Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.02.2012, Síða 20

Tímarit hjúkrunarfræ›inga – 1. tbl. 88. árg. 201216
Christer Magnusson, christer@hjukrun.is
MÖRG HUNDRUÐ KÍLÓMETRAR Í VINNUNA
Sædís Bjarnadóttir lauk hjúkrunarnámi frá Háskólanum
á Akureyri í júní 2011. Á Akureyri er hins vegar enga
vinnu að hafa og sækir hún því vinnu á Landspítalann
í Reykjavík.
Talsvert hefur verið skorið niður í
heilbrigðisþjónustunni undanfarin ár og
víða á landsbyggðinni er nú nánast útilokað
að fá vinnu sem hjúkrunarfræðingur.
Líklega á ástandið eftir að versna því
gert er ráð fyrir frekari skerðingu á
mörgum stöðum, til dæmis á Húsavík
og á Sauðárkróki. Ein af þeim sem hefur
ekki fengið vinnu í heimabyggð er Sædís
Björnsdóttir á Akureyri.
Sædís segir að henni hafi fundist það algjör
synd að hafa eytt fjórum árum í nám sem
hana hefur alltaf langað til stunda og þurfa
svo að finna sér aðra vinnu á Akureyri. Því
er hún tilbúin til þess að leggja talsvert
á sig til þess að geta unnið við hjúkrun.
Henni bauðst vinna á gjörgæsludeildinni
í Fossvogi og þarf því að ferðast mörg
hundruð kílómetra til þess að komast í
vinnu. Hún fer þó ekki heim til Akureyrar
eftir hverja vakt heldur vinnur hún í lotum
og fær svo frí á milli. Það er eins gott því
fyrir utan tímann, sem það tekur að ferðast
á milli, kostar eldsneytið sitt. Hins vegar
þarf hún að leigja sér herbergi í Reykjavík
og það er ekki ódýrt.
„Ég hafði mikið hlakkað til að fá útborgað
sem hjúkrunarfræðingur og fékk því áfall
þegar ég fékk fyrsta launaseðilinn frá
Landspítalanum,“ segir Sædís. „Hérna
fara allir nýútskrifaðir hjúkrunarfræðingar
á sömu laun en ég vann í sumar á
Sjúkrahúsinu á Akureyri og var þar komin
á hærri laun.“ Sædís vann sem sjúkraliði
á gjörgæsludeildinni á Akureyri áður en
hún fór í hjúkrun og hélt hún að það
starf myndi teljast henni til tekna en svo
varð ekki. Samkvæmt kjarasamningi er
það bara reynsla sem hjúkrunarfræðingur
sem skiptir máli. Nú er hún komin með
námslán í þokkabót. Samt ákvað hún að
vinna sem hjúkrunarfræðingur frekar en
að leita sér að annarri vinnu. Það er því
ljóst að löngun hennar til þess að stunda
hjúkrun er mikil. Hún segist alltaf hafa átt
sér þann draum að ljúka stúdentsprófi og
fara í háskólanám. „Það hefur blundað í
mér lengi að fara í hjúkrun en það var
lengi vel fjarlægur draumur,“ segir hún.
Þó að Sædís sé nýútskrifuð er hún engin
ungmey heldur orðin 44 ára og á stóra
fjölskyldu á Akureyri. Þegar hún fer suður
segir hún bless við mann, fjögur börn og
eitt barnabarn. Því er ekki á dagskrá að
flytjast suður. „Mig langar að halda áfram
að vinna hérna,“ segir Sædís. „Hér er
frábært að vinna og ég mun aldrei sjá eftir
því að hafa unnið hér. Annars er þetta
mjög stór vinnustaður og aðlögunartíminn
er langur. Ég er bara rétt að byrja að átta
mig á deildinni. En eins og þetta er núna
er kostnaðurinn það mikill að þetta borgar
sig ekki fyrir mig. Ég fæ að sjálfsögðu
reynslu og hún skiptir sköpum en það er
víst ekki hægt að borga reikninga með
henni. Ég veit ekki hversu lengi ég held
þetta út.“ Hún ætlar þó að halda áfram að
vinna á deildinni í bili og er nú að skoða
hvernig hún getur komist á milli án þess
að taka bílinn af fjölskyldunni. Flugið er dýrt
og rútan einnig. Að auki tekur það allt of
langan tíma að taka rútuna. „Hún er 8­9
klukkutíma á leiðinni og stoppar alls staðar
þannig að það er ekkert grín,“ segir Sædís.
Sædís hefur sína eigin vinnuskýrslu og
tekur yfirleitt átta vaktir á sjö dögum.
Síðasta vaktin er oft næturvakt. „Ég legg
mig eftir vaktina en keyri svo heim þegar
ég hef hvílst,“ segir hún. Henni finnst erfitt
að vera frá fjölskyldunni. „Yngstu stelpunni