Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Side 94
saman með þungum hnalli, og fullþjappað þótti, ef pollur myndaðist
þegar pissaS var í vegginn. Efri hluti veggjanna var úr seigum
þurrkuðum hnausum úr mýrarjarðvegi. Þeim var raðað á brúnirnar,
yfirleitt endastungið inn í vegginn og holið á milli fyllt með mold og
afskurði og þjappað vandlega saman. Milli hnausalaganna var öðru
hvoru lagður strengur, skorinn í góðri veltumýri og þurrkaður.
Hann var lagður þvert í gegnum vegginn til að binda hann.
Að austanverðu sneru stafnar og burstir fram á hlaðið. Nyrzt
fjósstafninn allur úr torfi og fyrir framan var einhvern tíma byggt
„fordyri“ svo að hlýrra yrði í fjósinu. Þar var líka komið fyrir í-
láti sem úr lá pípa fyrir fjósavatnið gegnum vegginn í fjóstunnuna.
Næst var Hestakofi, venjulega kallaður Stjörnukofi eftir merinni,
og síðan sundið sem áður var minnzt á í sambandi við flutning kúa-
pokanna frá hlöðu til fjóss. Þessu sundi hallaði allmikið austur á
hlaðið og oft hált í því og bölvað að fóta sig.
Sunnan bæjarsundsins komu í röð burstirnar fjórar og tvær þær
nyrztu mestar. Allar voru þær málaðar, dökkrauð þilin og vind-
skeiðar hvítar og gluggar. 011 burstahúsin voru tvílyft, sneru í aust-
ur og vestur, hlið við hlið með bröttum þekjum og hallaði fram
úr sundunum á milli. Endar veggjanna, kamparnir, náðu lítið eitt
fram fyrir þilin; hleðslugrjótið neðan til í þeim áberandi, torfið
ofan við vaxið grasskúfum en sviðið á milli, brúskar af burnirót,
og gras þekjunnar teygði sig fram á vindskeiðarnar til þess að gá
niður á hlaðið. Meðfram húsunum lá stétt lögð stórum hellum, eink-
um var bæjardyrahellan mikil um sig. A henni stóð áður fyrr þrí-
hyrnulagað forskyggni krækt á bæjardyrastafninn og voru á tvenn-
ar dyr sem gengið var um á víxl eftir því hvernig stóð á vindi.
Framan við stéttina var hlaðið. Það var breitt og náði með hús-
unum endilöngum og þvert yfir það var raðað stiklusteinum, því að
for, hlaðforin alþekkta, vildi myndast á því í rigningum og einkum
þó á vorin meðan frost var að fara úr jörð. Eiríkur man vel þessa
hvimleiðu hlaðfor, en man ekki til, að sá gamli siður að troða hlöð-
in væri iðkaöur á Hallfreðarstöðum, „en Sigfús á Galtastöðum tróð
sitt hlað á vorin.“ Þegar vel viðraði var borin aska á hlaðið til að
þurrka það, og síöan var það sópað með hrísvendi á löngu skafti.
Austan við hlaðið var sáðgarðurinn. Hann var hlaðmegin graf-
92
MÚLAÞING