Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1971, Qupperneq 166

Búið var að rétta þegar ég kom norður og allir gangnamenn í óða-
ö;in að draga sundur safnið. Eg kom fljótt auga á forystuærnar okk-
ar, Botnu og Svertlu, sem stóðu hlið við hlið í réttinni, en lömbin
undan þeim sá ég ekki. Botna átti mögótta gimbur, Svertla flekkóttan
hrút; að báðum lömbunum stóð hreinræktað forystufé í báðar ættir
og ákveðið að láta bæði lömbin lifa lengur en til hausts. Ég næ brátt
tali af Jóni mínum og spyrhann umlömbin undan forystuánum. Hann
segir mér að Skriðnadalssmali hafi þurft að hundbeita forystuærnar
þegar þær hefðu komið áundan fénu innan úr Suðurfjallinu og ætlað
að rjúka suður Skriður. Hundurinn hafi ringlað lömbunum frá ánum
og þau þotið suður í flug. Nú vissi ég hvaða kindur stóðu á kletta-
nefinu upp af Skriðunum þegar ég fór norður. Mér þótti slæmt að
lömbin færu frá mæðrum sínum, gönuðu eitthvað og eitthvað og
sæjust kannske aldrei aftur.
Þegar búið var að draga upp í réttinni og sunnanmenn tilbúnir að
fara með Borgarfjarðarféð suður, segi ég við Jón: „Þú kemur með
mér á undan rekstrinum. Við skulum reyna að komast fyrir lömbin
í flugunum og koma þeim saman við reksturinn þegar hann kemur
suður Skriðurnar.“ Ég bið rekstrarmenn að veita okkur hjálp við að
koma lömbunum saman við féð og fékk góð svör við því. Við Jón
fórum á undan suður í Naddagil; lömbin voru á sama stað og þegar
ég fór norður. Við fórum upp Naddagil þar til við vorum komnir í
í sömu hæð og lömbin voru. Þá bið ég Jón að bíða, ég ætli lengra
upp í gilið og reyna að komast fram fyrir ofan þau og koma þeim
niður klettana; hann passi að þau fari ekki norður. Við vorum i
hvarfi frá lömbunum. Þegar ég er kominn æðilangt upp fyrir þau
fer ég að halda suður klettana. Þegar ég er um tvöhundruð metra
frá þeim sjá þau mig og taka til fótanna eins og hundelt suður rákir.
Við Jón hertum á okkur það sem við gátum. Við sáum af og til í
rassinn á þeim á gilbörmum og klettabríkum. Þetta ferðalag gekk
suður á móts við Skriðuvík. Upp af Skriðuvíkinni er æði stykki
ófært mönnum og skepnum sökum brattra kletta. Lömbin höfðu
stefnu á þetta stykki og fóru þangað — rakleitt í sjálfheldu. Þegar
þau voru stönzuð bað ég Jón að vera í sömu rák og þau, rákinni upp
af syðsta jaðrinum norðan við Skriðuvíkina og láta bera sem minnst
á sér, helzt að vera í hvarfi norðan við gilskoru sem ég ætlaði
162
MULAÞING