efnið sérstaklega vel unnið og smekklegt á
litinn. Solveig sneið og saumaði fötin og fóru þau mjög vel. Var til
þess tekið hvað þessi föt voru falleg. Ég veit að þetta er sannleikur,
en engin skröksaga. Páll og Solveig giftu sig árið 1900 eins og áður
segir.
Einnig vann Margrét í peysuföt hanad Dagnýju dóttur sinni.
Vann hún efnið að öllu leyti, litaði og óf. Þótti þetta efni frábærlega
fallegt. Peysufötin saumaði Solveig. Þóttu þau fara mjög vel engu
síður en giftingarföt Páls. Þetta staðfestir það sem áður var sagt
um myndarskap og dugnað Margrétar í tóvinnu og gefur einnig til
kynna að hún hafi getað ofið flestar þær vefnaðargerðir sem hér
voru ofnar á þeim tíma.
Margrét gekk óskipt og kappsamlega að hverju verkefni sem hún
byrjaði á. Það átti ekki við hennar skaplyndi að fara úr einu í
annað. Hún taldi ekki daglegar vinnustundir við tóvinnu, og það
vissi ég að oft gekk hún þreytt til hvíldar þegar hún hafði setið í
vefstólnum.
Það hryggir mig meir en orð fá lýst, að fallegu svuntudúkarnir,
milliskyrtuefnin og litfögru listofnu salúnsábreiðurnar sem Mar-
grét óf skuli nú ekki sjást lengur. Allt er gjörsamlega horfið. I mörg
ár hef ég ekkert sýnishorn séð af neinu þessu — ekki smápjötlu.
Enn er það þó von mín að eitthvað komi í leitirnar.
Ég á margar ljúfar minningar um Margréti. Oft gekk hún út á
bæjarhólinn á Krossi þegar gott var veður. Horfði hún þá á fjalla-
hringinn, Lagarfljótið og vötnin bláu. „Alltaf finnst mér útsýnið
hérna minna mig á Síðufjöllin — þó kann ég bezt við mig hér,“
varð henni þá stundum að orði.
Þegar Margrét var sextug fór hún ríðandi frá Ormarsstöðum í
Fellum suður í Skaftafellssýslu. Fór hún víða um æskuslóðir sínar,
heimsótti vini og ættingja. Hún var heilt sumar í þessari ferð og
hafði mikla ánægju af. Varð hún oft póstum samferða og reyndist
sem fyrrum traust og hugrökk. Brá henni hvergi þó dýpkaði á
hestunum í skaftfellsku vötnunum.
Stundum fór hún til næsta bæjar, oftast í Ekkjufell. Einu sinni
býr hún sig, og segir að nú eigi ég að vera fylgdarmaður sinn. A
leiðinni segir Margrét að ég hafi sagt: „Nú má sjá menn á ferð“.
MÚLAÞING
47