Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2012, Blaðsíða 41

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 4. tbl. 88. árg. 2012 37
með hjúkrunarsjúklinga. Við vorum með
2­3 rúm fyrir lyflæknissjúklinga og fyrir
endurhæfingu og hvíldarinnlögn en núna
er verið að leggja þau niður. Stundum
megum við vera með einn sjúkling og
stundum ekki. Á heilabilunardeildinni
erum við með mikið af sjúklingum frá
hinum fjörðunum. Á Norðfirði og á
Egilsstöðum er bara öldrunardeild en
ekki heilarbilunardeild,“ segir Þóra.
Miklar breytingar hafa orðið á meðferðinni
fyrir heilabilaða síðan deildin var stofnuð.
Þegar Þóra hugsar til baka finnst henni
margt hafa batnað frá því sem áður
var. „En lyfjameðferð og annað hefur
breyst mikið á þessum tuttugu árum.
Þegar við ákváðum að stofna þessa
deild fengum við Jón Snædal og Önnu
Birnu Jensdóttur í heimsókn. Þeim leist
vel á og ráðlögðu okkur ýmsa góða
hluti. Þá var stofnuð deild fyrir átta
sjúklinga og gekk vel. Á þeim tíma var
ég hjúkrunarforstjóri á sjúkrahúsinu en
hætti og varð deildarstjóri. Það var bara
mín ákvörðun, mig langaði að fara í
beina hjúkrun og losna við að sitja ein
fyrir framan tölvu á einhverri skrifstofu.
Svo var stöðu hjúkrunarforstjóra breytt í
hjúkrunarstjóra fljótlega eftir það.“
„Ég hef oft hugsað um hvaðan talan
átta kom en það var líklega uppástunga
frá Jóni Snædal. Svo sá ég seinna meir
þegar ég fór að lesa um Eden­stefnuna
að það væri stefnt að þessari stærð. Það
gekk alveg ljómandi vel með þessa átta.
Síðan vildu forráðamenn stækka deildina
og þá fórum við upp í ellefu sjúklinga. Það
gjörbreytti deildinni til hins verra. Svo var
ákveðið að bæta tveimur við og það er
mjög erfið tala. Ég veit ekki alveg af hverju.
Það er öðruvísi andrúmsloft, meiri óróleiki
og stærra svæði sem starfsfólkið þarf að
passa. Samt er þrengra um hvern og einn
og heilabiluðum finnst ekki þægilegt að
troðast. Það er einhvern veginn erfitt að
útskýra en það er staðreynd að hitt var
auðveldara. Nú erum við með fleiri mjög
veika einstaklinga. Margir sitja og kalla
eða ráfa um og þeim líður bara illa. Við
fylgjum þeirri stefnu að nota ekki lyf sem
fjötra, það er að segja að sljóvga ekki
sjúklingana að óþörfu. Við viljum frekar
reyna að finna út hvað það er sem gerir
fólk órólegt. Finnst þeim erfitt að láta skipa
sér fyrir? Eða þolir þessi sjúklingur verr
ákveðinn starfsmann? Við reynum þá að
skipta. Það er bara mannlegt að það líkar
ekki öllum við alla.“
„Við vorum einu sinni með tveggja daga
námskeið þar sem Svava Aradóttir og
Sigurlaug Arngrímsdóttir kenndu okkur
að horfa öðruvísi á alzheimerssjúklinga
og finna þætti í umhverfinu sem gera
fólk órólegt og einnig horfa gagnrýnum
augum á starfsfólkið. Þetta breytti
heilmiklu. Nú hefur verið svolítil endurnýjun
á starfsfólkinu þannig að það er aftur
kominn tími á námskeið. Þetta gengur
mikið út á atferlisathugun og að reyna
að skipuleggja hjúkrunina eftir því. Við
viljum brýna fyrir starfsfólkinu að koma
fram við sjúklinginn af virðingu. Það skiptir
máli hvernig menn tala og það hefur
auðvitað áhrif á alzheimerssjúkling eins
og aðra. Við höfum þó verið mjög heppin
með starfsfólk, bæði hjúkrunarfræðinga
og aðra. Það er mjög áhugasamt og
hefur lagt sig fram við að gera hlutina
rétt, læra meira og vera opið fyrir alls
konar hugmyndum. Það er allt öðru vísi
hjúkrun á heilunarbilunardeildinni heldur
en hinum megin. Sjúklingarnir fara ekki
endilega á fætur klukkan átta heldur bara
þegar þeir eru tilbúnir til þess að fara
fram úr. Starfsfólkið þarf að laga sig að
því. Það getur ekki endilega ákveðið að
Sigga fari í bað klukkan níu í dag. Hún
vill kannski ekki fara í bað í dag og gerir
það bara í kvöld eða á morgun. Það
er meiri sveigjanleiki og aðeins öðruvísi
hugsunarháttur í þessum daglegu störfum.
