Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.10.2012, Blaðsíða 24

Tímarit hjúkrunarfræðinga – 4. tbl. 88. árg. 201220
„Það væri samt gaman að fá samfellt frí
þannig að maður gæti farið í burtu. En við
erum með búskap svo við erum bundin
hvort eð er. Það eru kostir og gallar við allt.
Það væri auðveldara ef ég væri einstæð. En
þegar maður á börn og hefur kannski lofað
að hafa það skemmtilegt um kvöldið eða
fara í afmæli þá er erfitt þegar það er hringt
og maður þarf að fara. Það bitnar svolítið
á fjölskyldunni. Ég get sætt mig við þetta,
ég hef kosið að vera hjúkrunarfræðingur,
en börnin hafa ekki kosið það. Það finnst
mér eftir öll þessi ár jafnvel það versta, að
þurfa að svíkja loforð gagnvart börnunum
til þess að sinna einhverju sem mér finnst
í sjálfu sér mikilvægt. Er það ekki þannig
hjá öllum hjúkrunarfræðingum að maður
er alltaf verstur við börnin sín? En þau
verða nú einhvern tímann stór. Ég sagði við
þýskan blaðamannahóp sem kom hingað
að þetta væri nauðsynlegt starf, ég veit
af hverju ég geri þetta og sé árangur af
starfinu. Ég er ekki við skrifborð og loka
ekki klukkan fjögur. Þetta er gefandi starf
og mjög gaman að vera svona sjálfstæður
og stjórna því hvernig ég vinn vinnuna. Svo
þarf ég að vera dugleg að halda sambandi
við heilsugæsluna á Egilsstöðum, lýsa
vandamálum fyrir þeim og spyrja hvernig
þeir myndu gera hitt og þetta.“
„Er það ekki þannig hjá
öllum hjúkrunar fræðingum
að maður er alltaf verstur
við börnin sín?“
Tengslin við Heilbrigðisstofnun
Austurlands
Heilsugæsluselið á Borgarfirði heyrir undir
heilsugæsluna á Egilsstöðum. Að sögn
Susanne gætu þó samskiptin verið betri.
Stundum líður henni eins og hún sé líka
á bakvið fjall hvað varðar upplýsingaflæði.
„Mér finnst að það hafi jafnvel versnað. Nú
eru tölvur og net og það ætti að vera minna
mál að fá upplýsingar en það er eiginlega
meira mál. Læknabréf og hjúkrunarbréf
fæ ég stundum ekki fyrr en sex, átta
mánuðum seinna. Ég þarf þá að hringja,
líka innan HSA. Þá koma menn alveg
af fjöllum, „við vissum ekki að það væri
hjúkrunarfræðingur á Borgarfirði“. Samt
hef ég verið hér svona lengi. Þó að allt sé
frekar óformlegt á Íslandi þá vil ég gjarnan
fá það skriflegt hvað hefur verið gert fyrir
sjúklinginn og hvað stendur til að gera.
Menn mættu vinna svolítið meira markvisst
að því að koma á betra upplýsingaflæði milli
staða. Mér finnst það einnig alveg hundfúlt
að hafa ekki aðgang að upplýsingum um
sjúklinga mína sem fara til Reykjavíkur.
Ég kemst ekki inn í kerfið til að sjá hvað
er að gerast þar heldur þarf ég að hringja
og trufla hjúkrunarfræðinga sem eru
uppteknir. Þetta er þvílík tímasóun í staðinn
fyrir að geta farið í tölvukerfið og fengið
upplýsingar. Svo er það niðurskurðurinn í
heilbrigðiskerfinu, menn mega ekki vinna
lengur en til fjögur og þá verða bréfin ekki
send fyrr en einhvern tímann. Þá get ég
ekki unnið eins og ég ætti helst að gera,“
segir Susanne.
Susanne finnst heilbrigði fólks og menntun
vera það mikilvægasta í samfélaginu og
erfitt að sjá skorið niður í þeim málaflokkum.
Hún hefur oft velt því fyrir sér hvað myndi
gerast ef þeir sem ráða myndu loka
heilsugæsluselinu á Borgarfirði. Fólk vill
til dæmis getað komist heim eftir aðgerð.
