Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Blaðsíða 122

kveða rímur, því að þá var þetta aðalskemmtun sveitamanna. Forn-
sögurnar og riddarasögurnar urðu því snemma hinir áhrifamestu
vinir mínir. Jafnframt þessu voru óskráðar sögusagnir, og allt til
þessa hefur mér virzt þessi fróðleikur vera mér nokkuð það sama og
hressandi lífsloft eftir óholla inniveru. Þetta var aðalorsök þess að
ég lagði eins mikla rækt við þessi fræði og ég þykist hafa gert.“
A gamals aldri skrifaði Sigfús endurminningar sínar. Þær eru
varðveittar í Landsbókasafni með öðrum handritum hans. Þar segir
Sigfús frá í þriðju persónu að dæmi Gísla Konráðssonar, en það er
annars fágætt um sjálfsævisögur. Þar segir:
„Frá uppvexti sínum minnist Sigfús sérstaklega tveggja viðburða
er höfðu djúp áhrif á hann. En það voru þjóðhátíðin í Atlavík
1874 með öllum sínum ættjarðarsöngvum og ræðuhöldum. Mun
hann upp frá því hafa verið heitur ættjarðarvinur. — I öðru lagi
var Dyngjufjallagosið 1875 og Ameríkuferðirnar o. fl. sem losaði
um gamlar skorður upp úr því.“
Snemma bar á því að Sigfús viidi fara sínar eigin götur og hugs-
aði öðruvísi en allur fjöldinn. Hann var mjög bókgefinn og ljóð-
elskur og byrjaði ungur að yrkja. Guðrún fóstra hans vildi láta
hann ganga menntaveginn, og fór fram á það við ættingja hans að
þeir styrktu hann til náms. Jón Olafsson sonur hennar varð fyrir
svörum og sagði:
„Hann getur eins orðið maður sem alþýðumaður, ef hann kann
til að gæta,“ — og varð ekki úr langskólanámi.
Eins og áður sagði bar nokkuð snemma á því að Sigfús væri
nokkuð sérlundaður. Af þeim sökum varð hann fyrir háði og að-
kasti samferðamanna. Sönnuðust þar sem oftar orð Bjarna Thor-
arensen:
„Á lestaferð fjölmennri
að líkstaða tjaldstað
ferðamenn fjóna
förunauta,
búi þeir ekki
bagga sína
sjálfir þó þeir eigi
gvo sem aðrir,“
118
MÚLAÞING