Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Blaðsíða 57

haust,“ svaraði prestur. Um haustið fékk Guðmundur hrútinn og
hafði hann að láni í tvö ár.
Vorið sem hann flutti frá Hofi gerði áfelli eftir að sleppt var og
setti niður allmikinn snjó. Það var komið fram yfir krossmessu og
hann orðinn liðfár, fólkið komið annað í vistir. Fé var komið vítt
um. Þá kom hann inn í Markúsarsel og hitti Guðmund og bað hann
nú að rétta sér hjálparhönd. Var hann þá bæði fálátur og sýnilega
niðurdreginn, og allt í óvissu hvað fram undan var, málaferlin við
Djúpvoginga og honum vikið frá embætti og allt var honum mót-
drægt. Um vorið fékk hann svo Hamar í Hamarsfirði, og þar var
hann næstu fjögur árin.
Gestrisni hjá þeim hjónum bótti ekki mikil. En sagt er að það
hafi verið konan sem olli því. Hún hafði verið mjög hlédræg og
fálát, og kynntist fólk henni því lítið. En góð þótti hún þeim sem
hjá þeim unnu.
Kirkjusókn var sízt minni en áður hjá fyrirrennara hans, séra
Brynjólfi, og heyrði ég enga sem um séra Stefán ræddu bera annaÖ
en hann hefði veriö viröulegur bæði fyrir altari og í stól og aldrei
haft vín um hönd við messugjörð eða nein embættisverk. Hann var
söngmaður mikill og kunni nýju lögin sem þá voru að ryðja sér til
rúms, og fór þeim sem sönghneigðir voru mikið fram í söng þau fáu
ár sem hann dvaldi hér og höfðu hann á því sviði sér til fyrirmynd-
ar.
A heimili var hann jafnlyndur, en grín átti hann til.
Skáldmæltur var hann og kastaði oft fram stöku. Sveitarbragur
eða bændaríma komst á kreik frá hans heimili og var ort undir nafni
unglingsstelpu úr Nesjum sem dvaldi þar í vinnumennsku. Hún hét
Ragnheiður Jónsdóttir. En allir vissu að prestur hafði ort braginn.
Margs konar kveðlingar og fleira fauk hjá presti, en verður ekki
rifjað upp, enda sumt gróft og kastað fram í gamni.
Eg hef getið þess að fólk í Hofssókn hafði engar sakir á séra
Stefán fyrir embættisverk hans eða sakaði hann um drykkjuskap
við nein embættisverk; hvað þá „hneykslanlegt framferði" eins og
komizt er að orði í kæruskjali þeirra Djúpvoginga. Heima mun
hann ekki hafa haft vín um hönd. En vera má, að eftir að hann
MULAÞING
55