Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1998, Síða 22

Múlaþing
óvart en einhvern veginn finnst mér að
spurningu minni sé ósvarað enn.
Lögin sem glötuðust
Ekki get ég látið hjá líða að segja nánar
frá samtali okkar Inga þann eftirminnilega
vordag 1937. Það skal fram tekið að Ingi
nefndi ekki við mig að segja ekki frá þessu
samtali okkar sem lauk með dapurlegri
frásögn hans um afdrif nokkurra laga hans.
Tilefni þess að svo fór var það að ég spurði
Inga:
„Eru nú ekki einhver lög til eftir þig sem
ekki eru komin á framfæri?“
„Ekki munu þau vera mörg, af þeim sem
til eru, en eitt get ég sagt þér að nokkur af
lögum mínum hafa glatast“.
„Hvernig gat það skeð?“, spurði ég,
„Viltu segja mér frá því?“
„Það er erfitt fyrir mig að segja frá því
en úr því ég er nú búinn að missa þetta út úr
mér er best að ég greini nánar frá því:
„Lögin brunnu“, sagði Ingi dapur á svipinn.
„Hvernig vildi það til?“
„Það er leiðindasaga. Þegar dró að skiln-
aði okkar hjóna kom það fyrir í reiðikasti
konu minnar, þegar hún var að taka til í her-
bergi því sem ég geymdi blöð mín og bækur
að eftir óreiðu mína, sem ekki er bót
mælandi, tók hún nokkur blöð sem lágu á
gólfinu og kastaði þeim í ofninn en meðal
blaða þessara var handskrifað nótnahefti
eftir mig sem í voru um 30 af lögum
mínum. Eg þaut að ofninum og vildi bjarga
blöðum mínum en þess var enginn kostur.
Þau stóðu í björtu báli þegar mig bar þar
að.“ Nú varð stundarþögn. Við litum báðir
til jarðar, hugsandi. Ingi rauf þögnina og
sagði: „Já, þetta varð mér þungt áfall en
aldrei hef ég ásakað konu mína fyrir þetta
því að ég veit að hún vissi ekki að þetta
voru lögin mín sem hún kastaði í ofninn og
ég sá henni bregða þegar ég sagði henni að
hún hafi kastað 30 laga minna á eld.“
Ingi var mjög dapur þegar hann mælti
þessi orð.
Eg hélt áfram að spyrja:
„Voru í þessari brunnu bók lög sem ekki
voru áður komin á framfæri, annað hvort í
tímaritinu Oðni eða í Islensku söngvasafni
eða annars staðar?“
„Því miður hurfu þar lög sem ekki höfðu
áður komist á framfæri“, sagði Ingi.
„Getur þú ekki endurritað þessi töpuðu
lög?“, spurði ég.
Ingi horfði hugsandi á Strandartind og
þagði. Eg bætti þá við:
„Nú hefur þú gott næði til þess að rifja
upp lögin sem brunnu, reyndu það vinur,
þessi lög þín mega ekki glatast undir
nokkrum kringumstæðum því fari svo,
verður Island fátækara. Lögin hljóta að rifj-
ast upp fyrir þér þegar þú ferð að hugsa um
þau í ró og næði.“
Þessu svaraði Ingi með þessum orðum:
„Því miður mun ég ekki koma því í verk
að endurrita eða jafnvel endursemja þessi
brunnu lög. Heilsa mín mun ekki endast til
þess.“
Meira ræddum við ekki um lögin sem
brunnu og aldrei urðu til aftur. Einni spum-
ingu minni svaraði Ingi þannig, en hún var
svona:
„Við hvaða aðstæður kemur andinn
helst yfir þig til lagasmíða?"
„Við lestur ljóða.“
Ingi var 45 ára þegar þetta samtal okkar
fór fram þama í lautinni í glampandi sól
sem við höfðum baðað okkur í. Við risum
á fætur og héldum heirn að sjúkrahúsinu og
þökkuðum hvor öðrum fyrir ánægjulega
samverustund. Leiðir okkar Inga skildu og
samverustundir okkar urðu ekki fleiri.
j
20