Heimurinn ferst ekki ef þessi sjúklingur
burstar ekki tennurnar í dag. Fólk var áður
fyrr oft svo verkmiðað að það þurfti helst
að ljúka ákveðnum verkum fyrir klukkan
ellefu en það hefur sem betur fer breyst
mikið. Þetta var bara ómanneskjulegt.
Við þurfum á heilabilunardeildin að vera
sérstaklega vakandi fyrir þessu. En
vegna niðurskurðar þá höfum við því
miður ekki haft mörg tækifæri á fræðslu á
heilabilunardeildinni,“ segir Þóra.
Sjúkrahúsið
Fyrir utan hjúkrunardeild og heilabilunar­
deild er einnig heilsugæsla í sama húsi.
Samtals vinna sjö til átta hjúkrunar­
fræðingar á Seyðisfirði. Undanfarið
hefur gengið nokkuð vel að manna
hjúkrunarfræðingsstörfin en í sumar gekk
mjög illa að fá hjúkrunarfræðing. „Svo
vantar stanslaust sjúkraliða og almennt
starfsfólk og hefur það sjaldan verið eins
erfitt og í sumar. Við vorum í vandræðum
líka í vetur en í sumar hefur hreinlega
vantað bæði í afleysingar og í föst störf.
Bæði er fólk að hætta vegna aldurs og þá
vantar. Áður fyrr þurfti aldrei að auglýsa
því við vorum með lista yfir fólk sem gat
unnið yfir sumarið en núna er auglýst en
fólk sækir ekki um.
Almenn þjónusta á sjúkrahúsinu hefur
stöðugt minnkað. „Við erum ekki lengur
með rannsóknarstofu, það var þokkalega
útbúin stofa hér en allt slíkt fer núna fram á
Egilsstöðum. Þegar gamla röntgentækið
varð ónýtt fyrir nokkrum árum áttum
við ekki að fá nýtt tæki. Bæjarbúar
tóku sig þá saman og söfnuðu fyrir
tæki,“ segir Þóra. Geislafræðingur kemur
frá Egilsstöðum fjóra dagar vikunnar
og vinnur í nokkra klukkutíma en hann
tekur líka blóðprufur. Á öðrum tímum
taka læknar myndir ef þarf. Myndir eru
sendar rafrænt til úrlestrar. Þá kemur
sjúkraþjálfari frá Egilsstöðum þrjá daga
vikunnar og iðjuþjálfi einn dag í viku.
Prjónar ungbarnaföt
Eins og oft virðist vera hjá hjúkrunar­
fræðingum á landsbyggðinni þá er
Þóra í stjórn Rauða Kross­deildarinnar.
Hún sér meðal annars um húsnæði
björgunarsveitarinnar, hefur eftirlit með því
og sér um að leigja út sal fyrir fundarhöld,
námskeið, veislur og þess háttar. Deildin
rekur sjúkrabíl en björgunarsveitin útvegar
sjúkraflutningsmenn. Það þarf því ekki að
bíða eftir sjúkrabíl frá Egilsstöðum. „Það
er mikið öryggi í því . Ég veit ekki alveg
hvernig yrði ef hann væri líka farinn,“ segir
þóra.
„Svo settum ég og annar hjúkrunar­
fræðingur á stofn verkefni fyrir Rauða
Krossinn sem er kallað Föt sem framlag.
Í því erum við ásamt fleirum konum
að útbúa pakka með neyðarfötum
fyrir ungbörn. Þeir eru sendir til Malaví
og Hvíta­Rússlands. Þetta er mest
handavinna og leið til þess að virkja
handavinnukonurnar í bænum. Síðast
sendum við af stað yfir fjörtíu pakka. Í
hverjum pakka eru bleiur, prjónaðar tvær
peysur, buxur, sokkar og teppi og húfur.