Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Page 50

„Hverjir eru það?“ segist Margrét segja. „Kerlingin og stelpan,“
segir Margrét að ég hafi svaraö. Eg var fimm ára er þetta var.
Minnti hún mig oft á þetta síðar og hafði gaman af.
Oft hafði hún þrautir í mjöðminni. En ekki kvartaði hún öðru-
vísi en 'hún sagði: „Ég er orðinn svoddan ógnarlegur fáráðlingur.“
Aldrei heyrði ég hana tala blótsyrði. Ef eitthvað fór illa eða öðru-
vísi en til var ætlazt sagði hún: „Andans fyrirmunun var þetta.“ Ef
veður var óvanalega vont, alveg stórhríð, sagði hún: „Skelfingar
forógn er veðrið vont.“ Margrét var einlæg trúkona: „Það er trúin
á Guðs mildi og miskunn sem hefur borið líf mitt uppi.“ Hún kunni
mikið af fögrum bænum, sálmum, kvæðum og sögum, og hún var
bókhneigð og las oft er hún prjónaði eða kembdi.
Góða vinkonu átti Margrét, Guðbjörgu Guðmundsdóttur, móður
Margrétar húsfreyju á Ekkjufelli. Guðbjörg kom stundum upp að
Krossi gangandi og var tvær til þrjár nætur hjá vinkonu sinni. Var
bæði fróðlegt og skemmtilegt að heyra samræður þessara merku og
fróðu kvenna. Hefur glatazt mikill fróðleikur með þeim, því báðar
voru minnugar og sögðu svo vel frá að unun var á að hlýða.
Síðasta sumarið sem Margrét lifði fór hún gangandi ofan að
Ekkjufelli og fylgdi ég henni að vanda. Eru þar ásar og mýradrög
upp og ofan að fara. Hvíldi hún sig oft á leiðinni, en var þó liress að
vanda. Er við komum út að Ekkjufelli kom Margrét húsfreyja út,
faðmaði nöfnu sína, bauð henni í bæinn og tók henni með sinni al-
kunnu gestrisni, alúð og glaðværð. Höfðu þær báðar mikla ánægju
af samverunni þessa dagstund. Þetta var síðasta skemmtiferð Mar-
grétar hurt af heimilinu, enda var hún orðin 83 ára er þetta var.
Oft hafði Margrét yfir þessar gömlu stökur:
Gott er þegar Guð minn vill,
gáðu að þér kona,
tungu þína tem og still,
talaðu ekki svona.
Gott er þeim sem geð ber kátt
og glaður sést í hverjum stað.
Þó Drottinn leggi á mótgangsmátt
maður er sá sem umber það.
48
MULAÞING