Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2012, Síða 22

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 4. tbl. 88. árg. 201218
að vera tvítyngdur en það er ekki alltaf
auðvelt að halda við tvítyngd barna. „Ég
bara gleymdi mér, ég er komin of mikið
í íslenskt umhverfi og það talar enginn
nema ég þýsku á heimilinu. Maðurinn
minn skilur ekkert nema sína forníslensku,
eins og hann segir alltaf. Hann er bóndi
þannig að hann er mikið heima á daginn
og mér fyndist það vera dónaskapur að
tala þýsku við börnin um eitthvað sem
hann skilur ekki. Það sem hefur hjálpað
mikið er að fara út með börnin og vera í
einhvern tíma í þýsku umhverfi og helst
vera ekki með þeim. Þá þurfa þau að
bjarga sér á þýsku. Þau horfa mikið á
myndbönd á þýsku, ég les og syng fyrir
þau og svo verða þau bara að bjarga sér.
Fyrstu árin vorum við með au­pair en ekki
með seinni strákinn því þá var hinn eldri
svo stór og var látinn passa.“
Susanne á nokkrar góðar þýskar vin­
konur í nágrenni Egilsstaða og á Egils­
stöðum er þýskur læknir. Einnig eru fleiri
Þjóðverjar fyrir austan þannig að auðvelt
er fyrir hana að fá að tala þýsku. „Ég
hef bara ekki sótt mikið í það að hitta
Þjóðverja. Ég kom nú til Íslands til þess
að hitta Íslendinga og Þjóðverjar eru oft
þannig að þeir vilja gjarnan halda sig frá
öðrum Þjóðverjum,“ segir hún. Henni
finnst þó gott að þekkja lækni sem kann
þýsku. „Ég verð að viðurkenna að ég
legg betur á minnið upplýsingar sem
hann kemur með, sérstaklega í gegnum
síma. Ef hann talar við mig á þýsku þarf
ég ekki að skrifa það hjá mér en þegar
menn tala við mig á íslensku þá verð ég
að skrifa til þess að vera viss um að ég
hafi náð þessu. Eftir öll þessi ár finnst
mér enn þá vera svolítill munur á því að
vinna hér eða úti. Hér þarf ég að einbeita
mér meira til þess að fylgjast með.“
Ætlaði aldrei í heimahjúkrun
„Ósk mín eftir útskrift var að vinna á
bráðamóttöku,“ segir Susanne. „Ég ætlaði
aldrei að vinna í heimahjúkrun. Nú er ég
komin í heimahjúkrun en reyndar ekki
eingöngu, ég er í svo mörgu hér.“ Starfið
er mjög fjölbreytt en fyrir utan hefðbundna
móttöku sér Susanne um skólahjúkrun,
ungbarnaeftirlit, mæðravernd, slys og
bráð veikindi hjá heimamönnum og
ferðafólki. Heimahjúkrunin tekur þó
mikinn tíma.
Í heimahjúkrun eru margir eldri sjúklingar
og einnig krabbameinssjúklingar og á
tímabili féllu margir frá. Susanne þarf
líka að sinna aðstandendum á meðan
sjúklingnum versnar. Það er andlega
erfitt þannig að henni finnst gott að sinna
líka öðru eins og til dæmis einföldum
slysum þar sem settar eru á umbúðir,
það hættir að blæða úr sárinu og
sjúklingurinn fer heim brosandi. „Svo næ
ég hvíld með því að vera með búskap
á móti. Ég hef oft sagt að ef það væri
ekki fyrir okkar fáeinu kindur og hesta
þá væri ég örugglega ekki lengur hér.
Það er endurnærandi að fara á hestbak
eftir erfiðan vinnudag og fara langt upp
í fjall, helst úr símasambandi. Eins að
moka skít eða gera við girðingar. Að fara
að smala um haustið, hreyfa sig og vera
úti í fersku lofti er dýrlegt. Símakerfið
er reyndar orðið of gott og nær á flesta
staði og ég hef lent í því að þurfa að
koma ríðandi úr smalamennsku til þess
að sinna sjúklingi. Þá er það eins og
úr villta vestrinu að hesturinn stendur
fyrir framan húsið á meðan ég tala við
sjúklinginn og ég hef jafnvel fengið fólk
til að halda í hestinn á meðan. En að
umgangast dýrin, gefa kindunum og sitja
og hlusta á smjattið í þeim eða standa
hjá hestunum og hlusta á kyrrðina hér í
sveitinni er alveg ómetanlegt. Ef ég gæfi
mér ekki svolítinn tíma í þetta þá held
ég að allt þetta álag og ábyrgð myndi
éta mig lifandi. Ég vil þó ekki kalla þetta
streitu og það er yndislegt hvernig ég
get stjórnað mínum vinnudegi. Ef ég er
með veikt barn eða eitthvað er að gerast
í skólanum get ég bara hringt í þann sem
ég átti að fara að heimsækja og fengið
að koma aðeins seinna eða daginn eftir.
Hins vegar fara kannski ekki öll útkall
niður á blað. Ég viðurkenni það alveg að
ég fer ógjarnan ríðandi í heilsugæsluselið
til að opna tölvuna og skrifa skýrslu.“
„Það er endurnærandi
að fara á hestbak eftir
erfiðan vinnudag og fara
langt upp í fjall, helst úr
símasambandi.“
Heimahjúkrunin hefur þó sína kosti.
Susanne finnst gaman að koma heim til
eldra fólks og fá að heyra um hvernig var í
gamla daga. Henni finnst hún stundum fá
meira út úr heimsókninni en sjúklingurinn.
Hún vill gjarnan læra um land og þjóð og
skilja betur söguna á bak við aðstæður
fólks. „Segjum að einhver hafi þurft að
bera vatn frá sex­sjö ára aldri, þá er ekki
Susanne vinnur mest heima hjá fólki og ver minnstum tíma á heilsugæsluselinu.