Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Side 56

losna viÖ kotið ef prestur vildi taka það gilt, þar sem þetta hefði
dregizt fyrir sér úr hömlu. Kvaðst nú ætla að ganga með honum út
í Hof og hitta prest.
Prestur tók þeim vel og var hinn ræðnasti. Sagði nú Jón honum
erindið, að hann vildi losna við kotið, en sér hefði láðst að segja því
upp á tilskildum tíma, og nú væri Guðmundur kominn til að fá
kotið byggt.
Já, prestur kvaðst taka það gilt, því að hann vildi mikið heldur fá
Guðmund á kotið en hafa hann á því, og gæti hann fengið hjá sér
byggingarbréfið strax ef hann vildi.
Meira má segja um skipti séra Stefáns og Guðmundar. Guð-
mundur var fátækur frumbýlingur. Hann keypti sér eitt hross um
vorið. Það var lionum ekki nægjanlegt, en annað hross gat hann
ekki keypt. Lagði hann þá á stað út í sveitina á nýkeypta klárnum,
sem var brúnskjóttur, með það fyrir augum að reyna að fá hjá ein-
hverjum hross að láni. Er hann kom á móts við Hof áleit hann rétt
að koma þar við. Hann hitti prest úti, sem skoðaði hestinn og þótti
hann magur, kallaði hann tríttan, en sagði hann mundi reynast vel
er hann væri kominn í hold. Sagði svo að ekki dygði honum eitt
hross á erfiðu koti. — Nei, Guðmundur kvaðst verða með einhverj-
um ráðum að komast yfir annað, en ekki gæti hann keypt það, og
hefði sér dottið í hug að reyna við einhvern að lána sér hross, og
helzt hefði sér dottið í hug að biðja hann.
Prestur þagði um stund — en sagði svo: „Ja, fyrst þér berið
svona mikið traust til mín, þá finnst mér ómannlegt að neita yður.
Eg skal lána yður hann gamla Bleik; hann ber baggana sína.“ Hann
kallaði á drengi sína og bað þá að sækja klárinn. Og Bleik hafði
Guðmundur að láni í þrjú ár.
Séra Stefán var oft fremur liðlítill árin á Hofi, en jörð erfið og
landmikil og því mannfrek; landið er fjöllótt og því vont til smölun-
ar. Leitaði hann þá stundum til Guðmundar um aðstoð. Eitt sinn
að vorlagi smalaði Guðmundur með honum til rúnings. Prestur
átti fjóra gemlingshrúta fallega og vel fóðraða. Sagði Guðmundur
þá við prest, að ef hann þyrfti ekki að nota alla þessa hrúta næsta
vetur, þá skyldi hann lána sér einn þeirra. „Þér minnið mig á það í
54
MÚLAÞING