Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1976, Síða 104

102
MÚLAÞING
Sjálfur legstað sér hann þarna valdi;
á svæði því hann árin mörgu dvaldi
— lifði' leið og dó.
Bjarni Þorsteinsson hafði djúpa samúð með hinum fátæku
og minnknáttar og leynir hún sér hvergi í kvæðum hans. I
bréfum sínum víkur hann aiftur og aftur að misskiptingu
lífsins gæða og ranglæti valdhafanna. Sjálfur bjó hann
alla tíð við þröngan efnahag og þekkti því þessa hluti gerla
af eigin raun.
Hann var einlægur friðarsinni og sést það ljóslega á
mörgum kvæðum hans, ekki síst í þessum kafla bókarinn-
ar. Á styrjaldarárunum bæði hinum fyrri og síðari víkur
hann í bréfum sínum margsinnis að þeim hörmungutn, er
yfir heiminn ganga og er næsta vonlítill um að mannkyn-
inu takist nokkru sinni að vaxa upp úr þesskonar vitfirr-
ingu. Hann var næmgeðja tilfinningamaður og mannvinur
en hlaut þau örlög að sjá allar mannúðarhugsjónir bíða
síkipbrot í tveim ægilegustu styrjöldum sögunnar.
En Bjami Þorsteinsson fann ekki bara til, hann skildi
líka þær svikamyllur, er ’mala mönnum hatur og efla til
styrjalda, valdagræðgina og ágimdina. Hann fer nærri um
hugsjónir vopnasalans:
Ó_ gaman. Ó gaman
ég siga þeim saman
í svæsnustu styrjöld um gervallan heim.
Og þá verður barist;
ei vígi fá varist,
því vel hef ég búið i hendur á þeim.
Kvæðið endar þannig:
Svo blóðþorstans glóðum
ég blæs að hjá þjóðum.