„Það er ekki hægt að banna fólki að
fara heim af spítala, mér finnst það bara
mannréttindi að það geti komist heim. En
myndu þeir senda einhvern frá Egilsstöðum
ef það væri enginn hjúkrunarfræðingur
hér? Mér finnst það frábært að fólk geti
farið í aðgerð og svo heim þar sem ég sé
um það. Ég vildi óska þess sjálf að ef á
þyrfti að halda hefði ég hjúkrunarfræðing
til þess að sinna þessu eftirliti. Fólkið á
Borgarfirði hefur verið heppið því það
hefur alltaf búið hér annað hvort ljósmóðir,
hjúkrunarfræðingur eða læknir. Það er
nauðsynlegt að hafa einhvern á staðnum,
þessi fjöll eru ekki alltaf mjög skemmtileg
að fara yfir,“ segir hún.
Susanne segist reyna að sækja fundi
á Egilsstöðum en það sé ekki auðvelt.
„Það eru reglulega hálftímalangir fundir
en ég er þrjá tíma að sækja svona fund.
Það er ergilegt að eyða svona miklum
tíma í fundarsókn en ég hef gert það og
ég er farin að læra að vera frek. Ég er
einnig farin að hringja oftar í lækni. Það
fylgir þessu starfi mikil ábyrgð á að gera
rétt og fylgja málunum eftir og það var á
tímabili alveg að éta mig lifandi. En þá er
bara að hringja í lækni og lýsa fyrir honum
hvað er að gerast svo að hann geti gert
svo vel að taka ábyrgð og skrifa upp á
meðferðina. Ég er hjúkrunarfræðingur,
ég ætla ekki að vera læknir og bera alla
ábyrgðina. Ég veit þó að þeir hafa svo
mikið að gera og það er sparnaður alls
staðar. Menn hafa engan tíma til að fylgja
öllu eftir og ég skil það ósköp vel. Mér
finnst samt bara allt í lagi að minna á að
það er fólk hér sem er veikt þó að það sé
talað um að loka selinu út af því að það
búa svo fáir hér. En á meðan ég get sinnt
fólki heima og jafnvel tekið heim sjúkling
sem þyrfti eiginlega að vera á sjúkrahúsi
þá finnst mér ég alveg hiklaust vera að
spara fyrir stofnunina,“ segir Susanne.
Þegar minnst er á sparnað segist
Susanne ekki vera viss um að það sé
sparnaður til lengri tíma séð að láta
sjúklinga ferðast langa leið til að sækja
heilbrigðisþjónustu. „Mér fyndist frábært
að fá sjúkraþjálfara hingað einu sinni
í viku. Það er algjört bull að láta fólk
keyra í klukkutíma til Egilsstaða með
vöðvabólgu eða bakveiki til þess að vera
hjá sjúkraþjálfara í hálftíma og keyra svo
aftur heim og eyðileggja árangurinn af
meðferðinni. Ég skil ekkert í þessu. Ég
veit að sjúkraþjálfari fer til Seyðisfjarðar
einu sinni í viku og þeir gætu alveg kíkt
hingað á hálfsmánaðar fresti,“ segir hún.
Mikilvæg þjónusta í strjálbýli
Susanne finnst starf hjúkrunarfræðings á
staðnum mikilvægt þó að Borgfirðingar
séu ekki fleiri en hundrað á veturna.
Börn fæðast hér eins og annars staðar
og rekinn er skóli alveg að tíunda bekk.
„Það er mikilvægt, þó að þau séu fá,
að skólabörn fái sömu fræðslu og að
ungbörn fái sömu skoðun og annars
staðar. Ég er ekki viss um að þeir myndu
fá sömu þjónustu ef það þyrfti að koma
skólahjúkrunarfræðingur og ljósmóðir
hingað. Það myndi ekki borga sig. Þá
þyrfti líka að nota bíl frá stofnuninni
en ég er á mínum einkabíl eða hjóli.
Ein heimsókn myndi taka hálfan dag
þannig að ég er að spara heilmikið fyrir
stofnunina með því að vera hér. Mér
finnst það mikið öryggi og ég segi fyrir
mig að ekki vildi ég vera með börn á stað
þar sem væri engin heilbrigðisþjónusta
og enginn sem gæti að minnsta kosti
veitt fyrstu hjálp ef eitthvað gerist,“ segir
hún. Á Borgarfirði eystra er útgerð og